Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης του Γ.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στον Πάνο Χαρίτο η συζήτηση περιστρέφεται στα εσωτερικά θέματα, τα κυρίαρχα κοινωνικά ζητήματα, την πολιτική κατάσταση και την οικονομική συνθήκη που έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη.
Ο κ. Κουτσούμπας αναφερόμενος στον ΟΠΕΚΕΠΕ σημείωσε ό,τι μετατράπηκε σε μηχανισμό εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων με την υπογραφή της κυβέρνησης της ΝΔ και πως τα αιτήματα των αγροτών που διαδηλώνουν είναι δίκαια, γιατί αφορούν την άμεση επιβίωσή τους.
Σχολιάζοντας τα σκάνδαλα στον ΟΠΕΚΕΠΕ, το έγκλημα των Τεμπών και την υπόθεση των υποκλοπών, τόνισε πως “έχουμε να κάνουμε με ένα εχθρικό προς το λαό κράτος που αρνείται το Κράτος Δικαίου και αυτό αναδεικνύεται από τις υποθέσεις αυτές, από την άλλη όμως, είναι ικανότατο να μοιράζει χρήματα μέσω συμβάσεων σε εργολάβους που παραδίδουν αέρα κοπανιστό, να φτιάχνει πελατειακά δίκτυα που “τρώνε” τα χρήματα των αγροτών, να παρακολουθεί “ό,τι κινείται”, πατώντας σε ένα αντιδραστικό εγχώριο και ευρωενωσιακό νομοθετικό πλαίσιο, ενώ ως κυρίαρχο ζήτημα ως προς τη μη απόδοση δικαιοσύνης επισημαίνει το απαράδεκτο καθεστώς διορισμού της ηγεσίας της αυτής από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Σχετικά με την ανάπτυξη που εμφανίζει η κυβέρνηση και οι αριθμοί ανέφερε πως αυτή όχι μόνο δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας αντίθετα αποτελεί ανάπτυξη προς όφελος των λίγων και αυτό το βλέπουμε και στην κρίση χρέους στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ και αντανακλά την παρακμή του καπιταλιστικού μοντέλου και της συσσώρευσης τεράστιων κεφαλαίων που δεν μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητική κερδοφορία ενώ την ίδια στιγμή σε άλλες οικονομίες αυτό εμφανίζεται ως πρόβλημα υπερβολικής κατανάλωσης και ελλειμμάτων, και αλλού με τη μορφή υπερβολικών επενδύσεων και πλεονασμάτων.
Τέλος σημείωσε πως η ιστορική πείρα και η θεωρητική ανάλυση δείχνουν πως η υπερσυσσώρευση οδηγεί αναπόφευκτα σε κρίσεις και ότι πολλές φορές οι κρίσεις αυτές καταλήγουν σε πολέμους, ως μέσο «αναδιάρθρωσης» του συστήματος.
Ακολουθεί το πρώτο μέρος της συνέντευξης
Π.Χαρίτος: Κύριε Κουτσούμπα να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη αυτή και να ξεκινήσω από το θέμα των ημερών. Το αγροτικό ζήτημα, και πριν πάμε στα μπλόκα
να ρωτήσω το εξής: Όταν μετά από 15 χρόνια κρίσης, λιτότητας και οικονομικής ασφυξίας της αγοράς φαινόμενα σκανδάλων τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ συμβαίνουν ξανά στη
χώρα αυτό είναι απλώς… ένα ακόμη σκάνδαλο από κάποιους επιτήδειους ή έχει και άλλη διάσταση;
Δ.Κουτσούμπας: Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι το πρώτο ούτε θα είναι το τελευταίο, γιατί δεν αφορά αποκλειστικά κάποιους επιτήδειους, απατεώνες, αλλά στην
ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που σαπίζει. Κι επειδή το κέρδος είναι το καύσιμο του, η διαφθορά είναι ένα από τα επακόλουθά του. Η κρίση του απλά οξύνει τις
αντιφάσεις του. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ μετατράπηκε σε μηχανισμό εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων με την υπογραφή της κυβέρνησης της ΝΔ. Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Κανείς! Όμως, το σκάνδαλο είναι βαθύτερο. Γιατί τα δήθεν «ευρωπαϊκά κονδύλια» είναι το δόλωμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, σχεδιασμένα να συγκεντρώσουν την παραγωγή στους μεγάλους καπιταλιστές, εξασφαλίζοντας κέρδη για τους ομίλους, σε βάρος των βιοπαλαιστών αγροτών. Το σκάνδαλο λοιπόν, έχει και τη σφραγίδα της ΕΕ, ζήτημα για το οποίο άχνα δε βγάζουν τα υπόλοιπα κόμματα.
Π.Χ.: Οι αγρότες σήμερα είναι στους δρόμους ζητώντας κατώτατες εγγυημένες τιμές, αφορολόγητο πετρέλαιο, πλαφόν στο αγροτικό ρεύμα και νέο κανονισμό στον
ΕΛΓΑ για πλήρη αποζημίωση προϊόντων. Αρκούν αυτά; Μήπως χρειάζεται επανασύσταση του παραγωγικού μοντέλου στον αγροτικό τομέα και ίσως όχι μόνο σε
αυτόν;
Δ.Κ.: Τα αιτήματα των αγροτών είναι δίκαια, γιατί αφορούν την άμεση επιβίωσή τους! Και η κυβέρνηση πρέπει να τα ικανοποιήσει τώρα! Αρκεί όμως αυτό, για να υπάρξει
ριζική λύση; Όχι, κι αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι οι αγρότες που αγωνίζονται. Εμείς το λέμε καθαρά: Όσο η παραγωγή ελέγχεται από τα μονοπώλια και την ΚΑΠ της ΕΕ, η καταλήστευση των αγροτών θα συνεχίζεται. Και στη συζήτηση που έχει ανοίξει και στα μπλόκα του αγώνα εμείς καταθέτουμε την πρόταση μας προβάλλοντας πως η ουσιαστική λύση απαιτεί ριζική αλλαγή, όχι μόνο στον αγροτικό τομέα, αλλά σε όλη την οικονομία. Η εργατική εξουσία, που βρίσκεται στον πυρήνα της πρότασης του ΚΚΕ, θα εξασφαλίσει με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό σταθερό εισόδημα στον αγρότη, προστασία από φυσικές καταστροφές και ζωονόσους, φθηνά μέσα παραγωγής, επίπεδο ζωής στην ύπαιθρο και ταυτόχρονα φτηνά τρόφιμα για το λαό. Θα εξασφαλίσει τη συνολική ικανοποίηση των
αναγκών του λαού.
