Ο Καρίμ, ένας 20χρονος νοσηλευτής από την πόλη της Γάζας, περιγράφει μέσα από το ημερολόγιό του τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει. Μέχρι πρόσφατα ζούσε στα ερείπια του παλιού του σπιτιού μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του, προσπαθώντας να επιβιώσει σε μια πόλη που καταρρέει καθημερινά.
13 φορές εκτοπισμένος
Ο νεαρός έχει ήδη εκτοπιστεί 13 φορές από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος. Μαζί με την οικογένειά του, αναγκάστηκε να μετακινηθεί επανειλημμένα, ακολουθώντας τις εντολές των ισραηλινών αρχών για αναγκαστικές εκκενώσεις. Όπως τονίζει, «απλώς περιμένουμε να πεθάνουμε αργά», φράση που αποτυπώνει την απόγνωση των κατοίκων της Γάζας.
Επιζώντας από το πλήγμα στη Ράφα
Ο Καρίμ κατάφερε να επιβιώσει από ισραηλινό πλήγμα στη Ράφα, μια εμπειρία που σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή του. Παρά τις δυσκολίες, συνέχισε να κρατά σημειώσεις για την καθημερινότητα στη Γάζα, καταγράφοντας εικόνες πείνας, φόβου και διαρκούς αβεβαιότητας.
Το ημερολόγιο στον Guardian
Τον τελευταίο μήνα, ο Καρίμ μοιράστηκε τις καταγραφές του με τον Guardian, προσφέροντας μια σπάνια μαρτυρία από το εσωτερικό της πολιορκημένης πόλης. Μέσα από τα λόγια του, αναδεικνύεται το ανθρώπινο δράμα που βιώνουν χιλιάδες Παλαιστίνιοι.
17 Αυγούστου 2025
«Μετά από δύο χρόνια, έχω χάσει κάθε ελπίδα. Δεν πιστεύω τα νέα για τον τερματισμό του πολέμου από τον Τραμπ. Ο πατέρας μου λέει ότι πρέπει να μετακομίσουμε σύντομα στο Ντέιρ αλ-Μπαλάχ στο νότο, πριν μας αναγκάσουν να φύγουμε ξανά. Αν ήταν άλλοι στη θέση μας, ο ΟΗΕ θα είχε παρέμβει. Αλλά για εμάς, τίποτα. Τώρα μιλούν για την αποστολή μας στο Νότιο Σουδάν – μια χώρα «τσακισμένη» από εμφύλιο πόλεμο, ήδη γεμάτη εκτοπισμένους. Είμαστε 2 εκατομμύρια, παγιδευμένοι σε λιγότερο από 20 τετραγωνικά χιλιόμετρα, που απλώς περιμένουμε να πεθάνουμε αργά. Και ο κόσμος αδιαφορεί. Η [πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ] Γκόλντα Μέιρ είπε κάποτε: ”Ίσως με τον καιρό να μπορέσουμε να συγχωρήσουμε τους Άραβες που σκοτώνουν τους γιους μας, αλλά θα είναι πιο δύσκολο για εμάς να τους συγχωρήσουμε που μας ανάγκασαν να σκοτώσουμε τους γιους τους”. Αυτό τα λέει όλα. Μερικές φορές, νομίζω ότι το Ισραήλ πρέπει να μελετηθεί από ψυχολόγους – ίσως τότε ο κόσμος να καταλάβει επιτέλους την τρέλα που ζούμε».
18 Αυγούστου 2025
«Πήρα μια διαδρομή προς την Ντέιρ αλ-Μπάλαχ με έναν φίλο, έμοιαζε με πράξη τόλμης: αυτοκίνητα τροποποιημένα για να μεταφέρουν περισσότερους ανθρώπους, ρυμουλκούμενα που κρέμονταν σαν σωσίβιες λέμβοι. Κρατιέσαι με ό,τι έχεις, γιατί αλλιώς θα πέσεις στον δρόμο και θα χαθείς.
Κοντά στην πλατεία αλ-Ναμπούλσι είδα έναν “χιζάμ ναρί”, μια κορδέλα φωτιάς στον ουρανό. Μαχητικά αεροσκάφη χάραζαν μια γραμμή εκρήξεων πάνω από την πόλη της Γάζας, το ένα μετά το άλλο, σύννεφα στάχτης υψώνονταν και ό,τι υπήρχε από κάτω σβηνόταν. Μέτρησα πέντε, έξι ρουκέτες και μετά σταμάτησα γιατί η μέτρηση έμοιαζε μάταιη. Πρέπει να βρω καταφύγιο για την οικογένειά μου, ένα διαμέρισμα, ένα γκαράζ, οποιονδήποτε μικρό χώρο. Το μυαλό μου ”ξεφεύγει”, ξεχνώ πράγματα, ξεχνώ σχέδια, το χάος τα κλέβει. Το μόνο που νιώθω είναι ένας σφιχτός, μικρός πανικός και η κούφια ελπίδα ότι θα είμαστε εδώ την επόμενη μέρα».
