Με μια συγκινητική τελετή, η «Εύξεινος Λέσχη Αθηνών» απέδωσε φόρο τιμής στην Κλαυδία, συνδέοντας το πρόσωπό της με τις μνήμες και τις ρίζες της ποντιακής προσφυγιάς που, μετά τον πόλεμο, μετακινήθηκε σε δύο διακριτά κύματα στην Αττική. Οι πρώτοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Δραπετσώνα, στον Κορυδαλλό και την Κοκκινιά, ενώ αργότερα, Πόντιοι από την πρώην Σοβιετική Ένωση βρήκαν νέο τόπο στο Μενίδι, στα Λιόσια, στο Θριάσιο — και ανάμεσά τους μεγάλωσε και η Κλαυδία.
Πρωτεργάτης της εκδήλωσης ήταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο οποίος έδωσε προσωπικό τόνο στην ομιλία του, αναφερόμενος με συγκίνηση στον πατέρα του, τον Ζόρα —τον σκληροτράχηλο Πόντιο με την τεράστια καρδιά—, κάνοντας μια άμεση σύνδεση ανάμεσα στην προσωπική του ιστορία και στον συλλογικό πόνο και υπερηφάνεια των Ποντίων.
«Η Κλαυδία», ανέφερε, «που γεννήθηκε στα άγια χώματα του προσφυγικού ποντιακού οικισμού στον Ασπρόπυργο, κατάφερε να συμμετάσχει και να διακριθεί σ’ έναν μουσικό διαγωνισμό με διεθνή απήχηση και να ζεστάνει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων μ’ ένα τραγούδι που ήταν έξω από τις νόρμες της αγοράς, επανέφερε στο προσκήνιο μνήμες από την γενοκτονία των Ποντίων. Η Κλαυδία πέτυχε αυτό που δεν μπορεί να πετύχει η επίσημη διπλωματία. Μπράβο κορίτσι μου!»
Ο Μελισσανίδης, αποκαλούμενος και «Τίγρης», παρομοίασε τη νεαρή τραγουδίστρια με τον Στέλιο Καζαντζίδη, βλέποντας στο πρόσωπό της τη συνέχεια της ποντιακής φλόγας στο ελληνικό τραγούδι. Μπροστά σε ένα ακροατήριο γεμάτο συγκίνηση και δάκρυα, δεσμεύτηκε με λόγια βαθιάς υποστήριξης:
«Μας κάνεις περήφανους όλους εμάς τους Πόντιους και εμείς να ξέρεις θα είμαστε πάντα δίπλα σου, το στήριγμά σου. Προχώρα όπως ξέρεις».
Η Κλαυδία ανταπέδωσε την αγάπη με τρόπο που μόνο η μουσική μπορεί: ερμηνεύοντας την «Αστερομάτα» και ποντιακά τραγούδια που ξεσήκωσαν το κοινό, με τον Πυρρίχιο να δονεί το χώρο από περηφάνια και συγκίνηση.