Π.Χ: Αναδεικνύεται μέσα από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ζήτημα κράτους δικαίου όπως και στην περίπτωση των υποκλοπών και των Τεμπών;
Δ.Κ.: Αυτό που αναδεικνύεται και από τις τρεις περιπτώσεις που αναφέρατε, είναι ότι απέναντί μας έχουμε ένα εχθρικό για τον λαό κράτος, που είναι επιλεκτικά ανίκανο να φτιάξει έναν σύγχρονο και ασφαλή σιδηρόδρομο, να εξασφαλίσει στους βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφους τους όρους για να μπορέσουν να ζήσουν και να παράξουν στον τόπο τους. Από την άλλη, όμως, είναι ικανότατο να μοιράζει χρήματα μέσω συμβάσεων σε εργολάβους που παραδίδουν αέρα κοπανιστό, να φτιάχνει πελατειακά δίκτυα που “τρώνε” τα χρήματα των αγροτών, να παρακολουθεί “ό,τι κινείται”, πατώντας σε ένα αντιδραστικό εγχώριο και ευρωενωσιακό νομοθετικό πλαίσιο. Αυτό είναι πρώτα από όλα το κράτος του κεφαλαίου και δεν αλλάζει, όποιον προσδιορισμό κι αν του βάλουμε, όποιος κι αν βρίσκεται στις κυβερνητικές καρέκλες. Και σπέρνουν αυταπάτες όσοι λένε ότι αυτό το κράτος μπορεί να γίνει “δημοκρατικό” και πολύ περισσότερο αυτό να γίνει και με την καθοδήγηση της ΕΕ, του “ιερατείου” των λόμπι.
Π.Χ.: Γιατί δεν βλέπουμε πρόοδο στην απόδοση ευθυνών και δικαιοσύνης;
Δ.Κ.: Έχουν φροντίσει για αυτό η ΝΔ και τα άλλα κόμματα που κυβέρνησαν και διατήρησαν τον κατάπτυστο νόμο περί ευθύνης υπουργών, την κατάργηση του οποίου
πρότεινε το ΚΚΕ και στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση και ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής να “βγάζει λάδι” τους
υπουργούς της. Το ίδιο ισχύει και για το απαράδεκτο καθεστώς διορισμού της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σήμερα ιδιαίτερη σπουδή για διώξεις των αγροτών που βγαίνουν στα μπλόκα, αλλά μεγάλη δυστοκία σε άλλες υποθέσεις.
Οικονομία
Π.Χ.: Οι μνημονιακές πολιτικές για την αποφυγή της χρεωκοπίας δημιούργησαν όντως συνθήκες αναδιάρθρωσης κι εξυγίανσης της οικονομίας;
Δ.Κ.: Καταρχάς, να διευκρινίσουμε ότι οι λεγόμενες μνημονιακές πολιτικές δεν ήταν ουδέτερες, προώθησαν συγκεκριμένες ταξικές προτεραιότητες. Νόμοι και μέτρα για φθηνότερη εργατική δύναμη, μέσα από μειώσεις μισθών, ευελιξία στην αγορά εργασίας, αποδυνάμωση των συλλογικών συμβάσεων. Μαζί βέβαια με την αυξημένη φορολόγηση στα λαϊκά στρώματα για να δημιουργηθεί δημοσιονομικός χώρος ο οποίος αξιοποιήθηκε όχι μόνο για τις δανειακές υποχρεώσεις του κράτους, αλλά και για τη στήριξη του κεφαλαίου.
Επιπλέον, προώθησαν κλαδικές προτεραιότητες που επιζητούσε το μεγάλο κεφάλαιο: τον τουρισμό, την ενέργεια, τις ιδιωτικοποιήσεις υποδομών και τη συγκέντρωση της παραγωγικής δραστηριότητας σε τομείς υψηλής κερδοφορίας. Δημόσιοι και ευρωπαϊκοί πόροι κατευθύνθηκαν στην ενίσχυση της καπιταλιστικής ανάπτυξης,
δηλαδή σε επενδύσεις που εξασφάλιζαν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Π.Χ.: Η ανάπτυξη την οποία επικαλείται η κυβέρνηση και αναγνωρίζουν ξένοι οίκοι αξιολόγησης κι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι;
Δ.Κ.: Αντικειμενικά όλα όσα περιέγραψα πριν, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, με αύξηση εξαγωγών, ενίσχυση ορισμένων τομέων και
σταθεροποίηση των δημοσιονομικών μεγεθών. Ωστόσο, το βασικό ερώτημα παραμένει: ανάπτυξη για ποιον; Η ανάπτυξη αυτή όχι μόνο δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας αντίθετα αποτελεί ανάπτυξη προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά είναι και σε βάρος του λαού, ο οποίος βίωσε ανεργία, ελαστικές μορφές εργασίας και μείωση εισοδημάτων. Σε τελευταία ανάλυση για να απαντήσω στο προηγούμενο ερώτημα ναι, οι λεγόμενες μνημονιακές πολιτικές οδήγησαν στη αναδιάρθρωση της καπιταλιστικής οικονομίας όμως προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, θυσιάζοντας δικαιώματα των εργαζόμενων.
