Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής διπλωματίας που μία ελληνική κυβέρνηση έχει υποστεί τόσες πολλές ήττες, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Ακόμα και την περίοδο των μνημονίων και της διαπραγμάτευσης με του ευρωπαϊκούς και τους διεθνείς «θεσμούς», τότε που η χώρα κολλημένη στον τοίχο και χωρίς ουσιαστική υποστήριξη δεν κατήγαγε τόσες και τέτοιες ήττες.
Του Μπάμπη Χριστακόπουλου
Η απόφαση του Τούρκου προέδρου Ερντογάν να ακυρώσει την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον έλληνα πρωθυπουργό στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, είναι τουλάχιστον ενδεικτική για την βαρύτητα που προσδίδει η Άγκυρα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά κυρίως στην ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Η επίσημη αιτίαση της τουρκικής αναβολής ήταν ότι ο πρόεδρος Ερντογάν θα έπρεπε να παραστεί σε συνάντηση ηγετών από αραβικές και μουσουλμανικές χώρες που διοργανώνεται από τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Το μέγαρο Μαξίμου στην σχετική ενημέρωση προς τους συντάκτες αναφέρει ότι αναζητείται ώρα για τις επόμενες ημέρες στην Νέα Υόρκη.
Η σκληρή αλήθεια όμως για την ελληνική εξωτερική πολιτική και την ελληνική διπλωματία είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν τα πάει και πολύ καλά, ούτε έξω.
Ο άξονας Μητσοτάκη – Γεραπετρίτη μοιάζει να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.
Τούτο άλλωστε στηλιτεύεται και στις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης με την Αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει λόγο για «μια ακόμη απτή απόδειξη της υποβάθμισης και της υποτίμησης της χώρας μας από την Τουρκική Κυβέρνηση» στην ανακοίνωση που υπογράφει ο Δημήτρης Μάντζος.
Αντίστοιχη και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, με την τομεάρχη εξωτερικών Ρένα Δούρου να σημειώνει ότι: «η Ελλάδα έχει επιλέξει το ρόλο του δεδομένου, προβλέψιμου συμμάχου, που δέχεται εκπτώσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα από την Τουρκία», ενώ ο Αλέξης Χαρίτσης που χαρακτηρίζει φιάσκο την σημερινή άρνηση του Ερντογάν για συνάντηση, αναφέρει σκωπτικά τον όρο της «υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής» την οποίο επικαλείται συστηματικά η κυβέρνηση για να καλύψει την αδυναμία της ή την προθυμία της.
Το μπαράζ των αποτυχιών
Η σημερινή αποτυχία Μητσοτάκη – Γεραπετρίτη, διότι περί διπλωματικής ήττας πρόκειται και μάλιστα σε μία κρίσιμη περίοδο για τα διεθνή ζητήματα, έρχεται να προστεθεί στο μπαράζ των αποτυχιών που έχουν καταγραφεί, εκκινώντας από το τουρκολιβυκό μνημόνιο στο Αιγαίο που συνεχίστηκε και με το μεγάλο φιάσκο της επίσκεψης Γεραπετρίτη στην Λιβύη όπου δεν τον δέχθηκε ο Χαφτάρ και επέστρεψε άπραγος στην Αθήνα, έχοντας πατήσει μόνο τον λιβυκό αεροδιάδρομο.
Συνεχίστηκε με την αποτυχία στην διασύνδεση Ελλάδας Κύπρου και τον καταποντισμού του καλωδίου ενέργειας όπου για πρώτη φορά στην ιστορία Ελλάδα και Κύπρος βρέθηκαν σε διαφορετική σελίδα, αλλά και στην πρόσφατη ιστορία που άνοιξε στη Μονή Σινά με αποτέλεσμα η Μονή να χάσει τελικά τον έλεγχο της περιουσίας της η οποία έχει περιέλθει κατά έναν τρόπο στην υψηλή επικαρπία του κράτους της Αιγύπτου.
Η ανησυχία όμως δεν είναι μόνο προνόμιο της αντιπολίτευσης. Σύμφωνα με πληροφορίες στελέχη της γαλάζιας παράταξης έχουν κατά διαστήματα διατυπώσει τις ανησυχίες τους για τους χειρισμούς του άξονα Μητσοτάκη – Γεραπετρίτη και σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχουν προχωρήσει και σε σχετικές ερωτήσεις και στην Βουλή.
Ως μία τέτοια περίπτωση καταγράφεται και η ερώτηση των 11 βουλευτών της ΝΔ τον Μάρτιο του 2025 για τις επιθετικές αγοραπωλησίες ακινήτων από ξένα κεφάλαια στις παραμεθόριες περιοχές, παρότι η κυβέρνηση προσπάθησε τότε να υπεκφύγει κάνοντας λόγο για ευαίσθητα εθνικά θέματα.
Δείγματα γραφής και προειδοποιήσεις
Οι ενστάσεις όμως δεν είναι μόνο αυτές. Τόσο ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της ΝΔ, Κώστας Καραμανλής που σπανίως τοποθετείται, όσο και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν ασκήσει στο πρόσφατο παρελθόν δριμεία κριτική στους χειρισμούς Μητσοτάκη – Γεραπετρίτη και μάλιστα σε δημόσιες τοποθετήσεις τους.
Εύλογες και υπαρκτές χαρακτήριζε τις ανησυχίες για τα εθνικά μας θέματα ο Κώστας Καραμανλής στην ομιλία του στο Κέντρο Μακεδονικών Σπουδών στις αρχές Νοεμβρίου του 2024, ενώ και ο Αντώνης Σαμαράς μόλις τον περασμένο Ιούνιο από το πολεμικό μουσείο έλεγε πως «Δεν έχουμε έλλειμμα στρατηγικής αλλά περίσσευμα αφέλειας» και προειδοποιούσε ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε κατάσταση ομηρίας από την Τουρκία. «Δεν είναι ήρεμα νερά αλλά είναι τρικυμία εν κρανίω» είχε πει τότε ο Μεσσήνιος πολιτικός υποχρεώνοντας την Νέα Δημοκρατία να μετακινηθεί από το «δεν σχολιάζουμε δηλώσεις πρώην πρωθυπουργών» στο «έθεσε εαυτόν -για δεύτερη φορά- εκτός Νέας Δημοκρατίας».
Όλοι αντάμα και η Ελλάδα χώρια
Αυτή η νέα διπλωματική αποτυχία όμως, δεν έρχεται μόνη της. Συμβαίνει μία ημέρα πριν από την προγραμματισμένη συνάντηση του Ταγίπ Ερντογάν με τον πρόεδρο Τραμπ όπου θα μπούνε στο τραπέζι τα εξοπλιστικά του ανατολικού μας γείτονα για την αναβάθμιση των F16 και την επανείσοδο στο πρόγραμμα για τα F35, συζητήσεις για τις οποίες ο πρόεδρος Τραμπ δηλώνει ότι ελπίζει να ευδοκιμήσουν αλλά και όταν από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο τούρκος πρόεδρος ανοίγει θέμα αναγνώρισης της λεγόμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» εκμεταλλευόμενος και την συγκυρία.
Αφενός της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους και αφετέρου την αναθεωρητική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.
Αντίθετα η Ελλάδα βρίσκεται πλέον με μόνο σύμμαχο το καταδικασμένο και ηττημένο Ισραήλ στον ΟΗΕ και με τις σχέσεις της με την Κύπρο να βρίσκονται στο χειρότερο δυνατό σημείο και τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης να αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης.
