Ένα νέο πολιτικό πεδίο δημιουργείται στη χώρα. Με έντονα τα χαρακτηριστικά της αδιαφορίας, του μηδενισμού, της συνολικής ισοπέδωσης. Αμφισβητείται η δικαιοσύνη, η πολιτική ηθική, τα πρόσωπα. Ένας νέος πολιτικός χάρτης χαράσσεται με ορατό τον κίνδυνο της απουσίας.
Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδημητρίου
Η κυβέρνηση πιέζεται στο εσωτερικό της και βαριανασαίνει κάτω από την αδυναμία να δώσει λύσεις στην καθημερινότητα των πολιτών. Η αντιπολίτευση κινδυνεύει να χαθεί μεταξύ της κοινοβουλευτικής ψήφου «παρών» και της δημοσκοπικής πίεσης που την μετατραπεί σε θεατή των εξελίξεων. Ο λαϊκισμός δείχνει να επιστρέφει με δυναμικό τροπο, ισοπεδώνοντας στο πέρασμα του, οποιαδήποτε φωνή λογικής και πολιτικού λόγου. Η ιστορία δεν έγινε μάθημα και η χώρα δείχνει να κολυμβά σε αχαρτογράφητα νερά.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι δημοσκόποι που διαβλέπουν ιστορικά ποσοστά συμμετοχής στις επόμενες κάλπες. Κάποιοι, μάλιστα εξ αυτών, κάνουν λόγο για κυβερνήσεις μειοψηφίας. Υπερβολή αλλά το υποστηρίζουν. Ο λόγος τους δεν είναι επιστημονικό αξίωμα, αποτελεί, όμως, βασικό εργαλείο μελέτης, και πολιτικής εκτίμησης. Είναι, εξάλλου μια νέα πραγματικότητα που τη διακρίνεις στην καθημερινότητα των πολιτών. Η καθημερινή πίεση της εξυπηρέτησης των βασικών αναγκών της μέσης ελληνικής οικογένειας, έχει μετατραπεί σε εφιάλτη.
Οι φήμες πληθαίνουν πως νέα σκάνδαλα θα έρθουν στο φως της δημοσιότητας και πως σεισμικές δονήσεις θα είναι τεκτονικές. Οι σεισμολόγοι, λένε πως αν ξεπεραστούν τα 7,7-8 βαθμοί της Κλιμακας ρίχτερ είναι το «άγγιγμα του Θεού». Στην πολιτική τι είναι;…
Οι κοινοβουλευτικοί παράγοντες, μοιάζουν αμήχανοι ενώπιον των φημών, της καταστροφολογίας, της ισοπέδωσης, της αδιαφορίας. Αδυνατούν να έρθουν σε επικοινωνία με τα χωριά τους και τους πολίτες. Η ακρίβεια έχει ισοπεδώσει κάθε έννοια πολιτικής επικοινωνίας. Δικαίως ή αδίκως αυτή είναι η νέα πραγματικότητα. Η μέση ελληνική οικογένεια, φέτος το καλοκαίρι απλώς δεν θα ταξιδέψει στα νησιά που και αυτά με το ζόρι θα γεμίσουν.
Είναι όλα τόσο μαύρα; Σαφώς και δεν είναι. Αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι η απουσία ενός νέου πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού στόχου. Παλιότερα θα το ονομάζαμε όραμα. Ίσως ο παρανομαστής να είναι ο ίδιος. Αλλά παλαιότερα υπήρχε το «λαϊκό αίσθημα», που τώρα εμφανίζεται δυναμικά μόνον σε περιπτώσεις δικαιοσύνης.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ίδια τη Δημοκρατία είναι η απουσία, έλεγαν οι παλαιότεροι της πολιτικής. Και σήμερα αυτός είναι…
