Πέθανε σε ηλικία 78 ετών ο σημαντικός συνθέτης Μιχάλης Γρηγορίου, ένας διανοούμενος της μουσικής.
Ηταν γεννημένος το 1947 στην Αθήνα, γιος του σκηνοθέτη Γρηγόρη Γρηγορίου και της ποιήτριας Μαρίας Παπαλεονάρδου, ο Μιχάλης Γρηγορίου υπήρξε μια σπάνια περίπτωση δημιουργού που κινήθηκε ανάμεσα στην τέχνη και τη σκέψη με αφοπλιστική ελευθερία. Αυτοδίδακτος κατά μεγάλο μέρος, αλλά με σπουδές αρχιτεκτονικής και φιλοσοφίας στο ΕΜΠ, ανέπτυξε ένα προσωπικό μουσικό ιδίωμα που δεν υπάκουε σε σχολές ή τάσεις – μόνο στην αλήθεια του ήχου.
Ξεκινώντας τη συνθετική του δραστηριότητα στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αφομοίωσε τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής, χωρίς όμως να παγιδευτεί σε αυτά. Ήταν από τους λίγους που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ίδια την έννοια της «πρωτοπορίας».
Με έργα όπως το «Ανεπιστρεπτεί» (1975), το «Farewell to the Sea» (1982), το «Σελεφαΐς» (1988), ή το «Regression» (1984) που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο, κατάφερε να δώσει μια νέα διάσταση στη σχέση ήχου, φιλοσοφίας και βιώματος. Μελοποίησε έλληνες ποιητές όπως οι κύκλοι τραγουδιών του «Ανεπίδοτα γράμματα» με ποίηση του Αρη Αλεξάδρου και «Η αγάπη είναι φόβος» με ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Μετέφρασε ρπίσης στα ελληνικά σημαντικά θεωρητικά έργα, συμβάλλοντας καθοριστικά στη διάδοση της μουσικολογικής σκέψης στη χώρα μας: την «Μουσική Ποιητική» του Ίγκορ Στραβίνσκι (1980), τη «Μουσική και Φαντασία» του Άαρον Κόπλαντ (1980), «Η έκφραση της ανθρώπινης μουσικότητας» του Τζον Μπλάκινγκ (1981), «Μουσική – Κοινωνία – Εκπαίδευση» του Κρίστοφερ Σμωλ (1983) και «Η ιστορία της ορχήστρας» του Πίτερ Μπέκερ (1989), όλα από τις εκδόσεις Νεφέλη.