Π.Χ.: Έχει όντως αφήσει πίσω της η χώρα, τις μνημονιακές πολιτικές;
Δ.Κ.: Απαντώ ευθέως: Όχι, οι μνημονιακές πολιτικές δεν αποτελούν παρελθόν, ακόμη κι αν η χώρα τυπικά έχει εξέλθει από τα προγράμματα προσαρμογής. Εμείς από
τότε επιμέναμε πως τα μνημόνια δεν ήταν μια προσωρινή «παρένθεση», αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος άσκησης ταξικής επίθεσης σε βάρος του λαού. Συνδέθηκαν με τη
διατήρηση χαμηλού εισοδήματος, μέσα από πιέσεις σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα. Συνοδεύτηκαν από φοροληστεία και γενικευμένη επιβάρυνση των λαϊκών
στρωμάτων, με έμφαση στη διεύρυνση έμμεσων φόρων, που πλήττουν ιδιαίτερα το λαό και την εργατική τάξη. Παράλληλα, προώθησαν την αξιοποίηση κρατικών υποδομών και δημόσιων πόρων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, είτε μέσω ιδιωτικοποιήσεων είτε μέσω συμπράξεων που διασφαλίζουν ιδιωτικά κέρδη με δημόσια χρηματοδότηση.
Με δυο λόγια, οι μνημονιακές πολιτικές δεν ήταν παρά η έκφραση των βαθύτερων αναγκών και στόχων του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Άρα αποτελούν
διαχρονικό φαινόμενο και όχι «παρέκκλιση». Το γεγονός ότι εφαρμόστηκαν από διαφορετικές κυβερνήσεις —είτε ΣΥΡΙΖΑ είτε ΝΔ— αποδεικνύει τη συνέχεια αυτής της στρατηγικής, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις.
Π.Χ.: Δηλαδή πως εκδηλώνονται τώρα οι μνημονιακές πολιτικές;
Δ.Κ.: Δείτε, αυτό που άλλαξε είναι κυρίως η μορφή. Την περίοδο των μνημονίων (με ΝΔ και με ΣΥΡΙΖΑ) η πίεση στο εισόδημα εκδηλώθηκε κυρίως με άμεσες μειώσεις
μισθών και περικοπές. Αντίθετα, η ΝΔ υιοθέτησε μια πιο «επεκτατική» διαχείριση, όπου η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα περνά μέσα από τα τεράστια πακέτα χρηματοδότησης για τους ομίλους, τον πληθωρισμό, τις αυξήσεις τιμών και την εμπορευματοποίηση βασικών υπηρεσιών.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα για τον λαό παραμένει ουσιαστικά το ίδιο: επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου για το λαό, ενίσχυση της κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Π.Χ.: Σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, υπάρχει τρόπος να ελέγξεις την ακρίβεια και τον πληθωρισμό;
Δ.Κ.: Το ζήτημα του πληθωρισμού και της ακρίβειας δεν είναι τεχνικό ή ουδέτερο, αλλά βαθιά πολιτικό. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να διευκρινίσουμε τι σημαίνει «ακρίβεια», με
την έννοια ότι δεν αφορά μόνο τις υψηλές τιμές, αλλά επί της ουσίας τη σχέση των τιμών με τους μισθούς.
Όταν οι μισθοί είναι χαμηλοί, τότε ακόμη και μέτριες αυξήσεις τιμών δημιουργούν συνθήκες ασφυκτικής ακρίβειας. Θυμίζω πως στην Ελλάδα, οι μισθοί παραμένουν πολύ χαμηλότεροι σε σχέση με την προ κρίσης περίοδο. Ενώ το ΑΕΠ έχει επιστρέψει περίπου στα επίπεδα του 2008, οι μισθοί βρίσκονται 30%, 40% κάτω, γεγονός
που οξύνει την πίεση στα λαϊκά στρώματα.
Άρα λοιπόν, το πρώτο ζήτημα για την ανακούφιση των εργαζόμενων από την ακρίβεια είναι η ουσιαστική ενίσχυση του εισοδήματος, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Τα εργατικά σωματεία έχουν καταθέσει δέσμη αιτημάτων ανακούφισης από την ακρίβεια, τα οποία έχουμε με διάφορες παρεμβάσεις μας προωθήσει
στη Βουλή.
Π.Χ.: Και με τον πληθωρισμό τι ακριβώς συμβαίνει;
Δ.Κ.: Από εκεί και πέρα, ο πληθωρισμός δεν είναι «φυσικό φαινόμενο» έξω από την πολιτική. Έχει πολλαπλές πηγές. Πηγάζει από τον νομισματικό πληθωρισμό που σχετίζεται με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, από την ενεργειακή ακρίβεια που οξύνθηκε από την «πράσινη μετάβαση» και τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της
Ρωσίας στην Ουκρανία, που οδηγεί σε αύξηση των εισαγωγών πανάκριβου αμερικάνικου LNG σε βάρος του πολύ φθηνότερου ρωσικού φυσικού αερίου που χρησιμοποιούσε η χώρα, καθώς και από την επιρροή μονοπωλίων για παράδειγμα στην ενέργεια, τις μεταφορές και τα σούπερ μάρκετ.
Εδώ βέβαια προστίθενται και οι συνέπειες της ΚΑΠ της ΕΕ και της κρατικής αγροτικής πολιτικής, που επηρεάζει άμεσα τις τιμές τροφίμων. Ας σκεφτούμε μόνο τι αντίκτυπο θα έχει η καταστροφή των βιοπαλαιστών αγροτών που τώρα βρίσκονται στους δρόμους, τόσο στη ποιότητα όσο και στις τιμές διατροφής το επόμενο διάστημα.
Προσπαθώ να εξηγήσω ότι ο πληθωρισμός δεν προκύπτει γενικά, είναι συνυφασμένος με την κυβερνητική πολιτική, την πολιτική της ΕΕ. Ε, και όπως και να το κάνουμε δεν χάνουν όλοι από την ακρίβεια!
Π.Χ.: Μετά από 12 χρόνια δημοσιονομικής προσαρμογής γιατί εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε προβληματικά οικονομικά μεγέθη στον τομέα των πάγιων
κρατικών δαπανών;
Δ.Κ.: Το “προβληματικό” στον τομέα των πάγιων κρατικών δαπανών δεν αφορά μόνο στο «ύψος» τους, αλλά στον προσανατολισμό και τους στόχους του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή στο ποιος πραγματικά τον χρηματοδοτεί και ποιος ωφελείται από αυτόν. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι λογιστικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό και ταξικό.
