Στις 26 Δεκεμβρίου 1997 έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους διανοητές του 20ού αιώνα. Φιλόσοφος, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος και ψυχαναλυτής, υπήρξε μια σπάνια περίπτωση στοχαστή που δεν περιορίστηκε σε ένα επιστημονικό πεδίο, αλλά επιχείρησε να συλλάβει την ανθρώπινη κοινωνία ως ενιαίο, ζωντανό και δημιουργικό φαινόμενο. Το έργο του εξακολουθεί να συνομιλεί με τις πιο βαθιές αντιφάσεις του σύγχρονου κόσμου: την κρίση της δημοκρατίας, την κυριαρχία των αγορών, την αποσύνθεση του νοήματος και την υποχώρηση της αυτονομίας.
Τα πρώτα χρόνια και η πρόωρη πολιτικοποίηση
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1922 στην Κωνσταντινούπολη. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας και η πνευματική του συγκρότηση. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε ανήσυχο και οξύ πνεύμα, ενώ ήδη στα 13 του χρόνια ήρθε σε επαφή με τη μαρξιστική σκέψη, μέσα από βιβλία που ανακάλυπτε σε υπαίθρια παλαιοβιβλιοπωλεία.
Η πολιτικοποίησή του ήταν ραγδαία. Κατά τη δικτατορία του Μεταξά εντάχθηκε σε παράνομη κομμουνιστική οργάνωση, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Σπούδασε Νομικά και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ μέσα στην Κατοχή εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1941. Πολύ σύντομα, ωστόσο, ήρθε σε ρήξη με την κομματική γραμμή, εγκαταλείποντας το κόμμα για να ενταχθεί σε τροτσκιστική ομάδα του Σπύρου Στίνα. Αυτή η επιλογή τον έφερε «ανάμεσα σε δύο πυρά»: τόσο των Γερμανών όσο και των ορθόδοξων κομμουνιστών.
Τα Δεκεμβριανά και η οριστική ρήξη με τον δογματισμό
Η εμπειρία των Δεκεμβριανών υπήρξε καθοριστική. Ως τροτσκιστής, ο Καστοριάδης βίωσε την τρομοκρατία του ΕΛΑΣ και αποδοκίμασε ανοιχτά τις πρακτικές του ΚΚΕ. Ήταν η στιγμή που κατανόησε ότι η επανάσταση, αν δεν αμφισβητεί την εξουσία στο εσωτερικό της, κινδυνεύει να μετατραπεί σε νέα μορφή καταπίεσης.
Το 1944 δημοσιεύει το πρώτο του δοκίμιο για τον Μαξ Βέμπερ και ένα χρόνο αργότερα, το 1945, εγκαταλείπει την Ελλάδα με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Επιβιβάζεται στο πλοίο «Ματαρόα» και φτάνει στο Παρίσι μαζί με μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων διανοουμένων: Κώστας Αξελός, Κώστας Παπαϊωάννου, Ιάννης Ξενάκης, Μιμίκα Κρανάκη, Μέμος Μακρής και άλλοι. Η Γαλλία θα γίνει το μόνιμο πεδίο της πνευματικής του δράσης.
«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»: η μεγάλη τομή
Στο Παρίσι, ο Καστοριάδης ιδρύει την πολιτική και θεωρητική ομάδα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», καθώς και το ομώνυμο περιοδικό. Πρόκειται για μία από τις πιο ριζοσπαστικές θεωρητικές παρεμβάσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Εκεί διατυπώνεται για πρώτη φορά η θέση ότι το σοβιετικό σύστημα δεν αποτελεί σοσιαλισμό, αλλά μια μορφή «γραφειοκρατικού καπιταλισμού».
Ο Καστοριάδης είναι η κινητήρια δύναμη της ομάδας: γράφει τα περισσότερα και σημαντικότερα κείμενα, συχνά με ψευδώνυμα όπως Πιερ Σολιέ και Πολ Καρντάν, υπό τον φόβο της απέλασης. Μέσα από αυτή τη διαδρομή αρχίζει να διαμορφώνει την έννοια της αυτονομίας, αρχικά ως αυτονομία του προλεταριάτου, δηλαδή ως αυτόνομη δράση των ίδιων των εργαζομένων, χωρίς κόμματα, γραφειοκρατίες και «ιστορικές αναγκαιότητες».
