Παρέμβαση κατά του νέου νόμου έκανε πριν από λίγο μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη πραγματοποίησε ο «Ρουβίκωνας» , ενώ στο σημείο έσπευσαν αμέσως δυνάμεις των ΜΑΤ που με χημικά απώθησαν τα μέλη του
Ο νέος νόμος «δεν θα περάσει»., υποστήριξε η συλλογικότητα ενώ σε ανάρτησή της σημειώνει, μεταξύ άλλων: «Για άλλη μια φορά ο πατριωτισμός καταλήγει το καταφύγιο απατεώνων», «και μάλιστα για επικοινωνιακές μικροαπάτες που στοχεύουν απλά σε δημοσκοπήσεις (…) Τι συνέβη; Η συντριπτική ήττα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στην επιβλητική αποφασιστικότητα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι έπρεπε κάπως να αντιστραφεί. Οι καλοπληρωμένοι αλήτες και τα λομόγια που συνιστούν τους προπαγανδιστές της κυβέρνησης ξεκίνησαν μια σιχαμένη καμπάνια απαξίωσης και εξευτελισμού κατά του απεργού πείνας. Απέτυχαν παταγωδώς. Ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να υποχωρήσει και τελικά η “ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη δικαιοσύνη” έκανε στροφή 180 μοιρών και δικαίωσε τον απεργό».
Ολόκληρη η ανάρτηση :
Αυτήν τη στιγμή παρέμβαση μελών του Ρουβίκωνα μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη
Τι είναι το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη;
Τίποτα άλλο από μια υποκριτική ένδειξης τιμής από το ελληνικό κράτος προς όσους πέθαναν πολεμώντας στο όνομά του. Ανάμεσα σε αυτούς, κάποιοι πέθαναν «υπερασπιζόμενοι τα πατρικά τους» κάποιοι άλλοι πολεμώντας να κατακτήσουν, στο όνομα αυτού του κράτους, τα πατρικά κάποιων άλλων, όλοι όμως έχουν ένα κοινό, πέθαναν.
Δεν είναι δουλειά των διεθνιστών να εμπλακούμε στον διάλογο για το πώς θα αποδοθεί τιμή σε αυτά τα θύματα. Σε αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία πάμφτωχα – οι εθνικοί πόλεμοι δεν σκοτώνουν πλούσιους, οι πλούσιοι και τα παιδιά τους μένουν ζωντανοί για να κυβερνήσουν την επόμενη μέρα (συνήθως επιστρέφοντας από το εξωτερικό που κατέφυγαν ενώ η πλέμπα άφηνε τα κόκαλα της στα πεδία των μαχών).
Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε αν εκτός από μνημεία και πατριωτικές πομφόλυγες, υπήρξε ποτέ καμιά μέριμνα για τις οικογένειες αυτών των νεκρών μετά τους πολέμους. Η οποιαδήποτε μέριμνα γιαυτούς που επέζησαν αλλά έχασαν πόδια και χέρια και ψυχές. Να αναρωτηθούμε επίσης γιατί αυτό το μνημείο βρίσκεται μπροστά από τα παλιά βασιλικά ανάκτορα και σήμερα το κοινοβούλιο. Αν περιποιεί τιμή στους πεσόντες να έχουν πλάτη τα παράσιτα της εξουσίας. Γαλαζοαίματους και άριστους, καλοπληρωμένους κηφήνες που πουλάνε πατρίδα και εισπράττουν πλούτο κι εξουσία. Αυτοί που διατάζουν τους πολέμους και κουνάνε δάχτυλα για καθήκοντα και δόξες και στέλνουν τον λογαριασμό σε όλους τους άλλους αλλά ποτέ στον εαυτό τους.
