Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Γ.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, που δημοσιεύει σήμερα το nonpapers.gr η συζήτηση εστιάζεται στις διεθνείς εξελίξεις καθώς και Εθνικά και εξοπλιστικά θέματα. Η αμερικανική πρόταση για ειρήνη στην Ουκρανία, οι συνθήκες στο Παλαιστινιακό και η ανάδειξη του Σύριου προέδρου Αλ Σαράα σε συνομιλητή της Δύσης καθώς και η αντιπαράθεση του Ντόναλντ Τράμπ με το Νικολάς Μαδούρο στη Βενεζουέλα βρίσκονται στο επίκεντρο της συνέντευξης του στον Πάνο Χαρίτο.
Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξης
Π.Χαρίτος: Κύριε Κουτσούμπα, το μοντέλο ειρηνευτικής συμφωνίας που έφερε ο Αμερικανός πρόεδρος για την Ουκρανία, δημιουργεί προβληματισμό για τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό;
Δ.Κουτσούμπας: Σαφώς και είναι ανησυχητικό, αλλά δεν ήρθε κι από «παρθενογένεση». Εμείς τουλάχιστον δεν είμαστε «πεφτοσυννεφάκηδες». Είχε προηγηθεί η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, από τη «σύμμαχο» Τουρκία, η απόσχιση του Κοσόβου με τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς, η διάλυση της Λιβύης επίσης με την επέμβαση του ΝΑΤΟ, το Αφγανιστάν, η Συρία και τόσα άλλα, που δείχνουν πως οι πρώτοι διδάξαντες του «αναθεωρητισμού» του διεθνούς δικαίου είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, αυτούς και το «έργο» τους στη διάλυση του διεθνούς δικαίου, αντέγραψε η ηγεσία της καπιταλιστικής Ρωσίας. Είναι λες και πήρε το «σκονάκι της αντιγραφής» ακόμη και στα επιχειρήματα που αξιοποίησε, προσθέτοντας και ολίγη αντιφασιστική «σάλτσα».
Π.Χ.: Ο Π/Θ αναφέρει πως προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η διαρκής ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, τονίζοντας ότι η χώρα μπορεί να δαπανά πάνω από 3% του ΑΕΠ για την άμυνα και να επιστρέφει στους πολίτες μέρισμα της ανάπτυξης, πετυχαίνοντας πλεονάσματα. Δύο τα ερωτήματα: Υπάρχει όντως αυτή η δυνατότητα βάσει των οικονομικών δεδομένων; Ο τρόπος με τον οποίο εξοπλίζονται σήμερα οι ένοπλες δυνάμεις απαντά στις ανάγκες της χώρας;
Δ.Κ.:. Δεν επιτρέπεται αφέλεια. Τα γεγονότα έχουν τεκμηριώσει πως η κυβέρνηση δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ, όχι για την άμυνα, την ασφάλεια της χώρας, αλλά για τις ανάγκες της αστικής τάξης, π.χ. των εφοπλιστών, που θέλουν πολεμικό στόλο εκεί που διαφεντεύονται τα συμφέροντά τους και βέβαια των συμμάχων τους, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ. Έτσι κατέληξε η ελληνική πυροβολαρχία «πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία, ενώ πάνω από τα Βαλκάνια, σπαταλούνται ετησίως δεκάδες εκατομμύρια σε καύσιμα
περιπολίας των ελληνικών μαχητικών, δήθεν για «προστασία» των γειτονικών χωρών από τη Ρωσία. Κι αυτά την ώρα, που η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν έχει για την Υγεία, την Παιδεία, τις συντάξεις και τους μισθούς. Αυτή η ταξική πολιτική είναι «ο ελέφαντας στο δωμάτιο». Κι οι νέες φρεγάτες, κι αυτές για τα μέτωπα της σύγκρουσης του ευρωατλαντικού μπλοκ με τους ανταγωνιστές του στη θάλασσα της Νότιας Κίνας τις έχουν.