Όσο για το ποιος πληρώνει τον προϋπολογισμό, η εικόνα είναι ξεκάθαρη! Περίπου το 95% των φορολογικών εσόδων προέρχεται από τον λαό, μέσω άμεσων και κυρίως
έμμεσων φόρων που είναι κατανοητό πως επιβαρύνουν δυσανάλογα τα χαμηλότερα στρώματα.
Αντίθετα, κλάδοι όπως η ναυτιλία απολαμβάνουν μόνιμη φοροαπαλλαγή. Γενικότερα, το μεγάλο κεφάλαιο αξιοποιεί θεσμοθετημένες μορφές φοροαποφυγής, ενώ επωφελείται κι από πάνω από τους αναπτυξιακούς νόμους που μειώνουν ουσιαστικά τη συμμετοχή του στα δημόσια έσοδα.
Σημαντικό μέρος των πόρων του, το κράτος το κατευθύνει στη στήριξη του κεφαλαίου. Έχουμε και λέμε: χρηματοδότηση επιχειρηματικών ομίλων μέσω επιδοτήσεων, προγραμμάτων «καινοτομίας», αλλά και της λεγόμενης πράσινης μετάβασης, όπου οι επιδοτήσεις καταλήγουν κυρίως σε ενεργειακούς κολοσσούς.
Την ίδια ώρα η χώρα συμμετέχει σε μια ολοένα και πιο δαπανηρή πολεμική οικονομία, με συνεχείς εξοπλισμούς και στρατιωτικές δεσμεύσεις που απορροφούν τεράστια κονδύλια τα οποία προφανώς και θα λείψουν από την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια κ.α. Συνεπώς τα «προβληματικά μεγέθη» δεν είναι αποτέλεσμα υπερβολικών κοινωνικών δαπανών, αλλά της ίδιας της ταξικής φύσης του προϋπολογισμού που επιβαρύνει τους πολλούς και ενισχύει τους λίγους, τους καπιταλιστές.
Π.Χ.: Η Γερμανία και η Γαλλία βρίσκονται πλέον σε εξίσου δύσκολη θέση με την κρίση χρέους να αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα. Το πρόβλημα είναι απλό και
ευρωπαϊκό; Σχετίζεται με το Γερμανικό οικονομικό μοντέλο ή είναι ευρύτερο;
Δ.Κ.: Το πρόβλημα του χρέους που σήμερα εμφανίζεται έντονα στην Ευρώπη –με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Γερμανία και τη Γαλλία, όπως σωστά επισημάνετε – δεν
είναι ούτε απλό ούτε αποκλειστικά ευρωπαϊκό. Πρόκειται για φαινόμενο βαθύτερο και συνολικότερο, που διατρέχει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Δείτε τις ΗΠΑ, όπου το κρατικό χρέος έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, ή το γεγονός ότι το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος του πλανήτη διογκώνεται συνεχώς, παρά τις διαρκείς προσπάθειες «προσαρμογής». Θέλω να πω, πως το χρέος δεν αποτελεί μια απλή λογιστική ανισορροπία, αλλά την έκφραση πολύ βαθύτερων αντιφάσεων.
Στην ουσία, το χρέος αντανακλά το βασικό πρόβλημα του καπιταλισμού: την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, δηλαδή τη συσσώρευση τεράστιων κεφαλαίων που δεν μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητική κερδοφορία. Είναι μια «μάστιγα» που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει, ανεξάρτητα από το ποια διαχείριση του επιλέγεται.
Σε άλλες οικονομίες η αντίφαση εμφανίζεται ως πρόβλημα υπερβολικής κατανάλωσης και ελλειμμάτων, ενώ σε άλλες ως υπερβολικές επενδύσεις και πλεονάσματα. Η μορφή
αλλάζει, το υπόβαθρο παραμένει κοινό.
Μετά το 2020, η ΕΕ και άλλες μεγάλες οικονομίες στράφηκαν σε επεκτατική διαχείριση και στην «πράσινη ανάπτυξη», ελπίζοντας ότι μέσω μεγάλων επιδοτήσεων και
κρατικών παρεμβάσεων θα απορροφήσουν μέρος της υπερσυσσώρευσης. Ωστόσο, αυτή η πολιτική απέτυχε να δώσει σταθερή διέξοδο, ενώ αύξησε και τον πληθωρισμό. Σήμερα
βλέπουμε όλο και πιο έντονα τη στροφή προς μια μορφή πολεμικής οικονομίας: εξοπλισμοί, γεωπολιτικές συγκρούσεις, αναδιάταξη αγορών ενέργειας.
Η ιστορική πείρα και η θεωρητική ανάλυση δείχνουν πως η υπερσυσσώρευση οδηγεί αναπόφευκτα σε κρίσεις και ότι πολλές φορές οι κρίσεις αυτές καταλήγουν σε
πολέμους, ως μέσο «αναδιάρθρωσης» του συστήματος. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι
ελληνικό, ούτε καν ευρωπαϊκό, αλλά παγκόσμιο και τελικά δομικό του ίδιου του
καπιταλισμού.
Εμείς ως ΚΚΕ ήδη από το 2010 είχαμε επισημάνει το είδος του προβλήματος, το γεγονός πως το χρέος δεν αποτελεί ελληνικό ή πρόβλημα του Νότου, αλλά γενικό, δομικό
πρόβλημα του καπιταλισμού, και σήμερα επιβεβαιωθήκαμε.
Π.Χ.: Η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος η αριστερά συρρικνώνεται, γιατί;
Δ.Κ.: Καταρχάς, σηκώνει πολλή συζήτηση ποιος εκπροσωπεί την “Αριστερά”. Γιατί αν αναφέρεστε στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και της συστημικής “αριστεράς”, είναι αυτά που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι “ντουντούκες” των πολιτικών της σάπιας ΕΕ των μονοπωλίων, τους έδωσαν “πιστοποιητικά” προοδευτικότητας, τις υπηρέτησαν και τις υπηρετούν σήμερα, συμμετέχοντας στις κυβερνήσεις της πολεμικής προετοιμασίας.