Οσοι ανατριχιάζουν μπροστά από αυτό το μνημείο ισως θα πρέπει να απαντήσουν τι είναι αυτό που το προσβάλλει. Το προσβάλλουν μπροστά του τα «τσαντίρια», τα «φαναράκια από το ΙΚΕΑ» κι ένας απεργός πείνας που έχασε το παιδί του στον εσωτερικό πόλεμο της κοινωνίας με το κράτος; Ή μήπως το προσβάλλουν οι ΟΠΕΚΕΠΕδες πίσω του; Το προσβάλλουν χαροκαμένοι γονείς και οι αλληλέγγυοι ή μήπως το προσβάλλουν, όχι οι «απόγονοι» του Κολοκοτρώνη και του Ανδρούτσου, αλλά οι απόγονοι του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη που φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και σκότωσαν τον Ανδρούτσο;
Ας τα απαντήσουν αυτά μέσα τους όσοι ανατριχιάζουν μπροστά στο μνημείο. Είναι χρήσιμοι πολιτικοί προβληματισμοί αλλά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την πρόσφατη απαγόρευση συγκεντρώσεων στον προαύλιο χώρο της Βουλής. Γιατί αυτό που γίνεται ΔΕΝ αφορά τον άγνωστο στρατιώτη.
Για άλλη μια φορά ο πατριωτισμός καταλήγει το καταφύγιο απατεώνων. Και μάλιστα για επικοινωνιακές μικροαπάτες που στοχεύουν απλά σε δημοσκοπήσεις.
Τι συνέβη; Η συντριπτική ήττα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στην επιβλητική αποφασιστικότητα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι έπρεπε κάπως να αντιστραφεί. Οι καλοπληρωμένοι αλήτες και τα λομόγια που συνιστούν τους προπαγανδιστές της κυβέρνησης ξεκίνησαν μια σιχαμένη καμπάνια απαξίωσης και εξευτελισμού κατά του απεργού πείνας. Απέτυχαν παταγωδώς. Ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να υποχωρήσει και τελικά η «ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη δικαιοσύνη» έκανε στροφή 180 μοιρών και δικαίωσε τον απεργό.
Τι κάνει η Νέα Δημοκρατία όποτε χάνει; Αλλάζει την ατζέντα επιβάλλοντας ξαφνικά ανύπαρκτα διλήμματα. Περνάει κάτι εξωφρενικό, προκαλεί μαζικές αντιδράσεις και βγάζει από την επικαιρότητα την ήττα της. Και πάντοτε αυτό το εξωφρενικό αφορά ατζέντα νόμος και τάξη, απαγορεύσεις και τις γνωστές γελοιότητες περί ανομίας.
Από το 1843 η σημερινή πλατεία συντάγματος και το προαύλιο των βασιλικών ανακτόρων ήταν το συμβολικό κέντρο κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας στην Ελλάδα. Τι πιο λογικό ο κόσμος που απαιτεί κάτι από την εξουσία να συγκεντρώνεται μπροστά από την καρδιά της; Από το 1932, οπότε κι έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του άνγνωστου στρατιώτη, 93 χρόνια τώρα δεν βρέθηκε ούτε ένας να θεωρήσει ότι κάτι τέτοιο το προσβάλλει.
Ούτε ένας.
Δείτε το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας στις τελευταίες εκλογές. Και στις προηγούμενες. Και στις προπροηγούμενες. Δείτε το πρόγραμμά τους από το 1974. Δείτε τις δηλώσεις και τον δημόσιο λόγο στελεχών και φίλων τους. Δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά στο θέμα. Κάνεις δεν το είχε σκεφτεί, μέχρι που τα πληρωμένα με εκατομμύρια επικοινωνιακά επιτελεία εμπνεύστηκαν τη μεγάλη ιδέα για να ρεφάρουν τη σφαλιάρα από τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Και ξαφνικά όλος ο κυβερνητικός εσμός συντάχθηκε με το παραμύθι της «προσβολής του μνημείου» λες και ήταν αίτημα γενεών.
Μας δουλεύουν, και δυστυχώς φαίνεται ότι αυτό πιάνει.