19 Αυγούστου 2025
«Χθες κατάφερα επιτέλους να βρω ένα γκαράζ – 1.500 σεκέλ, περίπου 385 λίρες τον μήνα. Αυτό είναι το φθηνότερο, γιατί η ζήτηση είναι τεράστια, ενώ σπίτια και κτίρια βομβαρδίζονται. Το γκαράζ δεν έχει σχεδόν καθόλου στέγη. Ο ιδιοκτήτης μού πρότεινε ακόμα και ένα μικρό διαμέρισμα για 2.500 σεκέλ (644 ευρώ), ειλικρινά, ούτε στο Ντουμπάι δεν κοστίζει τόσο. Σε πολέμους και κρίσεις οι άνθρωποι γίνονται πιο επιθετικοί, πιο εγωιστές, πρόθυμοι να κερδίσουν από τη δυστυχία των άλλων. Ίσως, αυτό να είναι “φυσιολογικό” ή μάλλον η αναμενόμενη συμπεριφορά κάποιου που έχει ζήσει δύο χρόνια αναγκαστικού εκτοπισμού, λιμού, ειδικά μέσα στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου.
Ένας Παλαιστίνιος περπατά πάνω στα ερείπια ενός κτιρίου που καταστράφηκε από ισραηλινή επιδρομή στο Ντέιρ αλ-Μπαλάχ, στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας
Έτσι, άρχισα να στήνω το νέο μου “σπίτι” καθαρίζοντας, τακτοποιώντας, προσπαθώντας να το κάνω κατοικήσιμο. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου ούτε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτεί το παλιό μου δωμάτιο πριν από τη γενοκτονία, το στρώμα με ελατήρια, το γραφείο gaming, το κλιματιστικό, το σπίτι μας… Δεν μπορώ να αφήσω τη νοσταλγία να με καταλάβει. Συνεχίζω να κινούμαι. Μπροστά, μπροστά – ποτέ πίσω».
28 Αυγούστου 2025
«Εδώ και μία εβδομάδα είμαι χωρίς τους γονείς μου. Παρά τα όσα έλεγε αρχικά ο πατέρας μου, αυτοί έχουν την ελπίδα – ή την άρνηση -, πιστεύοντας ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Καταριανών, Αμερικανών, Αιγυπτίων και Ισραηλινών σημαίνουν πως η πόλη της Γάζας δεν θα εκκενωθεί. Έτσι αρνούνται να φύγουν. Δύο χρόνια τώρα ο κόσμος κάνει ό,τι θέλει, ενώ εμείς πνιγόμαστε κι εμείς γραπωνόμαστε από τα μικρότερα, πιο προφανή ψέματα, τα μικρά ”άχυρα” που μας κρατούν να αναπνέουμε. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι Ισραηλινοί δεν έκρυψαν ποτέ τους στόχους τους: “Θα καταστρέψουμε τη Γάζα”. Το έκαναν. “Θα σας επανεγκαταστήσουμε”. Το έκαναν. “Θα κόψουμε τρόφιμα και νερό”. Το έκαναν. “Θα μπούμε στη Ράφα”. Όλα τα βλέμματα εκεί. Ο Τζο Μπάιντεν, είπε όχι, το έκαναν ούτως ή άλλως. Τι έρχεται μετά; Η πόλη της Γάζας, το σπίτι μου. Θα αδειάσει, θα γίνει έρημος όπως η Ράφα. ”Κλέβω” μερικές ήσυχες μέρες τώρα, μια σύντομη, εύθραυστη ειρήνη που έχω κερδίσει».
9 Σεπτεμβρίου 2025
«Οι γονείς μου είναι επιτέλους μαζί μου. Μετατρέψαμε το γκαράζ σε σπίτι, δωμάτια, έναν μικρό ιδιωτικό χώρο. Φυσικά, οι τοίχοι είναι πλαστικοί μουσαμάδες. Κατάφερα να συνδεθώ για λίγο στο διαδίκτυο. Έφτασε το σημείο αυτό: οι IDF εξέδωσαν εντολή αναγκαστικού εκτοπισμού για όλη την πόλη της Γάζας, συμπεριλαμβανομένου του δυτικού τμήματος. Ο κόσμος δεν έχει ενέργεια, ούτε χρήματα, ούτε θέληση να φύγει από τα σπίτια, πολλοί προτιμούν να πεθάνουν παρά να φύγουν.
Σήμερα το απόγευμα ο γείτονάς μας, μας είπε ότι οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν ακόμη και το Κατάρ. Θεέ μου. Δεν έχουν πλέον όρια. Το Κατάρ με τη μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση στη Μέση Ανατολή φέρεται να χτυπήθηκε από δύναμη σύμμαχο των ΗΠΑ. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο τι έρχεται και τι σημαίνει για τον λαό της Γάζας: γενοκτονία μέχρι την τελευταία ανάσα. Τους έχει δοθεί λευκή επιταγή».
