Η Πόλα Ρούπα, καταδικασμένη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, κάνει λόγο για συστηματική στοχοποίηση του γιου της και καταγγέλλει ότι φωτογραφίες και βίντεο της παιδικής του ηλικίας παραμένουν στα εργαστήρια της αστυνομίας, παρά τις δικαστικές αποφάσεις.
Στις 15 Δεκεμβρίου πρόκειται να εκδικαστεί εκ νέου το αίτημα της Πόλας Ρούπα για την απόδοση ενός εξωτερικού σκληρού δίσκου και μιας φωτογραφικής μηχανής, όπου –όπως υποστηρίζει– φυλάσσονται όλα τα αρχεία που αφορούν την παιδική ηλικία του γιου της. Η Ρούπα, σε μια μακροσκελή επιστολή, περιγράφει τη διαδικασία ως «οδύσσεια», σημειώνοντας ότι η περιπέτεια των αρχείων ξεκινά από τη σύλληψή της το 2017 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την ίδια, τα δύο αντικείμενα κατασχέθηκαν κατά την έφοδο της αστυνομίας στο σπίτι όπου ζούσε με τον εξάχρονο γιο της. Τα αρχεία αυτά, όπως αναφέρει, περιλαμβάνουν κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού μεταξύ 2 και 6 ετών – από τις πρώτες σχολικές ημέρες έως προσωπικές στιγμές καθημερινότητας.
Αναλυτικά η επιστολή της Ρούπα:
«Η παιδική ηλικία του γιου μου είναι σε μόνιμη ομηρία
Όταν έγινε η σύλληψή μου το 2017 στο σπίτι που διέμενα με τον τότε εξάχρονο γιο μου στην Ηλιούπολη, με την εισβολή ΕΚΑΜ που έσπασαν την πόρτα και με τη συνοδεία πολυπληθούς ομάδας αστυνομικών της ΔΑΕΕΒ και άλλων σωμάτων καταστολής, αφού φρόντισα να προστατέψω το παιδί μου, να το ηρεμήσω και να το ετοιμάσω για το “ταξίδι στη νέα του ζωή”, τα μόνα πράγματα που πήρα εγώ μαζί μου φεύγοντας οριστικά από το σπίτι που μέναμε για δυόμισι χρόνια, ήταν η φωτογραφική μηχανή που ο γιος μου τραβούσε φωτογραφίες και βίντεο και έναν εξωτερικό δίσκο που αποθήκευα όλα του τα αρχεία και μόνο αυτά. Εκεί ήταν όλη η ιστορία του παιδιού. Όλη του η ζωή σε φωτογραφίες και βίντεο από το δυο έως τα έξι του χρόνια που ζούσαμε στην “παρανομία” μαζί με τον πατέρα του Νίκο Μαζιώτη, καταζητούμενοι για τη συμμετοχή μας στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Γνωρίζοντας ότι θα κατασχεθούν πάρα πολλά αντικείμενα από το σπίτι και πως μέσα σε αυτό το “χάος” δεν θα μπορούσα καν να εντοπίσω αυτά τα δυο “πειστήρια”, τα κράτησα πάνω μου κατά τη σύλληψη, ώστε να καταχωρηθούν χωριστά σε διαφορετικό φάκελλο, να μπορώ να τα εντοπίσω εύκολα και να μπορώ να τα διεκδικήσω. Θεωρούσα πως -δεδομένου ότι αφορούν σε ένα παιδί-, δεν θα είχα ιδιαίτερο πρόβλημα. Υπήρξα αφελής.
