Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης κατηγορεί τους Άδωνι Γεωργιάδη και Θάνο Πλεύρη για ένα κρεσέντο ακροδεξιάς ρητορικής, μετά τις αναρτήσεις τους κατά της Διεθνούς Αμνηστίας και του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, τα οποία χαρακτήρισαν «αδιάφορα αριστεροκρατούμενα σχήματα».
Σε ανάρτησή του, ο Σακελλαρίδης σημειώνει πως «ο μεν Θ. Πλεύρης απαντάει στον Χ. Ράμμο λέγοντας ότι ‘το αίμα που έχει χυθεί’ ζυγίζει περισσότερο από το μελάνι του Συντάγματος, λες και αυτά είναι αντιφατικά», κάτι που, όπως λέει, «συμβαίνει μόνο στο μυαλό ενός ακροδεξιού». Παράλληλα, επισημαίνει ότι ο Χρήστος Ράμμος, ως πρόεδρος της ΑΔΑΕ, υπηρέτησε το λειτούργημά του για να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο των υποκλοπών, το μεγαλύτερο της μεταπολίτευσης.
Ο Σακελλαρίδης κατακρίνει τον Πλεύρη για την πολιτική του στο Μεταναστευτικό και τον Γεωργιάδη για τις επιθέσεις του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και τη Διεθνή Αμνηστία. Όπως υποστηρίζει, η Αριστερά αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν έχει το μονοπώλιο στην υπεράσπισή τους, ενώ η Δεξιά, με τους συγκεκριμένους υπουργούς, «απομειώνει την πολιτική της ως κακέκτυπο του Τραμπισμού».
Η ανάρτηση τονίζει ότι οι οργανισμοί υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Αμνηστία, περιλαμβάνουν μέλη από όλο το πολιτικό φάσμα, αποδεικνύοντας ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου είναι αξία οικουμενική. Ο Σακελλαρίδης καταλήγει ότι η ανάδυση ακροδεξιών ρευμάτων δεν πρέπει να γίνει ανεκτή και ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουμε όσους υπονομεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία λόγου στην Ελλάδα.
Διαβάστε όλη την ανάρτηση:
«Εν μέσω Χριστουγέννων παρακολουθούμε ένα κρεσέντο ακροδεξιάς ρητορικής από τους – χρεωμένους για αυτόν το λόγο υπουργούς της κυβέρνησης- τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Θανο Πλεύρη. Και οι δύο επιτελούν το ρόλο που τους ανατέθηκε από τον Πρωθυπουργό, στο πλαίσιο μια ιδεολογικής μάχης που κουμπώνει απόλυτα με την ανάδυση του τραμπικού ρεύματος.
Άλλωστε νιώθουν ότι είναι η στιγμή τους, η ώρα να διεκδικήσουν έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, όπου το δίκαιο του ισχυρού θα καταπίνει και θα συντριβεί όσους και όσες μιλούν για δικαιώματα, ελευθερίες, κράτος δικαίου και διεθνές δίκαιο.
Ο Χρήστος Ράμμος τους ενοχλεί και επειδή έκανε το καθήκον του ως πρόεδρος της ΑΔΑΕ, δεν γονάτισε μπροστά στο καθεστώς του Κ. Μητσοτάκη και υπηρέτησε το λειτούργημα του, κάνοντας ότι μπορούσε για να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο των υποκλοπών, το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης.
Ο Θ. Πλεύρης δεν πολύ νοιάζεται να είναι Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, όσο ιεροκήρυκας ακροδεξιάς συνθηματολογίας. Φάνηκε άλλωστε και στο φιάσκο με τους πρόσφυγες από την Αφρική στην Κρήτη, την αποτυχία της αναστολής του δικαιώματος πρόσβασης σε άσυλο, όσο και της ψευδούς υπόσχεσης του περί απελάσεων.
Ο δε Άδωνις Γεωργιάδης καταφέρεται ενάντια στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και τη Διεθνή Αμνηστία ως «αδιάφορα αριστεροκρατούμενα σχήματα».
Μία κουβέντα για τη Διεθνή Αμνηστία.
Η μεγαλύτερη οργάνωση για την υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, δυστυχώς για τους ακροδεξιούς, δεν αναφέρεται στην Αριστερά, αλλά τα εκατομμύρια μέλη της προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα, από ανθρώπους που αφήνουν στην άκρη τις πολιτικές τους διαφωνίες και βάζουν στο επίκεντρο την υπεράσπιση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων.
Είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους από τη δεξιά, το κέντρο, ανθρώπους φιλελεύθερους, που μπορεί να διαφωνούσαμε για το πώς θα έχουμε οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη κτλ, αλλά υπήρχε κοινή αντίληψη ότι για να μπορούμε να διαφωνούμε ελεύθερα για τα παραπάνω, πρέπει να αγωνιζόμαστε να υπάρχει ένας κοινός κώδικας πάνω στον οποίο να αγωνιζόμαστε για τις διαφορετικές απόψεις μας.
Και ο κώδικας αυτός δεν ήταν άλλος από την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως έννοιας οικουμενικής.
Η Αριστερά είναι ένας πολιτικός χώρος που αγωνίζεται -ή οφείλει να αγωνίζεται- για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι στον καταστατικό της χάρτη και στον αξιακό της κώδικα.
Όμως είναι άδικο να ισχυριζόμαστε ότι έχει το μονοπώλιο ως προς αυτό. Είναι λάθος να ταυτίζουμε αυτή την αξιακή μάχη μόνο με την Αριστερά και σίγουρα είναι και ιστορικά αναληθές.
Δεν αξίζει στη Δεξιά να έχει ως εκφραστές της στην Ελλάδα τον Α. Γεωργιάδη και τον Θ. Πλεύρη, που την απομειώνουν ως ένα κακέκτυπο του Τραμπισμού.
Αυτοί και οι όμοιοι τους καβαλάνε το παγκόσμιο ρεύμα ανάδυσης της Ακροδεξιάς, νιώθοντας ότι μπήκαν στην πολιτική για να υπηρετήσουν αυτό τον σκοπό. Ότι είναι η στιγμή τους και ανταποκρίνονται στο κάλεσμα ενός πολιτικού – του Τραμπ- που είναι ο,τι πιο κοντινό στον φασισμό της εποχής μας.
Είναι η στιγμή όμως να τους σταματήσουμε».
Διαβάστε επίσης:
Βαρδούσια: Από τι πέθαναν οι 4 ορειβάτες – Τι έδειξε η ιατροδικαστική έκθεση (βίντεο)
Ερμής: Ο πλανήτης που δεν θα έπρεπε να υπάρχει
Με ποια προϋπόθεση το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει αλλαγή εκλογικού νόμου
