Λάτρεις και οι δυο του γευστικού ροφήματος ξεκινούσαμε να συζητούμε για την τρέχουσα πολιτική. Η συζήτηση ξεκίνησε για την εξωτερική πολιτική της χώρας και κατέληξε σε αναζητήσεις ευρύτερου ενδιαφέροντος.
Λόγω θέρους και χαλαρότητας οι μεταξύ μας παρεμβάσεις ήταν άναρχες. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Εξάλλου γνωριζόμαστε χρόνια και δεν υπήρχε διάθεση να πείσει ο ένας τον άλλον. Η ανταλλαγή απόψεων ήταν, όμως, πλούσια.
Ένας ελληνικός καφές που τα αρώματα του, άγγιζαν τα παράλια της χώρας, την επιθετική πολιτική της Τουρκίας, την κρίση με τη Λιβύη, την πολιτική Τράμπ, τα ευρύτερα γεωπολιτικά ζητούμενα της γειτονιάς μας, με τα νέα δεδομένα.
Διέκρινα μια κριτική στάση με το γνωστό επιχείρημα «στο σπίτι μου, κάνω ότι θέλω δεν επιτρέπω συγκατοίκηση». Και πώς, να αμφισβητήσεις μια αντικειμενική αλήθεια. «Γίνονται λάθη», μου είπε «και από τη δίκη μας πλευρά. Καθυστερήσεις, με ενοχές του παρελθόντος που μας καταδιώκουν και αδυνατούμε να προσεγγίσουμε με νέες ιδέες τη σύγχρονη πραγματικότητα». Αλλά πάντα επέμενε στη μια ενιαία εξωτερική πολιτική: «η Αθήνα δεν διεκδικεί, δεν παραχωρεί». «Παραχωρούμε;» ρώτησα με διακριτικότητα δημοσιογραφική. Η απάντηση ήταν εξίσου κριτικής διάθεσης: «όπως με δικά μας λάθη, βρίσκουμε τους πολίτες απέναντι μας. Έτσι πολλές φορές συμβαίνει και στη διπλωματία».
Είπαμε άναρχη συζήτηση, με τον ελληνικό καφέ να βρίσκεται, περίπου, στη μέση, ο έμπειρος και σοβαρός πολιτικός, ανέλυσε την πολιτική αδυναμία της διόρθωσης του εφησυχασμού και του ιστορικού ποσοστού των προηγούμενων εκλογών που αντί «να μας κινητοποιήσει μας δημιούργησε κυβερνητική οκνηρία και ευκαιρίες πλουτισμού, όχι των υπουργών αλλά κατώτερων στελεχών».
Δύσκολες εποχές για τους πολίτες που αδυνατούν να κάνουν, πλέον διακοπές, που αρχίζουν και φωνάζουν το παράπονο τους, που αρχίζουν να μην πιστεύουν. Αλλά, μέχρι στιγμής διασωζόμαστε λόγω απουσίας αντιπολίτευσης.
Ο ελληνικός καφές, είχε αποκτήσει τις πραγματικές του διαστάσεις. Κουβέντα με χαλαρότητα και αλήθειες που, πια, δεν μπορείς να κρυφτείς από αυτές. «Ή τις αντιμετωπίζεις ή χάνεις». Έτσι συνέβαινε πάντα στην πολιτική και ειδικά με την «κατάρα» της δεύτερης τετραετίας. Και η αντιπολίτευση, όμως, αντίτεινα, έχασε και δεν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί σύντομα και διαλύθηκε. «Είναι, όμως νομοτέλεια να βρει το δρόμο της. Η εξουσία δεν είναι παντοτινή. Και σε μας οι παραιτήσεις έχουν αρχίσει να γίνονται δεδομένο».
Ο καφές είχε φθάσει στο τέλος του. Αποχαιρετιστήκαμε ευχόμενοι τα καλύτερα για τις επόμενες ημέρες του θέρους…