Αυτό αφήνει το περιθώριο σε λαϊκιστικές δυνάμεις, που εκφράζουν και υπαρκτές αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης κάθε χώρας, να δημαγωγούν και να εμφανίζονται ως “αντισυστημικές”, ενώ είναι τα καλύτερα παιδιά του συστήματος. Εδώ συμβάλει και η απουσία ή η οπισθοχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος στις περισσότερες χώρες, κάτι που ευτυχώς δεν ισχύει στην Ελλάδα και αυτό κατά τη γνώμη μας αποτελεί ισχυρό ανάχωμα στην ακροδεξιά.
Π.Χ.: Πίσω στα δικά μας… Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε πρόσφατα ό,τι «Η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη και αυτό πιστοποιείται και από το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό προγραμματισμό που ενέκρινε το υπουργικό Συμβούλιο, διότι δεν επιτρέπει στη χώρα να νιώθει ασφαλής και βιώσιμη εντός των σημερινών συνθηκών
και της πρόγνωσης της παγκόσμιας οικονομίας που κάνουν όλοι δια γυμνού οφθαλμού, η χώρα υπνοβατεί» είπε χαρακτηριστικά. Άρα; Το παραγωγικό μοντέλο στο προσκήνιο;
Δ.Κ.: Η συζήτηση για το «παραγωγικό μοντέλο» της Ελλάδας –και ευρύτερα της ΕΕ– τίθεται ολοένα και πιο συχνά στο δημόσιο διάλογο. Στην ουσία, όμως, αφορά κυρίως
τις κλαδικές προτεραιότητες που διαμορφώνει η ίδια η καπιταλιστική οικονομία με δεδομένο ότι την Ελλάδα έχουμε υπερσυγκέντρωση στον τουρισμό και σχετικά περιορισμένη ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας.
Βέβαια η εκρηκτική ανάπτυξη του τουρισμού δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για κλάδο υψηλής κερδοφορίας, γι’ αυτό και τα τελευταία περίπου δεκαπέντε χρόνια όλες οι
κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος προώθησαν με τον ίδιο τρόπο αυτή την κατεύθυνση. Η επικέντρωση στον τουρισμό, μαζί με τις διεθνείς μεταφορές και την παραγωγή
ενέργειας από ΑΠΕ, έγιναν οι κλάδοι προτεραιότητας με μεγάλο όγκο επενδύσεων και υποδομών να κατευθύνονται προς τα εκεί.
Την ίδια στιγμή, όμως, τα προβλήματα των εργαζομένων δεν περιορίζονται στην Ελλάδα ούτε σχετίζονται μόνο με την «εσφαλμένη» επιλογή κλάδων. Αρκεί να δει κανείς
πως σε όλη την ΕΕ παρατηρείται συμπίεση μισθών, ελαστικοποίηση εργασίας, αύξηση χρέους και διεύρυνση ανισοτήτων.
Απόδειξη ότι τα προβλήματα για το λαό δεν σχετίζονται με “παραγωγικό μοντέλο” και τελικά δεν είναι απλώς αποτέλεσμα κυβερνητικών επιλογών, αλλά προϊόν του ίδιου
του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο οργανώνει την παραγωγή με μοναδικό κριτήριο την κερδοφορία. Ακριβώς αυτή η λογική είναι που παράγει τα προβλήματα: περιορισμό
των εργασιακών δικαιωμάτων, εστίαση σε κλάδους με υψηλά κέρδη αλλά χαμηλή κοινωνική ανταπόδοση, αστάθεια και κυκλικές κρίσεις. Γι’ αυτό, στο προσκήνιο πρέπει να τεθεί όχι μόνο το «ποιοι κλάδοι θα αναπτυχθούν», αλλά το πραγματικό ερώτημα: ποιος παράγει τον πλούτο και ποιος τον καρπώνεται. Η αντιπαράθεση, τελικά, δεν είναι τεχνική,
αλλά κοινωνική και πολιτική.
Έτσι, πράγματι το ερώτημα για το παραγωγικό μοντέλο έρχεται στο προσκήνιο. Μόνο που το πραγματικό του περιεχόμενο είναι: καπιταλιστική παραγωγή και ανάπτυξη
για την κερδοφορία του κεφαλαίου ή παραγωγή και ανάπτυξη για τις λαϊκές ανάγκες που γίνεται από τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικής ιδιοκτησίας του ριζικά διαφορετικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του σοσιαλισμού.
Π.Χ.: Αν σας ζητούσα τους πυλώνες του δικού σας οικονομικού προγράμματος αυτοί είναι ποιοι ;
Δ.Κ.: Οι πυλώνες του οικονομικού προγράμματος του ΚΚΕ συγκροτούν μια συνολική πρόταση σοσιαλιστικής ανάπτυξης, που διαφοροποιείται ριζικά από τη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας. Πρώτο και θεμελιακό στοιχείο είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στο σύνολο των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, η κατάργηση
της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του καπιταλιστικού κέρδους, σε συνδυασμό με τον επιστημονικό, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας. Αυτό σημαίνει ότι οι συγκεντρωμένοι
παραγωγικοί πόροι, η ενέργεια, οι μεταφορές, οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, οι υποδομές, η γη και τα ορυχεία, θα σταματήσουν να αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία και να λειτουργούν ως πεδίο κερδοφορίας ιδιωτικών ομίλων, αλλά ως κοινωνική ιδιοκτησία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η παραγωγή οργανώνεται με αποκλειστικό κριτήριο τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες, όχι το κέρδος. Η συνδυασμένη ικανοποίηση αυτών των αναγκών γίνεται ο κεντρικός στόχος, διασφαλίζοντας ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων και αποδέσμευση από τις αντιφάσεις της αγοράς. Η κάθετη και οριζόντια διασύνδεση των κλάδων –η καθετοποίηση της παραγωγής– δημιουργεί πολλαπλασιαστικά οφέλη σε όλους τους τομείς, εξαλείφοντας τις σπατάλες, τις αλληλοεπικαλύψεις και τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.
Με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό, η παραγωγή μπορεί να αυξηθεί σημαντικά, ακριβώς επειδή απελευθερώνεται από τα εμπόδια της κερδοφορίας και καθοδηγείται με κριτήριο την διευρυμένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Αυτό οδηγεί σε διεύρυνση της παραγωγής καταναλωτικών αγαθών και συνεπακόλουθη άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού. Κομβικό στοιχείο αποτελεί ο εργατικός έλεγχος, δηλαδή η ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση, επίβλεψη και βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας.