15 Σεπτεμβρίου 2025
«Τα γενέθλια της μητέρας μου, άλλη μια ήσυχη γιορτή υπό απάνθρωπες συνθήκες. Τα πράγματα έχουν χαλαρώσει λίγο, αλλά αυτή δεν είναι η ζωή που έπρεπε να ζούμε. Στο τηλέφωνό μου είδα φωτογραφίες από τα γενέθλιά της το 2022: μια σπιτική τούρτα και το αγαπημένο μου cheesecake Νέας Υόρκης. Θυμάμαι ότι της χάρισα το “1984” του Τζορτζ Όργουελ, το κάψαμε για ψωμί στο τέλος του 2023, επειδή δεν είχαμε αέριο ή ξύλα για ψήσιμο. Τι θα σκεφτόταν ο Όργουελ για εμάς τώρα; Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι θα μας συγχωρούσε. Σκούπισα τα δάκρυά μου κρυφά και συνέχισα. Το Ντέιρ αλ-Μπάλαχ γεμίζει όλο και περισσότερο. Ο κόσμος είναι εξαντλημένος: δεν θέλει να πεθάνει, αλλά πολλοί νιώθουν ότι έχουν ήδη πεθάνει.
Κράτησα το χέρι της μητέρας μου, το φίλησα και της ψιθύρισα “Χρόνια πολλά”. Είναι άρρωστη εδώ και μέρες. Της έγραψα ένα γράμμα και της ζήτησα συγγνώμη επειδή δεν έχω ούτε ένα σεντ για μια τούρτα (που θα κόστιζε περίπου 70 δολάρια) ή έστω για ένα μικρό δώρο».
21 Σεπτεμβρίου 2025
«Χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία αναγνώρισαν την Παλαιστίνη ως κράτος, – γιατί τώρα και για ποιον σκοπό; Το Ισραήλ συνεχίζει να μας βομβαρδίζει, η γενοκτονία συνεχίζεται. Αλλά τώρα μπορούμε επίσημα να πεθάνουμε ως παλαιστινιακός λαός, έχουμε κράτος. Τι ωραία.
Μετά από όλη αυτή τη δυστυχία, τόσες χώρες που αρνούνταν σχεδόν δύο χρόνια ότι η συστηματική καταστροφή ενός πληθυσμού λάμβανε χώρα στη Γάζα, ξαφνικά μιλούν. Ηθοποιοί, τραγουδιστές και άλλοι συμμετέχουν επειδή έγινε “mainstream”. Παλιά ο κόσμος έλεγε: “Ωχ όχι, δεν ξέρω αρκετά για τη Μέση Ανατολή, είναι πολύ ευαίσθητο θέμα για να το σχολιάσω”. Υποκριτές».
25 Σεπτεμβρίου 2025
«Η ίδια σκληρή ρουτίνα, μέρα με τη μέρα, άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, από την αδυναμία, από τους πυραύλους που δεν σταματούν. Ένας άνδρας όχι μακριά από εμάς πέθανε πρόσφατα. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η συνηθισμένη φρίκη, μια επιδρομή, μια αδέσποτη σφαίρα. Αλλά όχι. Απλώς κατέρρευσε. Η καρδιά του σταμάτησε. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πόσο συνηθισμένος έμοιαζε ο θάνατός του, πόσο γρήγορα μπορεί μια ζωή να εξαφανιστεί και να αφήσει μόνο μια κούφια σιωπή. Ήμουν αποσβολωμένος, σαν να είχα αναισθητοποιηθεί σε αυτήν την απώλεια και ξαφνικά ξύπνησα.
Η μέρα μου είναι ένας χάρτης επιβίωσης: να φέρω νερό, να βρω ξύλα, να ψήσω ψωμί που μόλις γεμίζει το στομάχι. Στον λίγο χρόνο που μένει, ψάχνω για υποτροφίες, μια μικρή ελπίδα, ίσως η μόνη διέξοδος από αυτή τη φυλακή. Αλλά ζητούν εξετάσεις αγγλικών, ξέρουν ότι εδώ δεν υπάρχουν εξεταστικά κέντρα. Διαδικτυακές εξετάσεις; Αδύνατο: δεν υπάρχει σταθερό διαδίκτυο, ούτε έγκυρα διαβατήρια για να αποδείξουμε την ταυτότητά μας. Πώς μπορούμε να αποδείξουμε ποιοι είμαστε, όταν ο κόσμος έχει καταστρέψει τα έγγραφα και τις συνδέσεις μας; Είμαι εξαντλημένος μέχρι το κόκαλο».
Διαβάστε επίσης;
Ο… «απομoνωμένος» Ερντογάν τα είπε τηλεφωνικά με Τραμπ – Μια βδομάδα μετά τη συνάντηση
Νέα Αριστερά: Η κυβέρνηση σιωπά ενώ Έλληνες πολίτες ταπεινώνονται στις φυλακές Νεγκέβ