Σε δυο γεγονότα υπήρξα αφελής κατά τη σύλληψη εκείνη. Το πρώτο και τραγικότερο όλων, ήταν το πώς συμπεριφέρθηκαν στο γιο μου, γεγονός που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι θα μπορούσε να συμβεί. Ενώ εγώ περίμενα ότι θα μας αφήσουν να καθίσουμε μαζί σε κάποιο γραφείο ώσπου να έρθουν οι συγγενείς μας να το πάρουν, αυτοί μου το άρπαξαν από τα χέρια, το πήγαν στον τρίτο όροφο που ήταν η “διεύθυνση ασφάλειας ανηλίκων”, μετά το πήγαν στον δωδέκατο που ήταν η “αντιτρομοκρατική” όπου πέρασε από ανάκριση και σήμανση αφού του πήραν αποτυπώματα, όπως διαπίστωσα όταν το είδα μετά από μερικές μέρες -τα χέρια του είχαν ακόμα μελάνια- και το μετέφεραν από την πίσω πόρτα της ΓΑΔΑ στο νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία” σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας κατ’ εντολή της τότε εισαγγελέως ανηλίκων, η οποία είχε πάρει εντολή από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου και αυτή με τη σειρά της από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης. Στο νοσοκομείο τον κράτησαν σε κλειστή ψυχιατρική πτέρυγα. Εκεί πάλι με εντολές “άνωθεν” τον κρατούσαν κλεισμένο και φρουρούμενο από αστυνομικούς. Δεν μας ενημέρωσαν για το πού βρίσκεται και όταν το μάθαμε, δεν επέτρεπαν σε κανέναν να τον δει. Μετά από απεργία πείνας και δίψας που κάναμε με τον πατέρα του Νίκο Μαζιώτη, καταφέραμε να πιέσουμε και να τον δώσουν την τέταρτη μέρα κράτησης του παιδιού στην οικογένειά μου. Ζούσα όλα αυτά και δεν πίστευα ότι τα κάνουν σε ένα εξάχρονο παιδί.
Το ίδιο αφελώς πίστευα ότι θα μου επιστρέψουν τα ηλεκτρονικά αρχεία από την παιδική του ηλικία.
Στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο που εκδικαζόταν η υπόθεση της σύλληψής μου και η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο του Νίκου Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού, την οποία είχα επιχειρήσει το 2016, είχα ζητήσει στο τέλος της διαδικασίας να μου επιστραφούν αυτά τα δυο κατασχεθέντα, αφού δεν αφορούσαν σε κατηγορίες, αλλά σε προσωπικές στιγμές του ανήλικου παιδιού μας. Το δικαστήριο αποφάνθηκε τότε να επιστραφούν τα συγκεκριμένα κατασχεθέντα, όμως στην απόφαση -εκ παραδρομής, προφανώς- δεν αναφέρεται ως αποδοθέν ο εξωτερικός σκληρός δίσκος που περιέχει και τον μεγαλύτερο όγκο των αρχείων, παρά μόνο η φωτογραφική μηχανή. Το ίδιο δικαστήριο μου είπε, πως στην έφεση που θα έκανα, θα έπρεπε να εξαιρέσω την απόφαση για την επιστροφή των συγκεκριμένων κατασχεθέντων, πράγμα που έκανα.
Το εφετείο που έγινε για τις ίδιες υποθέσεις, δεν συμπεριλάμβανε στην απόφαση την απόδοση αυτών. Για χρόνια μέσω δικηγόρου και ενώ ήμουν στη φυλακή, διεκδικούσα αυτά τα δυο κατασχεθέντα. Τελικά το 2025 μου ανακοινώνεται ότι πρέπει να γίνει νέο δικαστήριο, ειδικά για να αποφασιστεί η απόδοση των δυο συγκεκριμένων κατασχεθέντων. Έπρεπε να διορθωθεί η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, επειδή δεν αναφερόταν στην τελική απόφαση του δευτεροβάθμιου η απόδοσή τους. Παρόλο που αυτό δεν αφορούσε σε τίποτα άλλο, παρά σε διαδικασίες που δυο δικαστήρια (το πρωτοβάθμιο για τη σύλληψή μου και την απόπειρα απόδρασης, καθώς και το εφετείο της ίδιας υπόθεσης) είχαν κρίνει ως ορθές, θεώρησα ότι τελικά, δεν θα ήταν παρά μια ακόμα απλή δικαστική “γραφειοκρατική” διαδικασία. Όμως δεν ήταν.
Στην απόφαση δεν δινόταν εντολή για απόδοση του εξωτερικού σκληρού δίσκου όπου βρίσκεται ο μεγάλος όγκος των αρχείων του παιδιού, γεγονός που ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και το δικαστήριο ήθελε να διατάξει κατάσχεση και καταστροφή του, παρόλο που το συγκεκριμένο αντικείμενο δεν βρισκόταν στον κατάλογο αυτών των πειστηρίων που το εφετείο που εκδίκασε την υπόθεση της σύλληψής μου και την απόπειρα απόδρασης είχε διατάξει να δεσμευθούν και να καταστραφούν.