Μέσα από όλα αυτά αναδεικνύεται ότι ο σοσιαλισμός αποτελεί τον μοναδικό πραγματικά ελπιδοφόρο δρόμο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Για να ανοίξει αυτή η προοπτική σήμερα, το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά στους αγώνες της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, του λαού γενικότερα όχι μόνο για να αναχαιτιστεί η επίθεση, αλλά και για να αποσπαστούν μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης των εργαζομένων.
Π.Χ.: Σε μια χώρα που οι γεννήσεις μειώνονται ολοένα και περισσότερο, το δημογραφικό μπορεί να αντιμετωπιστεί δίχως την αξιοποίηση μεταναστών και προσφύγων;
Δ.Κ.: Δυστυχώς, η συζήτηση που έχει ανοίξει για το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα και την αξιοποίηση μεταναστών και προσφύγων, δεν αφορά την προστασία
αυτών των βασανισμένων ανθρώπων. Στην πραγματικότητα γίνεται το όχημα για την ένταση της εκμετάλλευσής τους και την προώθηση διακρατικών συμφωνιών με τρίτες
φτωχές χώρες για την εισαγωγή εργατικού δυναμικού.
Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους οι συμφωνίες αυτές έχουν “δουλεμπορικό” χαρακτήρα και στοχεύουν στην εξασφάλιση φθηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού χωρίς δικαιώματα για λογαριασμό των μεγάλων ομίλων, όπως για παράδειγμα στον κλάδο του τουρισμού, των κατασκευών, για φθηνούς εργάτες γης. Και εννοείται πως δεν υπάρχει καμία εξασφάλιση ούτε για τις συνθήκες διαβίωσής αυτών των ανθρώπων, ούτε φυσικά για τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Θυμόμαστε
όλοι την πρόσφατη άθλια διαφήμιση ενός δουλεμπορικού γραφείου που είχε αναδείξει η ΚΝΕ την περίοδο της ψήφισης της 13ωρης δουλειάς: “Προσφέρουμε εργάτες, χριστιανούς, γεροδεμένους, με χαμηλά μεροκάματα”.
Π.Χ.: Στην Παιδεία τώρα. Η παράλληλη επιλογή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της ιδιωτικής φοίτησης αποτελεί μια ικανή απάντηση σε όσες οικογένειες αδυνατούν
ενδεχομένως να ανταπεξέλθουν στο κόστος των σπουδών των παιδιών τους στην επαρχία;
Δ.Κ.: Όχι! Δεν είναι λύση η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Για την τριτοβάθμια που ρωτάτε, λέμε καθαρά ότι η κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τον νόμο για ιδιωτικά πανεπιστήμια, που καταδίκασε όλος ο ακαδημαϊκός κόσμος, και σήμερα, οι επιστημονικοί σύλλογοι μιλούν για Προγράμματα Σπουδών που μόνο πανεπιστημιακού επιπέδου δεν
είναι…
Εμείς βέβαια το λέγαμε από την αρχή ότι τα δήθεν αυστηρά κριτήρια στην πραγματικότητα αφορούν το μέγεθος της τσέπης του φοιτητή – πελάτη. Λύση είναι να αντιμετωπιστεί το τεράστιο πρόβλημα της φοιτητικής στέγης, να φτιαχτούν δημόσιες και δωρεάν φοιτητικές εστίες, γενικά να χρηματοδοτηθεί η φοιτητική μέριμνα με βάση τις ανάγκες, αντί να δίνονται τα λεφτά του ελληνικού λαού στα πολεμικά σφαγεία.
Π.Χ.: Το μοντέλο που περιέγραψε ο Π/Θ για κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων και είσοδο των μαθητών στην Τριτοβάθμια με το συνολικό βαθμό απόδοσης και όχι με την αποτύπωση της στιγμής των εξετάσεων είναι βήμα σε θετική κατεύθυνση ;
Δ.Κ.: Φυσικά είναι πρόβλημα το “εξετασιοκεντρικό σύστημα” του σχολείου, που οδηγεί στη μεγάλη επιβάρυνση της οικογένειας με παράλληλα ιδιωτικά φροντιστήρια, που βλέπουμε όλο και να “κατεβαίνουν τάξη” για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οι μαθήτριες κι οι μαθητές. Το πρόβλημα αυτό όχι μόνο δε λύνεται, αντίθετα θα χειροτερεύσει αν εφαρμοστούν οι εξαγγελίες που, ως τώρα έχουμε ακούσει, για το “εθνικό απολυτήριο”. Γιατί στην πράξη δεν θα έχουμε κατάργηση των πανελλαδικών, αλλά τριπλές πανελλαδικές. Άρα, ακόμα περισσότερα χρήματα σε φροντιστήρια, γιατί η προετοιμασία θα ξεκινάει από ακόμα πιο μικρές τάξεις για τις πανελλαδικού τύπου εξετάσεις που θα επεκταθούν σε όλο το Λύκειο. Ακόμα μεγαλύτερο άγχος και νωρίτερα για τους μαθητές, μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση για τους γονείς.
Π.Χ.: Στην υγεία θέλω να πάμε. Στην περίοδο της πανδημίας έπεσαν στην Υγεία περισσότερα από 60 δις ευρώ. Γιατί εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε ένα προβληματικό, αναντίστοιχο των αναγκών των πολιτών δημόσιο σύστημα υγείας ;
Δ.Κ.: Έπεσαν 60 δισ, αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους μπήκε στις τσέπες των ιδιωτικών ομίλων υγείας. Άλλος όμιλος έβαλε στη τσέπη από τα διαγνωστικά τεστ, άλλος από τα
χειρουργεία που του πάσαρε το δημόσιο, επειδή έγινε σύστημα μίας νόσου, άλλος από τα διπλά νοσήλια που πλήρωνε το κράτος στον ιδιωτικό τομέα για ένα κρεβάτι. Τα υπόλοιπα προφανώς δεν έφτασαν για να καλύψουν τις ελλείψεις που έχουν δημιουργηθεί από τις διαχρονικές πολιτικές όλων των κυβερνήσεων.