Δεν είναι βέβαια μόνο δούλεμα. Είναι και η συνολική επιλογή του συστήματος στους δύσκολους καιρούς που έρχονται να περιορίσει όσο μπορεί κάθε κοινωνική διαμαρτυρία, να ανακαλύψει νέα όλο και πιο επιθετικά εργαλεία κοινωνικού ελέγχου. Αλλά η τσαπατσουλιά και η αγχωμένη βιασύνη του νέου νόμου για τον άγνωστο στρατιώτη μας δείχνουν ποια ανάγκη κυριάρχησε σε αυτή την οπερέτα.
Η βιασύνη τους και η προχειρότητα τους έφερε μάλιστα και εσωκομματικές αναταράξεις. Η κυρίαρχη κλίκα του Μητσοτάκη θέλησε να εκδικηθεί τον δελφίνο Δένδια γιατί δεν της έκανε πλάτες στην υπόθεση Ρούτσι κι εκεί είχαμε κάτι παρατράγουδα. Αλλά ο καλός ο μύλος της εξουσίας όλα τα αλέθει και αν στο ένα «εθνικό διακύβευμα» του άγνωστου στρατιώτη αρπάχτηκαν, στο έτερο «εθνικό διακύβευμα», αυτό της διακόσμησης του υπουργείου άμυνας, μια χαρά τα βρήκανε λίγες μέρες μετά. Στο τέλος της ημέρας η πατρίδα πάντα ενώνει τα αρπακτικά…
Για να μην μακρυγορούμε.
Ο νόμος δεν θα περάσει.
Θα ακυρωθεί στην πράξη, όπως ακυρώθηκε η πανεπιστημιακή αστυνομία ή ο περιορισμός των διαδηλώσεων. Η καρδιά τους κράτους δεν θα αποκτήσει πράσινη ζώνη. Μέχρι τότε και ξύλο θα ρίξουν τα ΜΑΤ και συλλήψεις θα γίνουν, και ποινές θα πέσουν. Αλλά το μέτρο θα παρακμάσει και θα ξεχαστεί σαν άλλη μια καθεστωτική πομφόλυγα από αυτές που τόσο έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να επιταχύνουμε αυτή τη διαδικασία. Κι ας μας κοστίσει. Αυτή είναι η δική μας δουλειά.
Από εκεί και πέρα καλούμε την κοινωνική βάση να σκεφτεί και να ζυγίσει. Να σκεφτεί το πώς ο πατριωτισμός γίνεται πάντα εργαλείο εξουσιαστικών επιδιώξεων, πως οι κυβερνήσεις μάς μεταχειρίζονται σαν καθυστερημένους που μας εμφανίζουν κάθε λίγο και λιγάκι φανταστικούς κινδύνους και απειλές, πως εξασφαλίζουν την απάθεια και τη συναίνεσή μας ενώ παράλληλα κόβουν και κομμάτια από τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας στρέφοντας τον έναν ενάντια στον άλλον.
Και να το καταλάβει πριν νέα ονόματα φτωχών γραφτούν στις λίστες των πεσόντων, γιατί ας μην υπάρχει αμφιβολία, όπως πάνε τα πράγματα, έρχονται νέες τραγωδίες. Και αν δεν τις εμποδίσουμε, παίρνοντας ως κοινωνική βάση τα πράγματα στα χέρια μας είμαστε εμείς που θα πεθάνουμε κι αυτοί που θα κυβερνήσουν την επόμενη ημέρα. Και οι ΟΠΕΚΕΠΕδες του αύριο θα καταθέτουν στεφάνια στη μνήμη μας στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη…
Ρουβίκωνας».
Διαβάστε επίσης:
Predator: Η κατάθεση – φωτιά πρώην υπάλληλου της ΕΥΠ
Ο Τραμπ ζητά έρευνα για τις σχέσεις Έπσταϊν με Κλίντον και άλλους Δημοκρατικούς
Το δράμα της Εύας (Καϊλή) στα μπουντρούμια των Βρυξελλών (βίντεο)
