Ο χαμός του 87χρονου Αλέκου Φλαμπουράρη, του «μέντορα» του Αλέξη Τσίπρα και «μπαμπά» της γενιάς της «Πρώτης Φοράς Αριστερά» προκάλεσε θλίψη σε ολόκληρο τον χώρο. Οι περισσότεροι είχαν να πουν έναν καλό λόγο αλλά και μια άγνωστη ιστορία για τον άλλοτε υπουργό Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, φτιάχνοντας ένα μικρό τμήμα του «άλμπουμ» της γεμάτης ζωής του.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης ήταν Πολιτικός Μηχανικός με σχολές στο ΑΠΘ και στο Γκρατς της Αυστρίας, ενώ παρά το γεγονός πως αφιέρωσε την ζωή του στην υπόθεση της Ανανεωτικής Αριστεράς δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματικό στέλεχος, δηλαδή δεν βιοποριζόταν από το κόμμα αλλά από το επάγγελμά του.
Ο ίδιος με εθελοντική δουλειά ήταν επικεφαλής της ομάδας που αναλάμβανε το «στήσιμο» των φεστιβάλ Αυγής – Θούριου όσο αυτά υπήρχαν, υπεύθυνος για τη νεολαία του Συνασπισμού και αν και υπήρξε κορυφαίο στέλεχος ποτέ δεν θέλησε να γίνει βουλευτής. Διεκδίκησε την εκλογή του μόνο «όταν δεν γινόταν αλλιώς» σημειώνει κάποιος από τους πρώην συντρόφους του.
Η ευαισθησία που δεν χωρούσε σε υπουργικά πρωτόκολλα
Η δημοσιογράφος Κατερίνα Ακριβοπούλου θυμάται ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι το 2015 που μαρτυρά πόσο τον απασχολούσε η καθημερινότητα «των παιδιών έξω»: «Λίγο μετά τη μία το βράδυ ο Αλέκος σηκώνεται και λέει στη γυναίκα του: «Εύη, σήκω, ήρθε η ώρα να φύγουμε…». Ανησυχήσαμε ότι δεν αισθάνεται καλά. «Εγώ μια χαρά είμαι, αλλά δεν μπορώ να διασκεδάζω όταν σκέφτομαι τα παιδιά που ξεροσταλιάζουν έξω. Έχουν κι αυτοί οικογένεια και φίλους». Τα παιδιά ήταν οι αστυνομικοί».
Η ίδια περιγράφει και τον πανικό που είχε πάθει, υπουργός πλέον, όταν είδε κλούβα των ΜΑΤ κάτω από το σπίτι του: «Μόλις είδα την κλούβα, προς στιγμήν νόμισα ότι ήρθαν να με συλλάβουν. Μη γελάτε… αυτά είναι βιώματα για μας», τους έλεγε.
Ο άνθρωπος που έριχνε τους τόνους και αδιαφορούσε για τις κλήσεις
Ο Θοδωρής Μαργαρίτης, σήμερα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, θυμάται το 2020, όταν ο Αλέκος Φλαμπουράρης επιχειρούσε να γεφυρώσει ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ: «Το 2020 ήμουν από αυτούς που συνέβαλαν στην συνάντηση του Φλαμπουράρη με τον Κώστα Γείτονα για την συνεννόηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ με πρόεδρο την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά. Ακόμα και τότε στο τηλέφωνο ο Αλέκος με το ίδιο χαλαρό ύφος κατέβαζε τους τόνους αντιπαλότητας προκειμένου να πετύχει η συνεννόηση των Δημοκρατικών δυνάμεων. Γειά σου ρε Αλέκο! Θα σε θυμάμαι πάντα με την παλιά σου Alfa Romeo και την παντελή αδιαφορία για τις άπειρες κλήσεις που τρώγαμε για παράνομη στάθμευση. Με το χαμόγελο και το: “δεν βαριέσαι.. μια ζωή την έχουμε”.»
Μέντορας, οργανωτής, εργάτης της συλλογικότητας
Ως άνθρωπο με καθοριστικό ρόλο στη στήριξης της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα για τον Δήμο της Αθήνας το 2006, τον θυμάται το άλλοτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Μάκης Μπαλαούρας. «Ήταν αυτός που στήριξε την πρόταση ΑΚΟΑ & Μπανιά για την υποψηφιότητα Τσίπρα στον Δήμο της Αθήνας το 2006 & έκτοτε δέθηκαν πολύ στενά ως μέντορας του Σημαντική η προσφορά του στην επιτροπή «Διαλόγου & Δράσης» που δημιουργήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ».