Στην πανδημία βγήκαν συμπεράσματα, γιατί τραβήχτηκε η κουρτίνα και κατάλαβε όλος ο πλανήτης γιατί η υγεία δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα. Αποδείχτηκε ο παρασιτικός ρόλος του ιδιωτικού τομέα υγείας που η κυβέρνηση συνεχίζει να στηρίζει. Αποδείχτηκε ο κρισιμότατος ρόλος των υγειονομικών του δημόσιου συστήματος που συνεχίζουν και τους έχουν υποαμοιβόμενους και εξαντλημένους, αποδείχτηκε η ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ και συνεχίζουν να αποθεώνουν την ατομική ευθύνη. Η κυβέρνηση αναποδογύρισε τα συμπεράσματα της πανδημίας με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.
Π.Χ.: Στα εθνικά θέματα… Ξεπαγώνει ο διάλογος και ο Π/Θ δήλωσε πως κρίνει πως το έδαφος είναι ώριμο για το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας. Ισχύει;
Δρομολογεί εξελίξεις η κυβέρνηση στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο (Τουρκία, Αίγυπτος, Γάζα, Λιβύη);
Δ.Κ.:Από τον «πάγο» του «ψυγείου» στη «θερμότητα» του «φούρνου», των ευρωατλαντικών «μαγειρείων». Δεν είμαστε δα πρώτη φορά θεατές σ’ αυτό το έργο. Να εναλλάσσεται δηλαδή η διάθεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ως «ανεμολόγιο», αλλά πάντα στη βάση συγκεκριμένων συμφερόντων. Μιλάμε για τα συμφέροντα, που σκοπεύουν να δέσουν πιο γερά τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, δηλαδή Ελλάδα και Τουρκία, απομακρύνοντας την Τουρκία από την «κακόβουλη επιρροή», όπως λένε της Ρωσίας, αλλά και με στόχο να αρχίσει το «φαγοπότι» των ενεργειακών μονοπωλίων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Ο «παρανομαστής» λέγεται «συνδιαχείριση», κι εκεί οδεύει η κυβέρνηση, τρέμοντας, όμως, για τις λαϊκές αντιδράσεις από τις επώδυνες συνέπειες που αυτή θα έχει για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Πολιτική Ελλάδα
Π.Χ.: Ανάγκη για νέα μεταπολίτευση; Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν οι ανάγκες και τα συνθήματα; Το ‘74 ήταν ψωμί παιδεία ελευθερία, σήμερα;
Δ.Κ.:Το “ψωμί-παιδεία-ελευθερία” είναι απολύτως επίκαιρο σήμερα, γιατί καμία από αυτές τις λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιείται στο παρόν σύστημα στον βαθμό που
επιτρέπει η εποχή, αντίθετα υπονομεύονται διαρκώς. Επίσης, στις σημερινές συνθήκες της πολεμικής προετοιμασίας, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και το “Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ”, που κυριαρχούσε επίσης στους αγώνες της εποχής, όσο κι αν κάποιοι που μιλάνε σήμερα για “νέα μεταπολίτευση”, δηλώνουν περήφανοι που γέμισαν τη χώρα με αμερικάνικες βάσεις, για τη συνεργασία τους με τον Τραμπ και που έβαλαν χώρες στη φυλακή του ΝΑΤΟ. Τα συνθήματα και οι αγώνες του παρελθόντος μας δίνουν πείρα, έμπνευση και ορμή
για να συνεχίσουμε στις σημερινές συνθήκες, μέχρι την οριστική δικαίωσή τους.
Π.Χ.: Ποιο είναι το πολιτικό μοντέλο που αποτελεί την απάντηση στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί;
Δ.Κ.: Είναι μόνο η εργατική – λαϊκή εξουσία, δηλαδή ο τρόπος διακυβέρνησης που βασίζεται στη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων,
ξεκινώντας από τον τόπο εργασίας και φτάνοντας μέχρι το ανώτατο, πανεθνικό επίπεδο, με δικαίωμα εκλογής και ανάκλησης των αντιπροσώπων τους, που δεν θα έχουν κανένα
ιδιαίτερο προνόμιο.
Φυσικά, αυτό το μοντέλο για να λειτουργήσει, απαιτεί και ένα άλλο μοντέλο στην οικονομία, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής του πλούτου, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας για να καλύπτονται οι ανάγκες της κοινωνίας και όχι για το κέρδος των λίγων, όπως σήμερα. Μιλάμε βέβαια για τον σοσιαλισμό, που προτείνει το ΚΚΕ στο Πρόγραμμά του και για τον οποίο παλεύουμε.
Π.Χ.: Το ΚΚΕ γιατί δεν κερδίζει από την υποχώρηση της απήχησης και της δυσαρέσκειας που εμφανίζει η κοινωνία στα συστημικά πολιτικά κόμματα;
Δ.Κ.: Δεν προκύπτει αυτό από τα πραγματικά δεδομένα. Είχαμε διαδοχικές ανόδους στις βουλευτικές εκλογές του 2023, άνοδο στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που
ακολούθησαν και νέα άνοδο στις ευρωεκλογές του 2024, όπου φτάσαμε στο 9,3%, ποσοστό που διατηρούμε ή και αυξάνουμε στις περισσότερες δημοσκοπήσεις.
Ξέρετε, όμως, ότι το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα – ασανσέρ, να “φουσκώνει” με μια πρόσκαιρη υπερπροβολή από τα ΜΜΕ του συστήματος και μετά να “ξεφουσκώνει” το ίδιο εύκολα. Είμαστε, μάλιστα, το πιο “ριγμένο” κόμμα με βάση τα στοιχεία του ΕΣΡ, σε σχέση με την εκλογική μας δύναμη. Εμείς έχουμε στο επίκεντρό μας τις πραγματικές διεργασίες στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, στους αγώνες, εκεί που πραγματικά αλλάζουν τα πράγματα και οι συνειδήσεις και το ΚΚΕ είναι πάντα παρόν, στην πρώτη γραμμή.
