Διαβάζοντας αποσπάσματα από την κατάθεση της πρώην προϊσταμένης Διεύθυνσης Άμεσων Ενισχύσεων και Αγοράς ΟΠΕΚΕΠΕ κ. Παρασκεύης Τυχεροπούλου, ο αναγνώστης αναρωτιέται αν οι θεσμοί και οι ανεξάρτητες αρχές εξακολουθούν να υπάρχουν. Το αν λειτουργούν δεν τίθεται καν ως ερώτημα. Αν η δικαιοσύνη βάζει στο ζύγι το δημόσιο συμφέρον και την ασφάλεια των πολιτών ή απλώς προασπίζει την οικονομική και πολιτική εξουσία. Αν η διαφάνεια υφίσταται ως προϋπόθεση άσκησης του κυβερνητικού έργου.
Από τη στιγμή όμως που οι αντιδράσεις περιορίζονται στη θέαση και στο σχολιασμό και όχι τόσο στην ενεργητική αποτύπωση της δυσαρέσκειας, ίσως και να αναμένουν την απάντηση στο ερώτημα, στα πόσα σκάνδαλα πέφτει από μόνη της μια κυβέρνηση. Πότε λειτουργούν τα αντανακλαστικά της, αφού δεν μπορεί, κάποιος θα υπάρχει που να δυσανασχετεί στο άκουσμα των απειλών που δεχόταν η κ. Τυχεροπούλου ώστε να μην αποκαλυφθούν τα σκάνδαλα, οι παρατυπίες και η εγκληματική δράση την οποία είχε επισημάνει ήδη από το 2020.
Πόσα όμως σκάνδαλα αντέχει μια κοινωνία;
Το σκάνδαλο στον ΟΠΕΚΕΠΕ έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά προβληματισμών της κοινωνίας που αφορούν τη χειραγώγηση θεσμών και οργάνων από την πολιτική εξουσία καθιστώντας τους πολίτες θεατές, υποκριτικών ελέγχων κι εξεταστικών επιτροπών που στοχεύουν στην απόκρυψη και όχι την απόδοση ευθυνών και δικαιοσύνη. Στην περίπτωση των εν λόγω επιδοτήσεων όμως, υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Ξεπερνά το σκέλος της αδιαφάνειας και σχετίζεται με την εποχή κατά την οποία ο φραπές, ο χασάπης και οι υπόλοιποι της “παρέας’ βρέθηκαν να μετρούν εκατομμύρια και γκλαμουριά στις πλάτες μιας κοινωνίας που δεν έχει σηκώσει κεφάλι τα τελευταία 26 χρόνια.
Οι πολίτες προφανώς και θυμούνται τι μας οδήγησε στην τελευταία χρεωκοπία της χώρας.
Πελατειακό Κράτος, πλασματικοί προϋπολογισμοί, κακοδιαχείριση, αδιαφάνεια.
Το 2015 οι πολίτες αποφάσισαν πως η λύση στον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας δεν μπορούσε να προέλθει από εκείνους που την οδήγησαν στην κατάσταση αυτή κι επέλεξαν το νέο, το διαφορετικό. Οι προσδοκίες δεν ευοδώθηκαν. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε είχε αποστάσεις από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορούν να γραφτούν πολλά σχετικά με το πρόγραμμα που εφάρμοσε η κυβέρνηση της περιόδου 2015-2019. Υπάρχει όμως ένα πράγμα για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση εκείνη κι αυτό είναι ότι έβαλε το χέρι στο βάζο με το μέλι.
Όχι μόνο δεν το έκανε αλλά άφησε κι ένα μαξιλάρι 37 δις ευρώ, κάτι που της κόστισε πολιτικά.
Ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, είχε δηλώσει πως το μαξιλάρι ήταν χρήσιμο εργαλείο για την άσκηση της οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση που ακολούθησε. Για το μαξιλάρι εκείνο, οι πολίτες και ιδιαίτερα η μεσαία τάξη, ένιωσαν στο πετσί τους και στην καθημερινότητά τους τι σημαίνει η έννοια οικονομική ασφυξία, διάσωση τραπεζών, ανακεφαλαιοποίηση.
Υπέκυψαν, συμβιβάστηκαν στην εξέλιξη και συνεργάστηκαν. Στην πορεία και για λόγους που σχετίζονται με την απομάκρυνση από τις προγραμματικές της θέσεις, οι ψηφοφόροι της γύρισαν την πλάτη επιλέγοντας ξανά ένα κόμμα που είχαν συνειδητά απορρίψει στο παρελθόν ως μέρος του προβλήματος που βίωνε η χώρα. Αν είναι να εφαρμόζουμε μνημονιακές πολιτικές, τουλάχιστον ας το κάνουμε με αυτούς που το πιστεύουν ήταν το θεώρημα και η πρώτη φορά αριστερά έκλεισε την παρένθεση με μεγαλύτερη διάρκεια από εκείνη που προέβλεπε το Ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο.
Οι αριθμοί που λένε πάντα την αλήθεια
Η οικονομία σε μεγάλο βαθμό και με κριτήριο τα Δυτικά συστημικά μοντέλα ανάλυσης, είχε νοικοκυρευτεί και είχε μπει σε μια ελεγχόμενη περίοδο με προβλέψιμη προοπτική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ΝΔ επιστρέφει στην εξουσία και η επάνοδός της, έρχεται με την –θεωρητική και όχι πραγματική– έξοδο της χώρας από τα μνημόνια.
Αν κοιτάξει κάποιος τα στοιχεία της προηγούμενης χρονιάς και ρίξει μια ματιά στα αντίστοιχα προ 15ετίας, θα κατανοήσει τη διαχρονικότητα της αδιέξοδης οικονομικής κατάστασης.
Το Δημόσιο χρέος το 2010 ήταν στο 147,5% δηλαδή 330,372 δις ευρώ.
Μετά από 3 μνημόνια και 15 χρόνια λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής, η Ελληνική οικονομία έχει αναβαθμιστεί από τους Οίκους Αξιολόγησης ωστόσο, το Δημόσιο χρέος το 2024 ήταν στο 153,6% που αντιστοιχούσε σε 364,885 δισ ευρώ, δηλαδή 34 δισ ευρώ πλέον του ποσού που το 2010 οδήγησε στην οικονομική εποπτεία της χώρας.
Για το 2025, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης θα μειωθεί στο 145,4% του ΑΕΠ (362,8 δισ. ευρώ) δηλαδή 32,5 δις ευρώ πλέον του 2010.
Άρα για τι ακριβώς πανηγυρίζουμε; Για ποια αναγεννημένη οικονομία μιλάμε εφόσον δεν αναδιαρθρώσαμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας ώστε να μπορούμε να οραματιζόμαστε μια σύγχρονη και ανταγωνιστική οικονομία;
Όχι μόνο δεν το πράξαμε αλλά με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση επέτρεψε την αναβίωση πρακτικών και μεθόδων που προσβάλουν τους πολίτες κι εκθέτουν τη χώρα.
Ζητούμενο ένα νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας
Από το 2020 είχαν αρχίσει τα παρατράγουδα με εκατοντάδες ΑΦΜ και τα τετράποδα φαντάσματα στον ΟΠΕΚΕΠΕ. Οι πολίτες αγωνιούσαν για τα επακόλουθα της άρσης προστασίας της πρώτης κατοικίας, παρακολουθούσαν τις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης να τραβούν την ανηφόρα, τους μισθούς να καταβαραθρώνουν την Ελλάδα στο δείκτη ευημερίας των χωρών της Ε.Ε. και στη σκιά όλων αυτών η κυβέρνηση ευλογούσε δια της συγκάλυψης τη διαφθορά και τη γιγάντωσή της.