Π.Χ.:Η Ελλάδα σύμφωνα με τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ αλλά και την κυβέρνηση, μετατρέπεται σε ενεργειακό κόμβο με τον αγωγό αερίου της Ρεβυθούσας. Πόσο σημαντικός είναι αυτός ο αγωγός -σήμερα και σε βάθος χρόνου; Ποια τα οφέλη για τη χώρα μας – εισπράττουμε κάτι στα εθνικά θέματα;
Δ.Κ.: Σαφώς ο αγωγός είναι σημαντικός, αλλά για συγκεκριμένα συμφέροντα. Σε μια βαθιά διαιρεμένη κοινωνία σε τάξεις, όπως είναι η ελληνική, τα όποια οικονομικά οφέλη θα κατευθυνθούν στα λίγα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, που θα μπούνε στο «ψητό». Οι υπόλοιποι θα πρέπει να αρκεστούν στη … «μυρωδιά», δηλαδή στις υποσχέσεις, σε μεγαλοστομίες, σε εθνικά οράματα και τα σχετικά από τη σφαίρα της προπαγάνδας του εθνικού πατριωτισμού. Κι όσον αφορά τα εθνικά θέματα, εδώ η κυβέρνηση καλλιεργεί ηθελημένα μια πλαστή εικόνα, ότι έχει καταφέρει να είναι η “αγαπημένη” του κ. Τραμπ, κι αυτό δήθεν θα ωφελήσει τα εθνικά συμφέροντα. Η προσγείωση θα είναι ανώμαλη. Μάλιστα, θα έλεγα πως η εξέλιξη μας βάζει σε επικίνδυνους ατραπούς…
Π.Χ.: Έχετε παρακολουθήσει το ζήτημα που έχει ανακύψει με την Cosco και το λιμάνι του Πειραιά; Μπορούν κατόπιν συμφωνιών να εγείρονται τέτοια ζητήματα και να μπαίνουμε ανάμεσα στην κόντρα ΗΠΑ-Κίνας; Κερδίζουμε κάτι από αυτό; Υπάρχει λογική στη σκέψη για αναβάθμιση του λιμανιού της Ελευσίνας;
Δ.Κ.: Καλά, όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα κόμματα υποστηρίζουν τη λογική της μετατροπής της χώρας σε “κόμβο” ενεργειακό και διαμετακομιστικό, προσδοκώντας την αύξηση της κερδοφορίας μεγάλων ελληνικών μονοπωλίων, όπως λένε για να αυξηθεί η “πίτα” της οικονομίας, μπας και πέσει και κανένα ψιχουλάκι παρακάτω. Αυτός ο σχεδιασμός “κουμπώνει” κάθε φορά και με τα σχέδια της ΕΕ, των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Κίνας κ.ά., που μεταξύ τους βρίσκονται σε ανταγωνισμό. Είπα πριν, ότι μπαίνουμε σε επικίνδυνους ατραπούς. Γιατί πράγματι η χώρα και ο λαός μας μπαίνει στις μυλόπετρες των ανταγωνισμών μεγάλων δυνάμεων όπως είναι οι ΗΠΑ, η Κίνα, η ΕΕ, Ρωσία.
Να βάλω όμως και μια άλλη πλευρά. Η Ουκρανία πριν τον πόλεμο ήταν κόμβος ενεργειακός, είχε δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα δικτύου φυσικού αερίου και πετρελαίου και από το λιμάνι της Οδησσού γινόταν το 20-25% του εμπορίου στη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα ο λαός της ματώνει! Γιατί “κόμβος” σημαίνει κέρδη για τους λίγους, αιματοχυσία για τους πολλούς. Ούτε, βέβαια, τους έσωσαν οι σύμμαχοί τους, οι ευρω-αμερικάνοι, κι ας μας τους παρουσιάζουν εδώ ως “εγγύηση” ασφάλειας και ειρήνης.
Π.Χ.: Καλή ή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Μόσχας, η πρόταση Τράμπ για ειρήνευση στην Ουκρανία ;
Δ.Κ.: Η αμερικανική προεδρία Τραμπ κοιτάει να στρώσει το έδαφος για την κερδοφορία των αμερικάνικων μονοπωλίων, που θα συμμετέχουν στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, στην εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου, αλλά και με την πολιτικό- οικονομική συνεργασία με τη Ρωσία, την προσπάθεια να την τραβήξουν ή να την ουδετεροποιήσουν στη μεγάλη αναμέτρηση με την Κίνα. Εκεί στοχεύουν και βέβαια η όποια συμφωνία θα είναι προσωρινή, γιατί δεν θα επιλύει τις πραγματικές αιτίες αυτής της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, απλώς θα τις κρύψει “κάτω από το χαλί”.