Ένα τυπικό, όπως λανθασμένα περίμενα, δικαστήριο κατέληξε σε πεδίο σύγκρουσης για άλλη μια φορά, αφού αφορούσε αναφαίρετα και ιερά δικαιώματα του παιδιού. Μια ολόκληρη περίοδο της ζωής του βρίσκεται μέσα σε αυτόν τον σκληρό δίσκο. Η κατάσχεση και καταστροφή ενός τέτοιου αντικειμένου είναι μια ευθεία επίθεση εναντίον του. Προκαλεί ένα κενό, μια ασυνέχεια, μια “μαύρη τρύπα” στη ζωή του και αυτό δεν είναι αμελητέο για την προσωπική του ολοκλήρωση και τη συνολική του πορεία. Εκεί ήταν όλα του τα “πρώτα”, όλες “οι πρώτες φορές”, τα κατορθώματά του μικρά και μεγάλα, οι εμπειρίες που αποτύπωνε το ίδιο, οι μνήμες, η ζωή του. Συνεπώς πρόκειται για ευθεία επίθεση στο ίδιο και τα δικαιώματά του, ακύρωση του δικαιώματός του να ορίζει τη ζωή του και τις μνήμες του. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπήρχαν άνθρωποι που θα έλεγαν με τόση ευκολία “δεσμεύεται και καταστρέφεται”.
Πήρα αναβολή για να σώσω τον εξωτερικό σκληρό δίσκο με τα αρχεία και να προετοιμάσω καλύτερα τη διαδικασία που διαφαινόταν πλέον ότι είχε λάβει καφκικό χαρακτήρα.
Η δίκη αυτή έγινε τον Απρίλιο του 2025, η δεύτερη ορίστηκε τον Ιούνιο. Το δεύτερο δικαστήριο τελικά, διέταξε να έρθει αντίγραφο του σκληρού από τη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών όπου κρατείται από το 2017, στο Εφετείο της οδού Λουκάρεως, ώστε να μου αποδοθούν όσα αρχεία περιέχουν το παιδί. Δόθηκε νέα αναβολή για να έρθουν τα αρχεία.
Το επόμενο δικαστήριο ορίστηκε για τον Οκτώβρη και πάλι η νέα έδρα, για μια ακόμη φορά ήθελε την κατάσχεση και την καταστροφή του. Πάλι έπρεπε να αντιμετωπίσω την ψυχρότητα και την αναλγησία μιας δικαστικής έδρας που δεν άκουγε. Το επιχείρημά τους ήταν ότι το περιεχόμενο που είχαν από ένα cd το οποίο είχαν αποστείλει από τα εργαστήρια της αστυνομίας, περιείχε και βίντεο άσχετα με το παιδί. Ήταν τα βίντεο που τραβούσε το ίδιο σε διάφορα σημεία που βρισκόταν, καθώς περιεργαζόταν τον κόσμο μέσω μιας φωτογραφικής μηχανής και αποτύπωνε τις στιγμές του. Τους εξήγησα πως είναι εμφανές ότι πρόκειται για λήψεις ενός μικρού παιδιού από το ύψος που αυτές έχουν γίνει και ότι μπορούν, αν δεν θέλουν, να μην μου τις δώσουν. Ας μου δώσουν μόνο ό,τι περιέχει το παιδί. Τίποτα. Επέμεναν στην κατάσχεση και την καταστροφή του. Ζήτησα και πήρα για μια ακόμη φορά αναβολή της δίκης, για να δώσω παράταση στη ζωή ενός σκληρού δίσκου και να δω πώς θα μπορέσω, επιτέλους, να τον πάρω.