Οι πολίτες άκουγαν τα περί αδυναμίας της κυβέρνησης να μειώσει το ΦΠΑ σε τρόφιμα και καύσιμα γιατί αυτό θα οδηγούσε δημοσιονομική εκτροπή.
Φανταστείτε τα χρήματα των παράνομων χρηματοδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ να είχαν δοθεί στον αγροτικό τομέα μέσα από ένα νέο αναπτυξιακό παραγωγικό μοντέλο. Ή να είχαν χρησιμοποιηθεί για να χαραχθεί αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο σε έναν παρατημένο τομέα όπου η αγροτική πολιτική είναι ανύπαρκτη.
Όταν όλα αυτά συμβαίνουν στη σκιά των 16 ετών οικονομικής ύφεσης -η οποία σύντομα θα διαβεί τον 17ο χρόνο κι έπειτα τον 18ο κι από το 2032 θα γίνει πιο επώδυνο λόγω της βεβαρημένης αποπληρωμής των χρεών- γίνεται κατανοητό ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς ένα σκάνδαλο.
Έρχεται σε μια περίοδο που το 27% της κοινωνίας καταγράφεται να διαβιεί σε καθεστώς φτώχειας όταν το 2009 ήταν στο 20,4%.
Το ποσοστό ανεργίας είναι στο 10,1% όταν το 2009 ήταν στο 9,8%.
Ο κατώτατος μισθός είναι στα 880 ευρώ όταν το 2009 βρισκόταν στα 710 και ο Μέσος μισθός στα 1.350 από 1.410 όταν εισήλθαμε στην κρίση.
Με δεδομένο ότι η μεταβολή του πληθωρισμού 2009 – 2024 είναι στο 25,8%, ο μέσος μισθός των 1.350 ευρώ το 2025, αντιστοιχεί στο 73% της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού του 2009, ενώ στο πλαίσιο της επιβράβευσης των εργαζόμενων η κυβέρνηση θέσπισε και τη 13ωρη εργασία.
Την ίδια στιγμή, οι πλειστηριασμοί ακινήτων στην Ελλάδα σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία για το 2024 έφτασαν τα 12.476 με αξία 1,32 δις ενώ για το 2025 έχουν προγραμματιστεί 19.985 ακίνητα αξίας 2,35 δις ευρώ.
Όταν λοιπόν η πολυδιαφημισμένη ανάπτυξη αρχίζει και τελειώνει με την τουριστική περίοδο κι οι πολίτες στη χώρα αναζητούν τρόπο επιβίωσης μετά το πέρας της δέκατης μέρας του μήνα γιατί ο μισθός δεν βγαίνει, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αποτελεί την απόλυτη προσβολή και απαξίωση της κοινωνίας από την κυβέρνηση.
Ίσως η κρίση τελικά να μην έχει κάνει τον κύκλο της. Ίσως το γεγονός της πρωτοκαθεδρίας στις δημοσκοπήσεις του κόμματος του «Κανένα», να αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα από την πλευρά της κοινωνίας για το πολιτικό σκηνικό στη χώρα αφού οι εφαρμοσμένες πολιτικές δεν έχουν καταφέρει να απαντήσουν στην ανάγκη για διαφάνεια, Κράτος Δικαίου, λογοδοσία, ανάληψη ευθύνης κι ένα δίκαιο και βιώσιμο σύστημα οικονομικής ανάπτυξης, που αποτελούν το ζητούμενο εδώ και πολλά χρόνια.
Διαβάστε ακόμα
Οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με τον ισχύοντα νόμο! Οι μεθεπόμενες όμως…
Η ανθρωπογεωγραφία των στελεχών Τσίπρα
Αναβρασμός στην ΚΟ της ΝΔ για το «λουκέτο» στα ΕΛΤΑ – Συντάχθηκε με αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ ο Πέτσας