Π.Χ.: Κερδίζει κάποιος από τον πόλεμο στην Ουκρανία;
Δ.Κ.: Το σίγουρο είναι ότι αιματοκυλούν δύο λαούς που έζησαν και μεγαλούργησαν μαζί στα χρόνια του σοσιαλισμού. Κερδίζουν βεβαίως τα μονοπώλια της πολεμικής οικονομίας, οι αστικές τάξεις, που πατάνε πάνω στο μίσος για να εδραιώσουν την εξουσία τους και την εκμετάλλευση των λαών, κερδίζουν τα ενεργειακά μονοπώλια της “πράσινης” ανάπτυξης, κερδίζουν διάφοροι μεσάζοντες, που αξιοποιούν την κατάσταση με τις κυρώσεις και πάει λέγοντας.
Π.Χ.: Πόσο ρεαλιστικές είναι οι τοποθετήσεις των Ευρωπαίων απέναντι στο σχέδιο Τράμπ;
Δ.Κ.: Οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ θεωρούν πως στους σχεδιασμούς του Τραμπ δεν υπολογίζονται τα δικά τους συμφέροντα, γι’ αυτό και αντιδρούν. Όμως κι οι ευρωπαίοι δεν είναι ενιαίοι. Υπάρχουν μονοπώλια και μεγάλα συμφέροντα στην ΕΕ, που χάνουν από τον πόλεμο, όταν άλλα μονοπώλια και μεγάλα συμφέροντα κερδίζουν και ενισχύονται. Γι’ αυτό βλέπουμε και σοβαρές πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό των χωρών της ΕΕ. Είναι
φανερό πως μεγαλώνει η φαγωμάρα τους.
Π.Χ.: Πρέπει η Μόσχα να πληρώσει για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας;
Δ.Κ.: Αυτό που ονομάζεται ανοικοδόμηση, είναι ένα μεγάλο “φαγοπότι”, που θα στρώσουν οι κατασκευαστικές εταιρείες σε βάρος των λαών της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Θα είναι η βάση για το παραπέρα ξεζούμισμά τους, υποθηκεύοντας το μέλλον πολλών γενεών. Έχει πρόσημο και η ανοικοδόμηση, πρόσημο αντιλαϊκό, φιλομονοπωλιακό, καπιταλιστικό.
Ευρώπη
Π.Χ.: Μπορεί η Ευρώπη δίχως τις ΗΠΑ να ξεφύγει από το μοντέλο της δεδομένης και φτηνής ασφάλειας από το ΝΑΤΟ εξοπλιζόμενη, δημιουργώντας έναν σύγχρονο στρατό; Υπάρχει ανάγκη; Απειλείται όντως από τη Ρωσία;
Δ.Κ.: Να έχουμε υπόψη μας πως αυτό που ονομάζεται Ευρώπη, δηλαδή η ΕΕ είναι μόλις το 42% των ευρωπαϊκών εδαφών, ενώ το 58% ανήκει σε ευρωπαϊκά κράτη, που δεν είναι ενταγμένα στην ΕΕ. Η ίδια η ΕΕ είναι ένα αντιδραστικό δημιούργημα, που έχει σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Μόνον βάσανα έχουν να μετρούν οι λαοί της Ευρώπης από αυτήν την ΕΕ. Τώρα, αυτό το αντιδραστικό δημιούργημα επιδιώκει να αποκτήσει και πολεμικά “μπράτσα”, ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες του ανταγωνισμού με τους ανταγωνιστές του, που δεν είναι μόνον η Ρωσία, αλλά και οι ΗΠΑ, η Κίνα κ.ά., με τις οποίες συνεργάζεται και ανταγωνίζεται.