Η πατρική αγωνία για τον Τσίπρα
Ο Γιώργος Βαρεμένος, ο οποίος γνώρισε τον Αλέκο Φλαμπουράρη όταν ο ίδιος ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και ο πρώην υπουργός Επικρατείας του ΚΚΕ «εσ.» σε ένα ταξίδι στην Ισπανία, συνυπήρξε μαζί του και όταν πια ήταν και οι δύο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής εξιστορεί γράφοντας στο TVXS τη μοναδική στιγμή που είδε τον Αλέκο Φλαμπουράρη θυμωμένο. «Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέκος δεν τα έπαιρνε όλα κατάβαθα και με την πρώτη ευκαιρία κατέφευγε στο χιούμορ. Μιας όμως και μιλάμε για την «Ιθάκη» να πω ότι μια φορά τον είδα θυμωμένο. Ήταν στις πυρακτωμένες μέρες του 2015 όταν σε κάποιο όργανο εξέφρασα διαφορετική άποψη για μια σημαντική επιλογή. Τελειώνοντας η συνεδρίαση βλέπω τον Αλέκο να πλησιάζει με σπινθήρες στα μάτια και να λέει: Τώρα βρήκες να μας κάνεις και συ κριτική; Όταν ο άλλος (δηλ. ο Αλέξης) κινδυνεύει να βρεθεί σε κανένα χαντάκι; Διέγνωσα ότι ο Αλέκος περιέβαλλε τον Αλέξη με μια πατρική φροντίδα και είχε την πεποίθηση ότι και στη πιο δύσκολη συνθήκη ο τότε πρωθυπουργός κάτι θα σκέφτονταν ώστε να τα βγάλει πέρα».
Ο «Στάθης» της παρανομίας και ο οργανωτής μιας εποχής
Ο Παύλος Κλαυδιανός με ηχητικό στην «Εποχή» αναφέρει για τις τέσσερις μάχες που έδωσαν μαζί: «Δεν είναι εύκολο να συνοψίσεις τη δράση ενός ανθρώπου σαν τον Φλαμπουράρη. Θα περιοριστώ σε τέσσερις σταθμούς από τη μακρά γνωριμία και κοινή μας δράση. Τον πρωτογνώρισα στην παρανομία, στη διάρκεια της δικτατορίας. Υπήρξε ο καθοδηγητής μας στις μικρές σχολές, τις εξωπανεπιστημιακές που λέγαμε. Μας συστήθηκε ως Στάθης. Δουλέψαμε μαζί την περίοδο πριν την ίδρυση του Ρήγα. Είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη που ήταν φοιτητής και στην Αθήνα ήταν άγνωστος.
Η δεύτερη συνάντησή μας ήταν στο ΚΚΕ «εσ.» στην Επιτροπή Πόλης της ΚΟ Αθήνας και τι δεν σχεδιάσαμε. Εκείνος δούλευε στην αρχή στον εργατικό τομέα, μετά στους επιστήμονες. Στον εργατικό τομέα μετά τον διαδέχτηκα εγώ. Τα περίφημα φεστιβάλ Αυγής – Θούριου στη Νέα Σμύρνη, στο ΣΕΦ, όλα από εθελοντική εργασία οικοδόμων, μηχανικών, καλλιτεχνών απλών μελών και φίλων του κόμματος ήταν σε μεγάλο βαθμό δικό του έργο, αυτός ήταν ο οργανωτής.
Η τρίτη κοινή μας προσπάθεια ήταν να περισώσουμε με πολλή αγωνία και πόνο τότε το «Κ» στο ΚΚΕ «εσ.». Υπήρξε επίμονος μεθοδικός και προσεκτικός με τους συντρόφους και συντρόφισσες στη διαπάλη εκείνη που θα μπορούσε και να μας τραυματίσει.
Η τέταρτη κοινή μας προσπάθεια ήταν στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βαλτετσίου, να ξεπερνάμε τα προβλήματα. Ο Αλέκος συνέβαλε σ’ αυτό, εκπροσωπούσε τον ΣΥΝ, το μεγάλο κόμμα σ’ αυτή την προσπάθεια. Και τότε ήταν επίμονος και μεθοδικός. Αλέκο να πας στο καλό. Στάθη των δύσκολων χρόνων μας είχες μια διαδρομή γεμάτη, μια γεμάτη ζωή, πλούσια. Γεια λοιπόν, αλλά με λύπη.
Με κοντό τζιν σορτς και σκεπάρνι στο φεστιβάλ Αυγής – Θούριου
Ο Πάνος Σκουρλέτης, του οποίου οι πολιτικοί δρόμοι με τον Αλέκο Φλαμπουράρη, χώρισαν μετά από δεκαετίες, θυμίζει σκηνές από το στήσιμο του φεστιβάλ Αυγής – Θούριου: «Θυμάμαι τον Αλέκο στα πρώτα Φεστιβάλ της Αυγής-Θούριου στην Νέα Σμύρνη, με ένα κοντό τζιν σορτς και ένα σκεπάρνι στα χέρια, να μας τρέχει για να προλάβουμε το στήσιμο του Φεστιβάλ.
