Ήταν την ώρα που βασίλευε ο ήλιος όταν το τηλέφωνο χτύπησε και στην οθόνη εμφανίστηκε το όνομα του Οσμάν. Δεν ξέρω αν είχε σβήσει ο πρώτος χτύπος. Είχα απαντήσει ήδη την κλήση στη θέα του ονόματος.
Επί επτά μήνες αναζητούσα μέσω γνωστών και φίλων στη Γάζα να μάθω νέα του. Επί επτά μήνες καλούσα τον αριθμό του αλλά η γραμμή ήταν νεκρή. Επί επτά μήνες του έστελνα μηνύματα αλλά απάντηση δεν ερχόταν. Τώρα το τηλέφωνο έδειχνε το όνομά του. Ήταν όντως αυτός που καλεί ή μήπως κάποιος συγγενής που βρήκε το τηλέφωνο και απαντά σε μηνύματα και κλήσεις ;
Ψέλλισα χαμηλόφωνα το όνομά του και αποκρίθηκε με τα λίγα ελληνικά που έχει μάθει :
“Χρόνια πολλά, Happy National Day Habibi”… Δυσκολεύτηκα να βρω τις λέξεις και τη μιλιά μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε έως ότου απαντήσω. Από όταν άρχισα να μιλάω πάντως πρέπει να ρώτησα τόσα πράγματα μαζεμένα που σε κάποια στιγμή έβαλε τα γέλια λέγοντάς μου : “Θα στα απαντήσω όλα, απλώς μια-μια τις ερωτήσεις… Η Γάζα δεν είναι αυτή που θυμάσαι. Ούτε κι εμείς πια. Είμαστε όμως ζωντανοί και πλέον μπορώ να σε καλώ και στο τηλέφωνο”.
Μου είπε λοιπόν πως ένα χρόνο πριν το σπίτι του βομβαρδίστηκε. Η γειτονιά του στην πόλη της Γάζας ισοπεδώθηκε. Στην αρχή έμειναν στην περιοχή αλλά οι βομβαρδισμοί εντάθηκαν κι όταν ο ένας του γιος έχασε τη ζωή του αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην περιοχή Deir Ballah. Τους τελευταίους 8 μήνες μένουν εκεί σε μια σκηνή. “Ήταν κι εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το φαγητό και ο καιρός. Ευτυχώς από όταν πήγαμε στη σκηνή δεν είχε πολλές βροχερές μέρες. Η σκηνή δεν είναι αδιάβροχη. Ο κόσμος είναι πολύς αν και τώρα με την εκεχειρία όσοι ήταν από τη Βόρεια Γάζα έφυγαν ξανά για τις περιοχές τους. Βεβαίως αυτό δεν αλλάζει και πολλά αφού ο χώρος είναι περιορισμένος. Τα χαλάσματα είναι παντού. Στήνουμε τις σκηνές όπου υπάρχει καθαρό έδαφος. Χωρίς τσιμέντα και χαλάσματα από τα κτίρια”.
Αν εξαιρέσεις τη δική μου αρχική αντίδραση στο άκουσμά του, όταν έβαλα 45 ερωτήσεις σε μια πρόταση κι εκείνος τα γέλια με εμένα, τώρα οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Ο Οσμάν μιλούσε ακατάπαυστα. Περιέγραφε τους τελευταίους επτά μήνες, δίχως κόμμα, τελεία κι ανάσα. Ίσως να ήταν το άγχος που κατέλαβε κι εμένα στην αρχή. Να μην κοπεί η γραμμή. Να προλάβεις να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς στο μικρότερο δυνατό χρόνο κι αν η σύνδεση κρατήσει, να προλάβεις κι εσύ τα δικά σου τα νέα.
«Η άμμος είναι σαν το στρώμα. Παίρνει το σχήμα του σώματος».
“Ξέρεις… δεν είναι τόσο ο ύπνος στην άμμο που ενοχλεί. Η άμμος είναι σαν το στρώμα. Παίρνει το σχήμα του σώματος. Κάποια στιγμή με τον καιρό θα βολευτείς, θα κοιμηθείς. Απλώς όταν ξυπνήσεις κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς ό,τι δεν υπάρχει ελπίδα. Είναι κι η πείνα. 40 κιλά έχασα. Είμαι τώρα 50 κιλά. Τρώμε μακαρόνια, ρεβύθια, ρύζι με αυτή τη σειρά και μετά πάλι μακαρόνια, ρεβύθια και ρύζι. Τα εγγόνια μου τα μικρά, δεν έχουν δει κρέας. Δεν ξέρουν τι γεύση έχει το κοτόπουλο. Τους έχω υποσχεθεί πως μόλις ανοίξουν τα σύνορα, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να πάμε στην Αίγυπτο. Σε μια ωραία ταβέρνα. Τους λέω ό,τι εκεί διαλέγεις τα φαγητά από τον κατάλογο και δεν περιμένεις το φορτηγό με τη βοήθεια. Τους τα λέω το βράδυ στη σκηνή πριν κοιμηθούν και είναι λες κι ακούνε παραμύθι. Δεν μπορούν να το φανταστούν. Μακάρι να μπορούσαμε να βρούμε κρέας εδώ. Θα τους αγόραζα όσο κι αν έκανε ή τουλάχιστον θα προσπαθούσα. Οι τιμές είναι απίστευτες. Μέχρι πριν ένα μήνα για να καταλάβεις το μέγεθος των ελλείψεων, ένα κιλό ζάχαρη έκανε 500 σέκελ δηλαδή 132 ευρώ. Αυτό που διαμόρφωσε ο πόλεμος στη Γάζα, είναι μια κοινωνική ομάδα. Δεν υπάρχουν πια πλούσιοι και φτωχοί. Ακόμα κι αυτοί που έχουν λεφτά δεν μπορούν να τα αγγίξουν. Εγώ εξακολουθώ να δουλεύω. Η μισθοδοσία μου μπαίνει στον τραπεζικό λογαριασμό μου. Τα χρήματα όμως δεν μπορώ να τα τραβήξω. Αν θελήσω να μεταφέρω το ποσό σε κάποιον που έχει μετρητά για να μου δώσει – και υπάρχουν τέτοιοι στη Γάζα – θα με χρεώσουν 40% προμήθεια”.
Τον ρώτησα για τις προσπάθειες απομάκρυνσης των οικοδομικών απορριμμάτων, των μπάζων κι αν έχουν ξεκινήσει οι κουβέντες για την ανοικοδόμηση του κομματιού της Γάζας που βρίσκεται εντός της κίτρινης γραμμής. Αν ο ίδιος σκέφτεται να γυρίσει στη γειτονιά του κι αν σκοπέυει να χτίσει ξανά το σπίτι του.
Όπου σκάψεις βρίσκεις πτώματα
“Κανένας δεν απομακρύνει τίποτα. Δεν υπάρχουν μηχανήματα – ούτε αρκετά, ούτε ικανά για να μπορέσουν να διαχειριστούν τον όγκο των χαλασμάτων. Όσα υπάρχουν αυτή τη στιγμή σκάβουν για την ανεύρεση των νεκρών ισραηλινών ομήρων. Έφεραν από την Αίγυπτο κάποια ειδικά μηχανήματα που εντοπίζουν σορούς ή οστά κάτω από το έδαφος. Κάτω από τα χαλάσματα – μόνο στην περιοχή που ψάχνουν τώρα – έχουν βρει εκατοντάδες πτώματα παλαιστινίων. Υπολογίζουν σε περίπου 10.000 τους αγνοούμενους Παλαιστίνιους. Όπου σκάψεις υπάρχουν πτώματα από κάτω. Για ποια ανοικοδόμηση να συζητάμε. Εγώ θα γυρίσω στη γειτονιά μου την άλλη εβδομάδα. Θα φτιάξω κάτι στα χαλάσματα για να προστατεύει από τον καιρό. Θα μπει ο χειμώνας σε λίγο. Δεν αντέχεται η βροχή και το κρύο σε μια σκηνή μπροστά στο κύμα. Όσο για το να φτιάξω ξανά το σπίτι μου…Πως; Είμαι 62 χρονών. Να σου πω την αλήθεια μου, δεν με πειράζει τόσο το σπίτι. Αυτό θα το χτίσουν τα παιδιά μου. Η ζωή είναι μπροστά. Αυτό που με πόνεσε πιο πολύ, είναι που κάτω από τα χαλάσματα, θάφτηκαν κι οι αναμνήσεις μου. Όλες μου οι εικόνες κι οι φωτογραφίες. Αυτά χάθηκαν. Δεν θα τα ξαναβρώ.
Ξεκινάμε από την αρχή. Πρέπει να τα φτιάξουμε όλα από το μηδέν. Τους δρόμους, την υδροδότηση, το ρεύμα, τα σπίτια, τις γειτονιές ακόμα και τις αναμνήσεις”…
Η κουβέντα με τον Οσμάν κράτησε 33 λεπτά. Τόσο κράτησε η μπαταρία του κινητού του.
Με τις γιορτές και τις επετείους δεν έχω και την καλύτερη σχέση. Κρατούσα πάντα απόσταση. Αυτή την επέτειο όμως τη χάρηκα και θα τη θυμάμαι ως ξεχωριστή.
Όχι για το Όχι και το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου αντί του τέλους.
Αλλά γιατί από έναν τόπο που βίωσε την απόλυτη γενοκτονία, άκουσα τη φωνή ενός ανθρώπου που καταφέρνει να κοιτά μπροστά, να χαμογελά ακόμα και να καλεί για να ευχηθεί “Χρόνια πολλά για την εθνική εορτή Χαμπίμπι” !
Διαβάστε επίσης:
Στα σχέδια του Τραμπ η «διευθέτηση» του Κυπριακού!
Το Ισραήλ βομβαρδίζει τη Γάζα – Πύραυλος έπεσε δίπλα σε νοσοκομείο