Π.Χ.: Η οικονομία του πολέμου αποτελεί απάντηση ή πρόβλημα στη στασιμότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών; Ποιοι ωφελούνται από αυτό το οικονομικό μοντέλο ;
Δ.Κ.: Η πολεμική οικονομία έχει πολλαπλές προεκτάσεις, με την έννοια πως εκτός από τη ροή πόρων, που αντί να δοθούν για κοινωνικές ανάγκες θα δοθούν στις πολεμικές βιομηχανίες και άλλου, εκτός από την επιδίωξη της ΕΕ να συμμετέχει και στρατιωτικά πιο ενεργά στους ανταγωνισμούς με άλλες δυνάμεις στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, σε άλλες περιοχές, αιματοκυλώντας λαούς, αξιοποιείται από τους κυρίαρχους κύκλους και για να επιβάλλουν στους λαούς “σιγή νεκροταφείου” στις κοινωνικές διαμαρτυρίες, στους αγώνες. Σου λένε, με άλλα λόγια, τώρα μη μιλάς, μη διεκδικείς, γιατί προετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Όλο αυτό είναι απόρροια της παραπέρα αντιδραστικοποίησης της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες των λαών της.
Μέση Ανατολή
Π.Χ.: Η Συμφωνία των 20 σημείων για την ειρήνευση στη Γάζα, αποτελεί μια χαραμάδα ελπίδας για παύση του πολέμου κι επίλυση των διαφορών μεταξύ Ισραήλ- Παλαιστίνης ;
Δ.Κ.: Μα η σφαγή συνεχίζεται, κατοχικά στρατεύματα παραμένουν στη Γάζα ενώ το σχέδιο μετατροπής της σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ και του Ισραήλ είναι σε εξέλιξη. Θα το πω πολύ απλά: τίποτα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς τη λευτεριά του λαού της Παλαιστίνης, χωρίς την ίδρυση του κράτους του, στα σύνορα πριν το 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, χωρίς κατοχικές δυνάμεις, εποικισμούς και εποίκους, την απελευθέρωση των δεκάδων χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων, την επιστροφή των προσφύγων.
Π.Χ.: Γιατί οι Ευρωπαίοι χειροκρότησαν τη Συμφωνία αυτή παρά το γεγονός ότι δεν είχε χρονοδιαγράμματα και ξεκάθαρη περιγραφή των σταδίων εφαρμογής και των εμπλεκόμενων, ενώ στην περίπτωση της Ουκρανίας μια αντίστοιχη συμφωνία μίλησαν για ανάγκη δίκαιης συμφωνίας. Για τους παλαιστίνιους είναι δίκαιη η Συμφωνία;
Δ.Κ.: Γιατί η ΕΕ, όπως και οι ΗΠΑ, το Ισραήλ πιστεύουν πως με τη συμφωνία αυτή μπορούν να αδυνατίσουν την απελευθερωτική πάλη του λαού της Παλαιστίνης, να δυσκολέψουν έως και να εξαφανίσουν τη λύση των δύο κρατών. Σαφώς και είναι άδικη συμφωνία, όπως άλλωστε και τόσες άλλες που “μαγειρεύτηκαν” και “σερβιρίστηκαν” από τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών.
Π.Χ.: Το Ισραήλ θα πρέπει να λογοδοτήσει για όσα διεπράχθησαν στη Γάζα; Θα πρέπει να πληρώσει για την ανοικοδόμησή της;
Δ.Κ.: Σαφώς και το έγκλημα, που διέπραξε το Ισραήλ στη Γάζα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο Νετανιάχου όπως και οι άλλοι υπεύθυνοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Το κύριο, ωστόσο, ζήτημα δεν είναι στενά οικονομικό, με την έννοια της απομάκρυνσης των συντριμμιών και της ανοικοδόμησης όσων διέλυσε η πολεμική μηχανή του Ισραήλ, και βέβαια των σορών δεκάδων χιλιάδων αθώων. Είναι πολιτικό. Έχει να κάνει με την κατοχή, τη γενοκτονία σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, του απαρτχάιντ, που έχει επιβληθεί σε βάρος του από το Ισραήλ, με τις πλάτες της λεγόμενης “διεθνούς κοινότητας” και παρά την κατακραυγή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο.