Για παράδειγμα, μόλις πριν λίγες μέρες, η παράταξη που στηρίζει το ΚΚΕ αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στην ΑΔΕΔΥ, για πρώτη φορά στα 100 της χρόνια, γκρεμίζοντας την παράταξη της ΝΔ, όπως έχει γίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Π.Χ.:Αν, το ό,τι ένας πρώην πρωθυπουργός όπως ο Αλέξης Τσίπρας που έχει κριθεί αυστηρά από εσάς αλλά και από μέρος της κοινωνίας για την απομάκρυνση
του, από τις αρχικές προγραμματικές θέσεις του 2015, εμφανίζεται στο υποθετικό σενάριο της επιστροφής του, να έχει απήχηση στο 15-17% των πολιτών, αποτελεί
αυτό καμπανάκι και σημείο προβληματισμού για τις δικές σας προτάσεις και τον τρόπο που πολιτεύεστε;
Δ.Κ.:Το 17% ήταν το ποσοστό που πήρε ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, από 36% που είχε φτάσει κάποτε, και τότε προβληματίστηκε ο ίδιος και παραιτήθηκε. Τώρα επιστρέφει – και μάλιστα με οφθαλμοφανή στήριξη από μεγάλα συμφέροντα – για να ξαναμαζέψει, στην καλύτερη περίπτωση, ένα αντίστοιχο ποσοστό που έχει σκορπιστεί σε 5-6 κόμματα που έχουν προκύψει από τις συνεχείς διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αντιλαμβάνομαι τι από τα παραπάνω πρέπει να προβληματίσει το ΚΚΕ…
Π.Χ.:Από το βιβλίο του, την Ιθάκη, τι ξεχωρίσατε;
Δ.Κ.:Δεν μας λέει και τίποτα που δεν ξέραμε… Εδώ ήμασταν, άλλωστε, το 2015 και αντιπαλεύαμε την επιχείρηση εξαπάτησης του λαού που έστησε μαζί με εκείνους που “αδειάζει” στο βιβλίο του. Αλλά και αργότερα, ενάντια στο βάρβαρο μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους που έφερνε για το χρηματιστήριο ενέργειας, για την παράδοση των σπιτιών του λαού στα funds, για τον ΦΠΑ στο 24% κ.ο.κ. Και βέβαια το 2019-2023, που κάναμε πραγματική αντιπολίτευση στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα ήταν στην γραμμή “θα λογαριαστούμε μετά” και ψήφιζε το 50% των κυβερνητικών νομοσχεδίων.
Αυτό που “βγάζει μάτι” και στο βιβλίο είναι η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να “πουλήσει” τον εαυτό του στο σύστημα ως αφοσιωμένο και πιο συνειδητό από ποτέ υπηρέτη του, απαλλαγμένο από “βαρίδια” του παρελθόντος, μήπως και πειστεί να του αναθέσει άλλη μια φορά τη “βρώμικη δουλειά”, να συνεχίσει δηλαδή το έργο του κ. Μητσοτάκη.
Π.Χ.: Το 2026 είναι εκλογική χρονιά;
Δ.Κ.: Αυτό θα το αποφασίσει ο πρωθυπουργός και όσοι μέχρι σήμερα τον στηρίζουν για να μένει στη θέση του, τόσο στη Βουλή όσο κυρίως απ’ έξω. Θα εξαρτηθεί, επίσης, και από το πότε θα είναι έτοιμος ένας εναλλακτικός πόλος που έχει ανάγκη το ίδιο το σύστημα για την αποκατάσταση της “ισορροπίας” του, δηλαδή για τον εγκλωβισμό της
δυσαρέσκειας του λαού, που δυναμώνει.
Εμείς είμαστε έτοιμοι, είτε γίνουν το 2026 είτε το 2027, να δώσουμε τη μάχη για να τους χαλάσει ο λαός τα σχέδια.
Π.Χ.:Για το ΚΚΕ ποιος είναι ο εκλογικός στόχος;
Δ.Κ.:Να επιβεβαιωθεί η πορεία ισχυροποίησης του Κόμματος. Να εκλέξουμε περισσότερους κομμουνιστές βουλευτές, που θα αποτελούν την πραγματική αντιπολίτευση
στην αντιλαϊκή πολιτική της όποιας κυβέρνησης μέσα στη Βουλή και θα δίνουν κάθε μέρα το “παρών” στους αγώνες του λαού μας, όπως, άλλωστε, κάνουμε κάθε μέρα, χωρίς να
περιμένουμε τις εκλογές. Για να ανοίξει τελικά ένας ριζικά διαφορετικός δρόμος για τη χώρα.
Π.Χ.:Και αριθμητικά;
Δ.Κ.:Δεν συνηθίζουμε να βάζουμε αριθμητικούς στόχους, γιατί αυτό έχει να κάνει και με το ποσοστό της συμμετοχής και με άλλους απρόβλεπτους παράγοντες. Όσο πιο ψηλά γίνεται και σαφώς πιο ψηλά από εκεί που είμαστε σήμερα.
Π.Χ.: Η δική σας Ιθάκη (όχι προσωπική, συλλογική) ποια είναι;
Δ.Κ.: Η “Οδύσσεια” του λαού μας θα τελειώσει όταν απαλλαγεί από αυτό το σάπιο σύστημα, που γεννά μόνο φτώχεια, εκμετάλλευση, κρίσεις και πολέμους. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να το πάρει αλλιώς. Να απορρίψει τη λογική της αναζήτησης του μικρότερου κακού ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, να κλείσει τα αυτιά του στις Σειρήνες της υποταγής και της αναμονής, να γυρίσει την πλάτη σε όσους τον θεωρούν Λωτοφάγο και του ξανασερβίρουν συνεχώς το ίδιο μπαγιάτικο προϊόν με νέο περιτύλιγμα.
Με το ΚΚΕ, προχωράμε μπροστά.
Διαβάστε επίσης:
ΚΚΕ: Χρησιμοποιούν τη λειψυδρία ως εργαλείο εμπορευματοποίησης του νερού
ΚΚΕ: Όχι στις απειλές για ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα
