Σε μια στενή λωρίδα γης, στην παραλία στα βορειοανατολικά, είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες χιλιάδες άμαχου πληθυσμού. Αναμεσά τους βρίσκονταν εγκλωβισμένοι πλέον οι μαχητές των ανταρτών. Ο στρατός της χώρας είχε υπεροπλία, σύγχρονα όπλα, διεθνή ανοχή και στήριξη από τις ΗΠΑ, παρά τις κραυγές στην διεθνή κοινότητα για γενοκτονία.
Γράφει ο Χρυσόστομος Λουκάς
Το τι ακολούθησε λίγοι πλέον το θυμούνται: ο στρατός της Σρι Λάνκα βομβαρδίζει ανηλεώς όλη την περιοχή όπου οι αντάρτες Ταμίλ θα έδιναν την ύστατη μάχη.
Το τελευταίο κεφάλαιο στον δεκαετή εμφύλιο της Σρι Λάνκα γράφεται σε αυτή τη λωρίδα γης, την παραλίατου Μουλιβάικαλ, το 2009.
Όταν μάτωσε ο παράδεισος
Τα νερά της εξωτικής παραλίας γίνονται κυριολεκτικά κόκκινα από το αίμαμ αχητών και χιλιάδων αμάχων που βομβαρδίζονταν παρά την «προστατευμένηζώνη» που τους είχε καθορίσει ο κυβερνητικός στρατός.
Οι ΤίγρειςΤαμίλ με νεκρό τον αρχηγό τους και την ηγεσία τους, έχουν ηττηθεί σε μια ανθρωποσφαγή για την οποία ακόμα ο ΟΗΕ καλεί τις κυβερνήσεις του Κολόμβο να αναγνωρίσουν και να απονείμουν δικαιοσύνη.
Η γενοκτονία των Ταμίλ της Σρι Λάνκα ήταν το αποκορύφωμα ενός δεκαετή εμφυλίου στον εξωτικό παράδεισο σήμερα για τους δυτικούς και όχι μόνο τουρίστες.
Οι αυτονομιστέςΤαμίλ δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν δικό τους κράτος στο βορρά, υπόκειντο επί δεκαετίες σε διακρίσεις και πογκρόμ από τους Σινχαλέζους της Σρι Λάνκα, ενώ κατέληξαν να διαπράττουν -και αυτοί- εγκλήματα πολέμου με τη χρήση βομβιστών αυτοκτονίας και δολοφονίες.
Έγκλημα χωρίς τιμωρία
Εάν όλα αυτά δεν έχουν αρκετές ανατριχιαστικές ομοιότητες με τον πόλεμο και την γενοκτονία σε μια άλλη παραλία, αυτήν της Γάζας, αρκεί να θυμίσουμε τον ρόλο του Ισραήλ στον εμφύλιο της Σρι Λάνκα, με εξοπλισμό των κυβερνητικών δυνάμεων τη δεκαετία του ’80, και τον ρόλο των ΗΠΑ στην αποκοπή των Τίγρεων από τα δίκτυα διεθνούς χρηματοδότησής τους.
Οι Τίγρεις Ταμίλ σφαγιάστηκαν ως τρομοκρατική οργάνωση, μαζί τους πολλές δεκάδες χιλιάδες άμαχοι. Η Σρι Λάνκα ακόμα και σήμερα δεν αντιμετωπίζει τους δαίμονες της γενοκτονίας.Οι νεότερες γενιές θυμούνται την σφαγή και πενθούν ακόμα τους νεκρούς των οικογενειών τους.
Όσο για τη διεθνή κοινότητα, παρά τις προσπάθειες σε κορυφαίο επίπεδο του ΟΗΕ για διαλεύκανση των εγκλημάτω νπολέμου και ανεύρεση δεκάδων χιλιάδων «εξαφανισμένων»,έχει βάλει την γενοκτονία στο ράφι της ιστορίας.
Έλα όμως που τώρα βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά η παραλία δεν είναι μακρινή για την Ευρώπη και άρα δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει.
Δυστυχώςόμως είναι και αυτή αρκετά μακριά για τις ΗΠΑ, επιτρέποντας στην ισραηλινή κυβέρνηση να πουλάει στον Τραμπ σχέδια τελικής μάχης κατά τρομοκρατών στον βορρά της παραλίας, η άμμος τη οποίας έχει ποτίσει με αίμα δυο χρόνια τώρα.
Άραγε στις πόσες γενοκτονίες που παρακολουθεί ως θεατής, καίγεται η διεθνής κοινότητα;
Διαβάστε επίσης:
Δημοσκόπηση ΣΚΑΪ: Ανδρουλάκης ή Τσίπρας ο καλύτερος εκφραστής της κεντροαριστεράς;