Από την πολιτική στη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση
Το 1966 το περιοδικό παύει να εκδίδεται, όμως η σκέψη του Καστοριάδη αποκτά νέα δυναμική. Τα κείμενά του επηρεάζουν βαθιά τον Μάη του ’68, ενώ ο ίδιος εργάζεται ως οικονομολόγος στον ΟΟΣΑ. Το 1970 αποκτά τη γαλλική υπηκοότητα και μπορεί πλέον να δημοσιεύει ανοιχτά με το όνομά του.
Η στροφή του προς την ψυχανάλυση, την οποία ασκεί επαγγελματικά από το 1974, δεν αποτελεί εγκατάλειψη της πολιτικής, αλλά εμβάθυνσή της. Η ψυχανάλυση γίνεται το εργαλείο για να κατανοήσει το πώς η εξουσία, η ετερονομία και οι θεσμοί εγγράφονται στο συλλογικό και ατομικό ασυνείδητο.
«Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας»
Το 1975 εκδίδεται το εμβληματικό έργο «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας». Σε αυτό, ο Καστοριάδης απορρίπτει κάθε μορφή ιστορικού ντετερμινισμού και υποστηρίζει ότι οι κοινωνίες δεν υπακούουν σε προδιαγεγραμμένους νόμους, αλλά δημιουργούνται διαρκώς μέσα από το κοινωνικό φαντασιακό.
Οι θεσμοί, οι νόμοι, οι αξίες και οι πεποιθήσεις δεν προκύπτουν «φυσικά» ή «θεϊκά», αλλά είναι ανθρώπινες δημιουργίες. Ωστόσο, οι περισσότερες κοινωνίες συγκαλύπτουν αυτό το γεγονός, αποδίδοντας τη θέσμισή τους σε εξωκοινωνικές αυθεντίες. Έτσι, ο Καστοριάδης διακρίνει τις αυτόνομες κοινωνίες – που έχουν συνείδηση της αυτοθέσμισής τους – από τις ετερόνομες, που ζουν υπό τη σκιά ενός «αόρατου νόμου».
Η κριτική στον σύγχρονο καπιταλισμό και τις αγορές
Η σκέψη του Καστοριάδη αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρη στη σημερινή χρηματοπιστωτική πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός, όπως τον αναλύει, στηρίζεται σε ένα ισχυρό φαντασιακό δυναμικό: στην απώθηση του χρέους ως ατέρμονης οφειλής, στο ψηφιακό χρήμα, στα αφηρημένα παράγωγα προϊόντα και στην υπόσχεση αέναης απόδοσης.
Οι αγορές συγκροτούν «φαντασιακές κοινότητες», μια ανώνυμη κοινωνικότητα όπου οι ανισότητες αναπαράγονται και εμβαθύνονται μέσα από δυνητικές αναπαραστάσεις. Χωρίς την κατανόηση αυτού που ο Καστοριάδης ονόμασε «ορθολογικότητα του καπιταλισμού», η σύγχρονη κρίση παραμένει ανεξήγητη.
Ένα έργο που δεν «ήνθησε ματαίως»
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης πέθανε στο Παρίσι στις 26 Δεκεμβρίου 1997, σε ηλικία 75 ετών. Άφησε πίσω του ένα έργο πολυδιάστατο, απαιτητικό και βαθιά απελευθερωτικό. Ο ίδιος δεν ζήτησε ποτέ μαθητές, αλλά συνομιλητές. Δεν πρότεινε έτοιμες λύσεις, αλλά ένα διαρκές αίτημα: την ανάληψη ευθύνης από το αυτόνομο υποκείμενο.
Όπως γράφτηκε εύστοχα, ο λόγος του «δεν ήνθησε ματαίως». Και όσο οι κοινωνίες αναζητούν νόημα, δημοκρατία και ελευθερία μέσα σε έναν κόσμο αβεβαιότητας, ο Κορνήλιος Καστοριάδης θα παραμένει ένας αναντικατάστατος συνοδοιπόρος της σκέψης.