Η νέα δίκη έχει οριστεί για τις 15 Δεκέμβρη. Αυτή την “οδύσσεια” για τα βίντεο και τις φωτογραφίες του παιδιού μου δεν περίμενα να τη ζήσω. Εκτός όλων των άλλων, το cd που έστειλαν από την Διεύθυνση Εγκληματικών Ερευνών (όπου “κρατούνται” εγκλωβισμένα παιδικά αρχεία για οχτώ χρόνια) στα δικαστήρια της οδού Λουκάρεως, δεν μπορεί λόγω χωρητικότητας παρά να περιέχει μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αυτών των αρχείων. Τα υπόλοιπα πού είναι;
Αφού λοιπόν, επιχείρησαν κατά τη σύλληψή μου το ’17 να με εκδικηθούν επιτιθέμενοι στο παιδί θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την υγεία του και την ψυχική του ισορροπία με την τετραήμερα ομηρία του σε κλειστή ψυχιατρική κλινική, με όλα όσα προηγήθηκαν και όλα όσα συνόδευαν αυτή την ομηρία, τώρα κρατάνε σε ομηρία τα “αποτυπώματα” της ζωής του, τα “αποτυπώματά” του σε αυτόν τον κόσμο. Κρατάνε σε ομηρία και επιδιώκουν να καταστρέψουν τη μνήμη της παιδικής του ζωής. Επιστρέφουν στο δικαστήριο ένα απειροελάχιστο μέρος αυτών των αρχείων, αυτό που οι ίδιοι στη ΔΕΕ επιλέγουν επειδή τους ζητήθηκε και αρνούνται να στείλουν όλα τα αρχεία που κρατούν στα χέρια τους. Κρατάνε κρυφά όλα τα αρχεία που έχουν το παιδί μου να ζει την παιδική του ηλικία: Την πρώτη μέρα στο πρώτο του σχολείο, την πρώτη παιδική παράσταση, την πρώτη φορά που κολύμπησε, την πρώτη φορά που έκανε ποδήλατο, τους φίλους του, τα παιχνίδια του, τις δημιουργίες του, τα τραγούδια που τραγούδησε, το σπίτι του, τα μέρη που πήγε….Τα κρατάνε κρυφά και αποδίδουν στο δικαστήριο ένα απειροελάχιστο, επιλεγμένο από τους ίδιους στη ΔΕΕ μέρος αυτών των αρχείων, το οποίο το δικαστήριο με τη σειρά του αρνείται να μου αποδώσει.
Επειδή στη δική μας ιστορία καμία ενέργεια των κατασταλτικών μηχανισμών δεν γίνεται εκ παραδρομής και από αμέλεια, η άρνηση κατ’ αρχήν να αποδώσει η Διεύθυνση Εγκληματικών Ερευνών στο δικαστήριο όλα τα αρχεία που αφορούν στο παιδί μου, είναι άρνηση να αποκαλυφθεί ότι το παιδί ζούσε το χρονικό διάστημα 2012-2017 μια κανονική, ευχάριστη, πλήρη παιδική ηλικία. Αυτή η καφκικού τύπου περιπέτεια ενός εξωτερικού σκληρού δίσκου είναι η συνέχεια των όσων έζησε ο γιος μου κατά τη σύλληψή μου το 2017, όπου η ζωή του έπρεπε να αμφισβητηθεί, να απαξιωθεί, να διαγραφεί και παράλληλα ν’ αποδομηθεί το ίδιο το παιδί, πράγμα που επιχειρήθηκε με τις ενέργειες των κρατικών μηχανισμών και τη βία που άσκησαν πάνω του. Τώρα η προσπάθεια αποδόμησής του συνεχίζεται με την εξαφάνιση της παιδικής του ηλικίας. Με τη δημιουργία ενός κενού στη ζωή του, μιας μαύρης τρύπας. Με την εξαφάνιση της μνήμης, με τον αφανισμό μιας ολόκληρης περιόδου ζωής. Με την εξαφάνιση και διαγραφή της παιδικής του ηλικίας, όλων των αναρίθμητων υπέροχων στιγμών που έζησε, όλων των “κατορθωμάτων” του ως παιδί, όλων των ευχάριστων αναμνήσεων που κάνουν κάθε παιδί να νοιώθει ότι έχει όμορφα παιδικά βιώματα και που συντέλεσαν με ευεργετικό τρόπο στην ανάπτυξή του.
Το 2017 οι κατασταλτικοί μηχανισμοί κατ΄ εντολή του τότε υπουργού Δικαιοσύνης έκρυβαν το παιδί μας στα γραφεία της ΓΑΔΑ και σε κλειστή ψυχιατρική κλινική. Οχτώ χρόνια μετά εξακολουθούν να κρύβουν την παιδική του ηλικία στα εργαστήρια της Διεύθυνσης Εγκληματικών Ερευνών και επιδιώκουν να καταστρέψουν ό,τι την θυμίζει.
Να σταματήσει εδώ η εκδικητικότητα των κρατικών μηχανισμών απέναντι στον γιο μου και τη ζωή του και να του επιστραφούν όλα τα αρχεία με τις φωτογραφίες και τα βίντεο της παιδικής του ηλικίας.
Αρκετά!»
Διαβάστε επίσης:
ΜέΡΑ25: «Τα βουνά δεν είναι πεδίο κερδοφορίας» – Συγκέντρωση στις 19:00 στο Θησείο
Δεκαοκτώ παιδιά σε 11 οικογένειες έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα με γεννητικό υλικό δότη από τη Δανία
Αδιανόητη κατηγορία κατά του πρώην πρόεδρου των οικολόγων ότι έδειρε αστυνομικούς