Θυμάμαι, ως φοιτητής, τον Αλέκο σε μια συνεδρίαση της οργάνωσης της Βιομηχανικής Πειραιά να εισηγείται την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των εκλογών το 1981, όπου το ΚΚΕ Εσωτερικού είχε μείνει εκτός βουλής. Ήταν η πρώτη φορά που συγκλίναμε πολιτικά και έκτοτε ακολούθησαν πολλές κοινές επιλογές. Ατέλειωτες οι συζητήσεις στο παλιό σπίτι του Αλέκου, στην οδο Μάρκου Ευγενικού. Είχαμε την ίδια στάση στην μεγάλη και πρόδρομη συζήτηση ανάμεσα στην “μετεξέλιξη” και την “αναβάθμιση” εντός του ΚΚΕ ΕΣ. Μαζί στο ΚΚΕ ΕΣ.-ΑΝ. ΑΡΙΣΤΕΡΑ, μαζί από το 90 στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μαζί στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση της “Πρώτη φορά Αριστερά”. Η κοινή μας κουλτούρα ήταν κάτι βαθύ πέρα από διαφωνίες που ακολουθήσαν μετά».
Ο «μπαμπάς μιας γενιάς», ο άνθρωπος που νοιαζόταν
Ο Τάσος Κορωνάκης, πρώην γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αποχωρήσει εδώ και χρόνια από το κόμμα θυμάται πως «μπορούσες να έχεις βριστεί μαζί του σε μια συνεδρίαση και μετά να σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι χρήματα για να βγάλεις την εβδομάδα».
«Ο «μπαμπάς μιας γενιάς». Και, όπως σε κάθε οικογένεια, τσακωθήκαμε πολλές φορές. Πάρα πολλες φορές. η προσωπική σχέση όμως δεν διαταράχθηκε ποτέ. Αυτό ήταν ίσως το πρώτο μεγάλο μάθημα. Μπορούσες να έχεις βριστεί μαζί του σε μια συνεδρίαση και μετά να σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι χρήματα για να βγάλεις την εβδομάδα, και να στα δώσει χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς ποτέ να τα ζητήσει πίσω. Και γενικά μια ανιδιοτέλεια σπάνια.
Δεν κατέβηκε ποτέ υποψήφιος από επιλογή. Δεν ήθελε σταυρούς, δεν ήθελε πολιτική καριέρα. Αυτό ήταν το δεύτερο μάθημα. Κατέβηκε μόνο όταν ένιωσε πως δεν γινόταν αλλιώς. Κυρίως για να στηρίξει τον Τσίπρα, όχι επειδή το επιδίωξε. Για δεκαετίες, αυτό που τον κινούσε ήταν η υπόθεση και όχι ο εαυτός του. Δεν ήταν ποτέ επαγγελματικό στέλεχος αλλά ερχόταν καθημερινά στο κόμμα. Και σε κάθε πολιτικό όργανο, με Κωνσταντόπουλο, Αλαβάνο, Τσίπρα, με όλους όσους πρόλαβα, ήταν ατόφιος, ευθύς, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Αυτό ήταν το τρίτο μάθημα. Τον θαύμαζα τον τσαμπουκά του.
Ο Αλέκος ήταν one of a kind. Μάγκας, μπον βιβέρ, αριστερός της παλιάς σχολής. Ήξερε να μιλάει με όλους στα ίσια: με ιστορικές μορφές της Αριστεράς, με ανθρώπους της πόλης, με την αστική τάξη της Αθήνας που τον σεβόταν. Ήξερε ποιον να πάρεις τηλέφωνο για να λυθεί κάθε πρόβλημα. Ήταν ο άνθρωπος που μας στήριξε να κάνουμε φεστιβάλ, κάμπινγκ, διαδηλώσεις στο εξωτερικό. Πάντα εκεί για εμάς και όχι μόνο. Ένας σπάνιος Αριστερός, ένας σπάνιος Αθηναίος. Η πόλη τον ήξερε και τον αναγνώριζε. Είχε στέκια, παρέες, μια ζωή πέρα από την πολιτική, αλλά βαθιά δεμένη μαζί της.
Ήταν από τους ανθρώπους που, μαζί με τον Χριστόφορο και άλλους από την πλευρά του Συνασπισμού τότε, στήριξαν την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο που χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ποτέ ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω αυτή τη στιγμή να μείνω στα της διακυβέρνησης ή στις διαφωνίες μας. Θέλω μόνο να πω πως ο Αλέκος ήταν ένας δικός μου άνθρωπος. Ζήσαμε μαζί στιγμές αγωνίας, πάθους, έντασης, χαράς, θλίψης, σοκ. Από τα είκοσι μου μέχρι τα σαράντα, όλα μου τα κομματικά χρόνια, ο Αλέκος ήταν εκεί. Ακόμη κι όταν διαφωνούσαμε, ακόμη κι όταν οι δρόμοι μας χώριζαν, ήταν πάντα παρών. Φεύγει σήμερα ένας άνθρωπος που υπήρξε κομμάτι της ζωής μου και της μνήμης μου. Και μαζί του φεύγει κι ένα κομμάτι μιας εποχής που δεν θα ξαναγυρίσει».
Διαβάστε ακόμα
Στο πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ την Πέμπτη η πολιτική κηδεία του Αλέκου Φλαμπουράρη
Θλίψη για τον θάνατο του Αλέκου Φλαμπουράρη – Τι αναφέρει ο πολιτικός κόσμος