Το τελευταίο κείμενο του Καστοριάδη σε μετάφραση-επιμέλεια της Τέτας Παπαδοπούλου δημοσιεύτηκε στις 30/12/1997, στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
Παγκόσμια δημοκρατική αναγέννηση ή κάποια εφιαλτική ουτοπία
«Οι οργανωτές του “Forum 2000”, πολύ σωστά, αν και το πρόβλημα θα εμφανιζόταν έτσι κι αλλιώς, συμπεριέλαβαν στο πρόγραμμα των συζητήσεών μας το θέμα “αρμονίες, δυσαρμονίες και εντάσεις στον σημερινό κόσμο”. Αυτό ακριβώς πρόκειται να εξετάσουμε εδώ, τώρα.
Θα ήθελα πάντως, σε σχέση με το θέμα μας, να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή: τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένο για τον άνθρωπο, τίποτα δεν είναι δεδομένο ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα ζούσαμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ειδικότερα, θέλω να δώσω ιδιαίτερη έμφαση -πρέπει να το καταλάβουμε βαθιά- ότι δεν υπάρχει κληρονομήσιμη παράμετρος στην “ανθρώπινη φύση”. Δεν υπάρχει ουδεμία εγγύηση για μια αδιάκοπη ηθική, πολιτική, πνευματική “πρόοδο”. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι και η “τεχνική πρόοδος” έχει γνωρίσει στην Ιστορία περιόδους τελμάτωσης ή ακόμη και οπισθοχώρησης.
Ο κόσμος που έχουμε κληρονομήσει καθορίζεται: πρώτον, από πολύ μεγάλη ποικιλία καθώς επίσης από έντονη ετερογένεια όσον αφορά τις απαρχές του· δεύτερον, από το τεράστιο κίνημα ομογενοποίησης που αρχίζει με την ευρωπαϊκή επέκταση στο τέλος του 15ου αιώνα και περνάει σε μία εντελώς νέα φάση μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακόμη περισσότερο τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Η ευρωπαϊκή επέκταση, όλο το διάστημα αυτών των πέντε αιώνων, ήταν επέκταση κυρίως αποικιακή ή ημι-αποικιακή. Ως τέτοια πήρε είτε τη μορφή ενός εποικισμού συνοδευμένου από την σχεδόν καθολική εξόντωση των ιθαγενών (Βόρειος Αμερική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιβηρία και, σε σημαντικό βαθμό, Λατινική Αμερική) είτε τη μορφή της άμεσης ή έμμεσης καθυπόταξης των τοπικών πληθυσμών (Αφρική, Ινδία κι ένα μεγάλο τμήμα της Ασίας).
Συνεπώς, η ευρωπαϊκή επέκταση δεν είχε σχέση με επέκταση πολιτιστική (εκτός από ορισμένες περιπτώσεις που αφορούν κάποιες τοπικές ελίτ). Τελικά, οι χώρες οι οποίες βρέθηκαν υπό αποικιακό ή ημι-αποικιακό καθεστώς διατήρησαν αναλλοίωτες τις πατρογονικές παραδόσεις τους, τις συνήθειες, τους τρόπους ζωής.
Στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα αυτές οι χώρες απέκτησαν την τυπική ανεξαρτησία τους. Το ίδιο χρονικό διάστημα -παράλληλα με την ανεξαρτησία- έγινε μία βαθιά διείσδυση τόσο στον τρόπο ζωής αυτών των λαών όσο και στην οικονομική τους οργάνωση, εκ μέρους της Δυτικής Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όμως τούτη η διείσδυση εμπεριείχε μόνο το ήμισυ της ευρωπαϊκής παράδοσης, δηλαδή κατ’ ουσίαν ότι έχει σχέση με την τεχνολογία και τις καταναλωτικές συνήθειες (στο μέτρο βέβαια που κάτι τέτοιο το επέτρεπε το οικονομικό επίπεδο των αποικιών). Πάντως, οι πιο βαθιές συνήθειες και ειδικότερα τα “ήθη κι έθιμα” που αφορούν την πολιτική και την εξουσία, σε πολλές και πολύ σημαντικές περιπτώσεις, έχουν μείνει ουσιαστικά τα ίδια.