Π.Χ.: Η επίθεση της Χαμάς την 7η του Οκτώβρη ήταν τρομοκρατία ;
Δ.Κ.: Η έννοια της τρομοκρατίας έχει γίνει στις μέρες μια έννοια “λάστιχο”, που αξιοποιείται από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία, την Τουρκία, όλα τα αστικά κράτη στον ένα ή άλλο βαθμό διφορούμενα, όπως λέμε κατά πως τον καθένα βολεύει. Γνωρίζετε, πως το ΚΚΕ το χωρίζει χάσμα από τις ιδεολογικές, φιλοσοφικές, πολιτικές προσεγγίσεις και πρακτικές της συγκεκριμένης οργάνωσης, αλλά σε κανένα δεν θα κάνουμε τη χάρη να χαρακτηρίσουμε τρομοκρατία την πάλη ενός λαού, που βιώνει την κατοχή εδώ και 7 δεκαετίες.
Άλλωστε, δε δίνουμε καμία βάση στα κατασκευασμένα από τις ισραηλινές αρχές πειστήρια για τις «αγριότητες της Χαμάς», με πολλά από αυτά τα fakenews να έχουν καταπέσει μετά τα πρώτα 24ωρα, μεταξύ άλλων και σε παρουσιάσεις αποδεικτικών στοιχείων στις οποίες προχώρησαν Έλληνες δημοσιογράφοι, σε δημόσιες εκδηλώσεις που πραγματοποίησαν. Το έχουμε πει πολλές φορές. Πραγματικός τρομοκράτης είναι ο κατακτητής, το κράτος-δολοφόνος, του Ισραήλ και ο παλαιστινιακός λαός, όπως κάθε λαός έχει το δικαίωμα να οργανώσει τον αγώνα του με τα μέσα που αυτός κρίνει.
Π.Χ.: Το παλαιστινιακό θα λυθεί κάποτε ή οι σημερινές ενέργειες του Ισραήλ αποτελούν την ταφόπλακα σε όποια πιθανότητα λύσης των δύο κρατών;
Δ.Κ.: Δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταφέρει ο λαός της Παλαιστίνης, που έχει κερδίσει το σεβασμό όλης της αγωνιζόμενης ανθρωπότητας, να μην αποκτήσει τη δική του πατρίδα. Θα το κατακτήσει μέσα από πολύ σκληρό αγώνα και τη αλληλεγγύη των λαών όλους του κόσμου, ανάμεσά τους και του ελληνικού. Όσα εμπόδια κι αν του βάλουν, όσες “ταφόπλακες” κι αν εφεύρουν.
Π.Χ.: Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα στην περιοχή;
Δ.Κ.: Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, με αιχμή τη βαρβαρότητα του ισραηλινού κατοχικού κράτους σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, σχετίζεται με την επιδίωξη της αστικής τάξης του Ισραήλ να επιβάλει έναν τέτοιο σχεδιασμό, που θα την αναδείξει σε βασική δύναμη σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, είτε με το «καρότο» των οικονομικών συμφωνιών, τύπου «Αβραάμ», είτε με το «μαστίγιο» της στρατιωτικής επιθετικότητας, της εισβολής και κατοχής ξένων εδαφών και της στρατιωτικής αποδυνάμωσης άλλων ανταγωνιστικών αστικών καθεστώτων της περιοχής, όπως, για παράδειγμα του Ιράν. Αυτή η αναβάθμιση του ρόλου του Ισραήλ, μεταξύ άλλων και ως διαμετακομιστικού «κόμβου» Ασίας-Ευρώπης, αξιοποιώντας και τα εδάφη του παραλιακού «φιλέτου» της Λωρίδας της Γάζας, την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο, προσπαθούν να αξιοποιήσουν για τους δικούς τους στόχους οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Συρία
Π.Χ.: Πως ερμηνεύεται την αποδοχή του σημερινού προέδρου της Συρίας Αλ Σαράα από τη διεθνή κοινότητα και τους οργανισμούς με δεδομένο ότι το παρελθόν του δεν το λες και συνώνυμο του διεθνούς δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων … Έχει κλείσει το κεφάλαιο του εμφυλίου στη Συρία;
Δ.Κ.: Εδώ κι αν φαίνεται η υποκρισία τους για την τρομοκρατία. Οι τρομοκράτες μπήκαν στο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό “πλυντήριο” και βγήκαν “αγγελούδια”, μιας και τους πήγε “γάντι” με τον σχεδιασμό συρρίκνωσης της ρωσικής επιρροής στη Μέση Ανατολή. Μιλάμε για ένα αντιλαϊκό καθεστώς, που αναδείχτηκε με τις “πλάτες” της Τουρκίας και ήδη έχει δώσει αρνητικά δείγματα γραφής στον έναν χρόνο ύπαρξής του.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει, τα πάντα είναι πάνω σε μια κινούμενη άμμο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή, όπου οι φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές, όπως και οι μεγάλες κοινωνικές αντιθέσεις μπορούν να δώσουν νέες διεργασίες.
