Για τον «ηγέτη», τα ηγετικά χαρακτηριστικά, αλλά και τις μορφές που θεωρεί «εθναρχικές φυσιογνωμίες» μίλησε μεταξύ άλλων ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Φιλοξενούμενος στο MEGA και στο MEGA Stories, ο Ευάγγελος Βενιζέλος σημείωσε πως «Δεν είναι ηγέτης αυτός που λέει «είμαι πολύ σπουδαίος ηγέτης, οφείλω να ακολουθήσω τους οπαδούς μου». Οπότε μπαίνει σε ένα διάλογο λαϊκιστικού χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα λέει στο ακροατήριό του αυτά που θέλει να ακούσει το ακροατήριό του. Στην πραγματικότητα ο ηγέτης έπεται των οπαδών του ενώ δημιουργεί την εντύπωση ότι ηγείται. Αν ο μόνος σου στόχος είναι να παρατείνεις την παραμονή σου στην εξουσία, σου υπαγορεύει τις κινήσεις ο στόχος αυτός. Το ζήτημα είναι να κινηθείς αντίθετα σ’ αυτή τη φυσική ροπή για ν’ αφήσεις ένα αποτύπωμα κοινωνικό».
Μιλώντας για τις δύσκολες αποφάσεις που κλήθηκαν να πάρουν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, τόνισε: «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει αναλάβει την ευθύνη μιας πολύ αντιδημοφιλούς επιλογής που είναι η σύναψη της συνθήκης της Ζυρίχης και του Λονδίνου για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Αυτή όμως είναι η βάση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν του αναγνωρίστηκε. Κατηγορήθηκε σχεδόν ως προδότης και αυτός ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Μετά την μεταπολίτευση αναγκάστηκε να αποφασίσει την έξοδο της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αυτό ανταποκρινόταν στο αίσθημα της κοινωνίας. Αλλά δεν ήταν μια απόφαση που προστάτευσε το εθνικό συμφέρον γι’ αυτό ο ίδιος θέλησε να το αποκαταστήσει πάρα πολύ γρήγορα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήθελε να συγκροτήσει τον άλλο πόλο, να προσφέρει την εναλλακτική λύση. Διατύπωσα συνθήματα ή αιτήματα όπως το δημοψήφισμα για την επιβεβαίωση της ένταξης της Ελλάδας στις τότε ευρωπαϊκές κοινότητες ή η αίσθηση ότι είμαστε αντι-Νατοϊκοί. Αυτά τα αποκατέστησε πάρα πολύ γρήγορα όταν ανέλαβε την εξουσία. Δεν αμφισβήτησε την ευρωπαϊκή θέση της χώρας, ούτε τη θέση στο ΝΑΤΟ ή την εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ. Έπαιξε με μια αίσθηση διαφορετικού, ριζοσπαστικού αλλά είχε μια βαθύτερη αίσθηση ιστορικότητας και γεωπολιτικής θέσης. Αναμφίβολα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι μια προσωπικότητα με μεγάλο βάρος, ένας άνθρωπος που επηρέασε τη μοίρα και την κατεύθυνση της χώρας. Και νομίζω η μεταπολίτευση συγκροτείται από τον Καραμανλή, το ¼ της ελληνικής ιστορίας 200 ετών από την επανάσταση έως σήμερα, συγκροτείται από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό το δίπολο προσδιόρισε τα τελευταία 50 χρόνια που έχουμε ζήσει μετά την μεταπολίτευση».
Για τη δική του εμπειρία με τον Ανδρέα Παπανδρέου ανέφερε: «Συνεργάστηκα με τον Ανδρέα Παπανδρέου στη φάση που ήταν άρρωστος, κουρασμένος, πιο στοχαστικός. Ένας ηγέτης υπό αμφισβήτηση που είχε κατηγορηθεί ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου. Αυτό ήταν μια δοκιμασία. Έπρεπε να επιβεβαιώσει την ηγετικότητά του επανεκλεγόμενος. Έχω ζήσει αυτή την καμπύλη. Από το σημείο της άκρας αμφισβήτησης και ταπείνωσης να ξαναγίνεσαι πρωθυπουργός με μια εντυπωσιακή πλειοψηφία και να θέτεις τις βάσεις για όλη την επόμενη περίοδο».
Όσο για τον ποιον θεωρεί ο ίδιος εθναρχική φυσιογνωμία σημείωσε: «Η μεγάλη, εθναρχική φυσιογνωμία, είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πρόκειται για τον άνθρωπο που διπλασίασε τουλάχιστον την επικράτεια και διαμόρφωσε αυτό που λέμε νέα ελληνική κοινωνία. Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε κανέναν από τους πατέρες του νέου ελληνικού κράτους. Δεν θα ξεκινούσα από τον Καποδίστρια, θα ξεκινούσα από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Αυτός συνέλαβε την ιδέα της συγκρότησης του ελληνικού κράτους και το αφήγημα για τον γεωπολιτικό της ρόλο. Και βέβαια στην αλληλουχία αυτή υπάρχουν πολλοί άλλοι συνήθως μνημονεύουμε τον Χαρίλαο Τρικούπη».
Τέλος σχετικά με τις πολλές αυταρχικές ηγεσίες ανά τον κόσμο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέφερε: «Σε πάρα πολλές περιοχές του κόσμου, υπάρχει το μοντέλο του ισχυρού ηγέτη. Στις ΗΠΑ που είναι η χώρα της Αμερικανικής Δημοκρατίας, η μια όψη της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, η άλλη είναι η ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Βλέπουμε το δόγμα της ενιαίας και πανίσχυρης εκτελεστικής εξουσίας, που το χρησιμοποιεί συνέχεια ο πρόεδρος Τραμπ, με τη βοήθεια της Δικαιοσύνης ώστε να ενισχύσει τον ρόλο του προέδρου και να το προβάλλει και στο εξωτερικό με απόλυτη βουλησιαρχία. Δείχνει να πιστεύει ότι η θέληση και η επιμονή του είναι επαρκείς λόγοι για να γίνει αυτό που επιθυμεί. Αυτό από πίσω έχει έναν συσχετισμό δυνάμεων, στρατιωτικών, οικονομικών, ιδεολογικών. Είμαστε σε μια άλλη εποχή υπερπολιτικοποίησης όλων των σχέσεων και οικονομικών, με τους δασμούς, με τον τρόπο που γίνονται οι επαφές, οι συνομιλίες με Κίνα, με ΕΕ. Αυτό που μου φαίνεται κατά βάθος είναι ότι η Δημοκρατία και ο δημοκρατικός τρόπος διακυβέρνησης είναι μια θλιβερή μειοψηφία στον σύγχρονο κόσμο. Μόλις 900 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο τελούν υπό συνθήκες δημοκρατίας. Υπάρχουν 10 δις ανθρώπων που ζουν σε αυταρχικά ή ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης. Αυτή η συνύπαρξη δημοκρατίας, αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού, προωθεί τελικά το μοντέλο του αυταρχικού ηγέτη χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση αλλά με ισχύ. Και αυτό καμιά φορά ασκεί γοητεία και στους πολίτες των χωρών που έχουν δημοκρατική παράδοση και δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης».
