Υπάρχουν κάποιες λέξεις που δεν μπορείς να πεις αδιάφορα. Αν πεις «ΠΑΣΟΚ» σε ελληνική παρέα, θα υπάρξει μια αντίδραση. Γέλιο, νοσταλγία, ανατριχίλα ή και φλασμπάκ από καλοκαίρι του ’85 με πλαστικό τραπεζάκι και «Λαμία-Λιβαδειά» σε κασετόφωνο. Το ΠΑΣΟΚ είναι σαν το τσίπουρο: άλλοι το πίνουν γιατί τους λείπει, άλλοι γιατί δεν το χώνεψαν ποτέ.
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας
Μόνο που σήμερα, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια αυτό που ήταν. Κάποτε, ήταν ο ήλιος που έλαμπε για όλους. Τώρα είναι περισσότερο σαν παλιό λογότυπο σε application – ωραίο design, αλλά δεν ανοίγει.
Το νέο ΠΑΣΟΚ: Φτου και από την αρχή ή φτου και βγαίνω;
Με τη μεγάλη επιστροφή του «πράσινου ήλιου» και την αποκατάσταση του brand name, το ΠΑΣΟΚ πήγε να κάνει comeback όπως οι Spice Girls το 2012: όλοι ήξεραν ότι δεν είναι όπως παλιά, αλλά ας το χειροκροτήσουμε γιατί μας θυμίζει νιάτα.
Το πρόβλημα είναι πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ μοιάζει περισσότερο με ΠΑΣΟΚ Plus: ίδια βάση, νέα interface. Υποσχέσεις για «θεσμική ανανέωση», λίγο τεχνοκρατία, λίγο κοινωνική ευαισθησία, λίγο Netflix και λίγο Συνταγματικό Δίκαιο. Όπως λένε και στο χωριό: «Παιδί μου, καλό το ρεύμα, αλλά βάλε και λίγο πετρέλαιο μην ξεπαγιάσουμε».
Η ερώτηση που δεν θέλει να ακούσει κανείς στο επιτελείο της Χαριλάου Τρικούπη είναι: είναι αυτό ΠΑΣΟΚ ή απλώς κάτι που θυμίζει ΠΑΣΟΚ στους άνω των 45;
Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ μοιάζει με οικογενειακό δείπνο μετά από διαζύγιο. Όλοι προσποιούνται πως είναι όλα καλά, αλλά κανείς δεν αναφέρεται στα παλιά. Το χρέος, η Τρόικα, οι γάτες της Διαμαντοπούλου, οι απολύσεις του ΑΣΕΠ, οι αυταπάτες του success story – όλα κλειδωμένα σε ένα φάκελο με την ένδειξη «να ανοιχτεί μόνο αν καεί η ΝΔ».
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει δύσκολη δουλειά: πρέπει να πείσει πως δεν είναι το παλιό, χωρίς να προσβάλει το παλιό. Και ταυτόχρονα, να φανεί αρκετά νέο ώστε να μην το μπερδεύει ο εικοσάχρονος με… θρησκευτική οργάνωση.
Κάποια στιγμή, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν άνοδο στα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός ότι πολλοί νέοι δήλωναν «ΠΑΣΟΚ» μπέρδεψε τους δημοσιογράφους, μέχρι που διαπιστώθηκε ότι τους άρεσε ο ήχος, τα memes και τα πάρτι στο Ρέμο – όχι απαραίτητα ο Βενιζέλος.
Το ΠΑΣΟΚ έγινε pop icon πριν ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Και αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί δεν μπορείς να κυβερνήσεις με story στο Instagram. Ούτε να κάνεις πολιτική γιατί σε είπε “ωραίο” ένας τριαντάρης με μουστάκι και ντραμ μασίν.
Το ερώτημα παραμένει: έχει το ΠΑΣΟΚ στρατηγική συνέχεια ή απλώς φοράει τα ρούχα του παλιού εαυτού του; Ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπαθεί να δώσει μια «προγραμματική ταυτότητα» στο κόμμα. Αλλά όταν η βασική συζήτηση στο Twitter είναι αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν φεμινιστής ή εθνάρχης ή απλώς εθισμένος στο glamour, κάτι έχει πάει λάθος.
Η Κεντροαριστερά δεν χρειάζεται άλλη μια tribute band. Χρειάζεται κάτι που να πείθει πως καταλαβαίνει τα σημερινά προβλήματα και μπορεί να δώσει απαντήσεις χωρίς να κλείνει το μάτι στους παλιούς ψηφοφόρους με αφίσες του ’81.
Αν θέλει το ΠΑΣΟΚ να είναι κάτι παραπάνω από πολιτική αναβίωση, πρέπει να σταματήσει να τραγουδάει το «πάλαι ποτέ» και να γράψει νέο τραγούδι. Και μάλιστα με στίχους που δεν χρειάζονται υποσημειώσεις.
Ο πράσινος ήλιος είναι ξανά εκεί, αλλά αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα, δεν καίει πια. Φωτίζει με μια μνήμη, όχι με υπόσχεση. Και το ερώτημα παραμένει:
Θα ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ πολιτικό εργαλείο ή θα μείνει πολιτικό μνημείο;
Το πρώτο απαιτεί θάρρος. Το δεύτερο, απλώς καλό φωτοτυπικό.