Βενεζουέλα
Π.Χ.: Απέτυχε το Σοσιαλιστικό μοντέλο Τσάβεζ ή οι εναλλακτικές προτάσεις είναι ανίσχυρες απέναντι στου μηχανισμούς ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας;
Δ.Κ.: Η ουσία βρίσκεται στο ότι ο καπιταλισμός, όπως και κάθε κοινωνικοοικονομικό σύστημα έχει ατσάλινους νόμους. Ακόμη κι αν βαφτίσεις τον καπιταλισμό “Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα” και δώσεις και 5 ψίχουλα παραπάνω σε κάποιες μερίδες εργαζομένων, δεν μπορείς να ξεφύγεις από την αδυσώπητη κι εκμεταλλευτική φύση του. Ο Τσάβες και, βέβαια πιο φανερά ο Μαδούρο στη συνέχεια, μπορεί να έλεγαν μεγάλα λόγια περί “επανάστασης” και “σοσιαλισμού”, αλλά από την εποχή του Μαρξ και του Λένιν είναι γνωστό, πως η επανάσταση προϋποθέτει βαθιές κοινωνικό-πολιτικές αλλαγές, που ποτέ δεν έγιναν στη Βενεζουέλα.
Είναι σαν να θες να κάνεις ομελέτα, χωρίς να σπάσεις τα αυγά. Γίνεται; Έπειτα, από τη στιγμή που η χώρα και
η οικονομία της δουλεύει με βάση το κέρδος, όταν η εργατική δύναμη εξακολουθεί να είναι εμπόρευμα, όταν η χώρα είναι τόσο διασυνδεδεμένη με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και γίνεται “μπαλάκι” στους ανταγωνισμούς των ισχυρότερων παικτών, όσες φορές κι αν κλείνεις τη λέξη “αντιιμπεριαλισμός” δεν θα υπάρξει όφελος…
Π.Χ.: Γιατί ο Τράμπ απειλεί το Καράκας και γιατί βάζει στο στόχαστρο και τον
Πέτρο στην Κολομβία; Ποιο είναι το διακύβευμα;
Δ.Κ.: Μια ματιά στην πρόσφατη «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας» των ΗΠΑ, μας δίνει την απάντηση, που βρίσκεται στη λεγόμενη “επανεγκαθίδρυση” της αμερικανικής κυριαρχίας στο δυτικό ημισφαίριο. Από ποιόν κλονίστηκε αυτή η κυριαρχία; Τα στοιχεία δείχνουν πως η Κίνα ενισχύει ραγδαία το εμπορικό της αποτύπωμα, ειδικά στη Νότια Αμερική. Είναι πλέον ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος της Νότιας Αμερικής και δεύτερος – μετά τις ΗΠΑ – συνολικά στην Κεντρική Αμερική, στη Νότια Αμερική και στην Καραϊβική. Ετσι η «Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ» σηματοδοτεί και για την αμερικάνικη ήπειρο το πέρασμα σε μια ακόμα πιο επικίνδυνη για τους λαούς φάση του ανταγωνισμού για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Για τον Πέδρο, τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο, να πω, πως έχει λάβει το μήνυμα, εάν κρίνω από τις τελευταίες δηλώσεις του, που συστήνει “μεταβατική δημοκρατική κυβέρνηση” στη Βενεζουέλα, για να μην περάσει, όπως λέει η κρίση και στη χώρα του.
Διαβάστε επίσης:
Ο Λάμπρος Τσουκνίδας αναλαμβάνει διευθυντής στην «Αυγή»
Γαλλία: Νεκρός 26χρονος μετά από πυροβολισμούς αστυνομικών (βίντεο)