Αποδίδω σ’ αυτό το γεγονός εξαιρετική σημασία, διότι πιστεύω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η επέκταση ενός αποχαλινωμένου καπιταλισμού μαζί και της σημερινής ψευδο-αγοράς δεν θα φέρει αυτομάτως την ελευθερία και την δικαιοσύνη. Αντιθέτως, πιστεύω ότι μοναδική ελπίδα για το μέλλον του κόσμου μας είναι και παραμένουν οι εξής παράγοντες: η πολιτική εγρήγορση και η δραστηριότητα των λαών.
Προς το παρόν έχουμε μόνο μικρά δείγματα μιας τέτοια εγρήγορσης και δραστηριότητας. Εξάλλου, το ίδιο ισχύει, μάλιστα κατά τρόπο εξόφθαλμο, και για εκείνες τις χώρες του δυτικού κόσμου στις οποίες πρωτοεμφανίστηκε το ιστορικό πρόταγμα της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης – το πρόταγμα δηλαδή της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας.
Η ευρωπαϊκή παράδοση χαρακτηρίζεται από μία ουσιώδη αντινομία για την οποία θα μιλήσω αμέσως.
Συλλογική – ατομική αυτονομία
Στην Ευρώπη, από τον 12ο αιώνα και μετά, παρατηρούμε ότι εμφανίζονται τα πρώτα σπέρματα μιας πορείας προς την ελευθερία σε όλους τους τομείς: στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη σκέψη. Παρατηρούμε ότι οι πρωτο-αστικές διοικήσεις των πόλεων διεκδικούν και κατακτούν μια κάποια αυτονομία από τη βασιλική, αυτοκρατορική ή την εκκλησιαστική εξουσία. Παρατηρούμε ότι οι τέχνες “σπάνε” τα κληρονομημένα και τυποποιημένα σχήματα. Στη συνέχεια, ακολουθεί η Αναγέννηση, η Μεταρρύθμιση, ο Διαφωτισμός, οι Επαναστάσεις – του 17ου, του 18ου, του 19ου αιώνα – το εργατικό κίνημα, η μεγάλη πολιτιστική άνθηση του μοντερνισμού από το 1750 μέχρι το 1950, η χειραφέτηση των γυναικών και της νεολαίας. Όλη αυτή την πορεία την ονομάζω: κοινωνικό-ιστορικό πρόταγμα της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας.
Ωστόσο δεν πιστεύω ότι το κοινωνικό-ιστορικό πρόταγμα της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας έχει ριζώσει πραγματικά. Τα αποτελέσματα όμως όλων αυτών των επαναστάσεων και κινημάτων έχουν αφήσει κάποια σημάδια στους θεσμούς και, ιδίως, έχουν ορίσει έναν ορισμένο ανθρωπολογικό τύπο: το ελεύθερα σκεπτόμενο δημοκρατικό άτομο.
Πάντως στην Ευρώπη αναδύεται, επίσης, κι ένα άλλο πρόταγμα, πρόταγμα αντινομικό σε σχέση με το πρώτο για το οποίο ήδη μίλησα. Πρόκειται για το πρόταγμα της “απεριόριστης επέκτασης της ορθολογικής κυριαρχίας”, το οποίο αρχικά αφορούσε μόνο τη σφαίρα της οικονομικής παραγωγής.
Τούτο το πρόταγμα, δυναμικά υποστηριζόμενο από την χωρίς προηγούμενο τεχνολογική εξέλιξη, που με την σειρά της το ενισχύει και το διευρύνει, γεννά τον καπιταλισμό με την ευρεία έννοια του όρου, ο οποίος κυριαρχεί στην Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική και, λίγο ώς πολύ, με την επέκταση της Δύσης, σε όλο τον κόσμο.
Ο καπιταλισμός αυτός καθαυτός δεν έχει ενδογενή συνάφεια με τη δημοκρατία· ίσα ίσα θα έλεγα ότι συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Τα ιστορικά γεγονότα και οι σημερινές εξελίξεις σίγουρα δεν θα μας διέψευδαν.
Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα ομαλά αυτορυθμιζόμενο σύστημα. Αν οι ζοφερές προφητείες του 19ου αιώνα αποδείχτηκαν μέχρι τώρα λανθασμένες, αυτό οφείλεται στην κοινωνική και πολιτική αντίσταση που συνάντησε ο καπιταλισμός από το δημοκρατικό και το εργατικό κίνημα. Για εκατόν πενήντα χρόνια -αρχές του 19ου αιώνα ως τη δεκαετία του 1950- αυτή η αντίσταση επέβαλε στον καπιταλισμό μια ουσιαστική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργατών, μια εξίσου ουσιαστική μείωση των ωρών εργασίας, μια σειρά μέτρων προστασίας και, τελικά, με την κρίση του 1929-33, μια ενεργό παρέμβαση των κυβερνήσεων με στόχο την ρύθμιση της οικονομίας.
Όμως τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια οι καιροί άλλαξαν. Οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις είναι σε κάμψη. Η πλήρης απασχόληση έχει γίνει κάτι το αδιανόητο. Το χρηματιστήριο στη Wall Street ανεβαίνει κάθε φορά που μια εταιρεία ανακοινώνει απολύσεις εργαζομένων. Η τεχνητή ανεργία χρησιμοποιείται εσκεμμένα, περίπου σαν φόβητρο, για την καταστολή της κοινωνικής αντίστασης. Η πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από: απάθεια, ιδιώτευση, ιδεολογική οπισθοχώρηση, πλήρη κενότητα.
Οι δυτικές χώρες δεν αποτελούν πλέον το παράδειγμα του αγώνα για την ελευθερία. Οι σημερινές κυβερνήσεις έχουν στερήσει από τον εαυτό τους τα μέσα για τη ρύθμιση της οικονομίας. Η αφηνιασμένη και βάρβαρη κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών έχει εξαπλωθεί παντού σε όλο τον πλανήτη. Η εκβιομηχάνιση των φτωχών χωρών γίνεται σε συνθήκες χειρότερες κι απ’ αυτές που ίσχυαν κατά την περίοδο της πρωτογενούς καπιταλιστικής συσσώρευσης στην Ευρώπη. Και, τέλος, το περιβάλλον καταστρέφεται με ραγδαίο ρυθμό.
Η ομογενοποίηση του κόσμου όπως συμβαίνει σήμερα είναι ουσιαστικά ομογενοποίηση «οικονομική» -στην παραγωγή, την κατανάλωση, την εμπορική “κουλτούρα”- ή, στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται απλώς για πολιτιστικές ανταλλαγές που εξαντλούνται μεταξύ κάποιων και πάντως λίγων ελίτ (ανταλλαγές που δεν έχουν καμία δημοκρατική επίπτωση στα ευρέα τμήματα του πληθυσμού). Τα αυταρχικά ή ψευδο-δημοκρατικά καθεστώτα ανθίζουν παντού, ενώ η καταστροφή των παραδοσιακών πολιτισμών, χωρίς οποιαδήποτε εναλλακτική λύση, ευνοεί την επιστροφή του θρησκευτικού και εθνοτικού φανατισμού με τα γνωστά φρικτά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι η Μαντόνα δεν μπορεί να αποτελέσει μια «αξιόπιστη» εναλλακτική λύση στο Κοράνι…
Ο αβέβαιος δρόμος προς την ελευθερία
Η μεταφορά σε άλλους πολιτισμούς εκείνων των στοιχείων της δυτικής ιστορίας που εμείς θεωρούμε ότι έχουν καθολική ισχύ -και αυτά είναι, κατά τη γνώμη μου, η ελευθερία της σκέψης, η ελευθερία της πολιτικής ζωής και δράσης, η λαϊκή κυριαρχία, ο χωρισμός της θρησκευτικής από την πολιτική σφαίρα- δεν είναι αυτόματη. Τα στοιχεία αυτά ασφαλώς δεν αποτελούν ούτε φυλετικό ούτε εθνοτικό προνόμιο, ούτε και κατάρα του δυτικού ανθρώπου.
Αλλά τι είναι; Είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας πάλης, η οποία άρχισε από το 12ο αιώνα. Η άνθησή τους στο μη δυτικό τμήμα του κόσμου δεν μπορεί να είναι μίμηση, αλλά ενεργός αφομοίωση από τους τοπικούς πληθυσμούς και μπορεί να συμβεί μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας αυθεντικής δημιουργίας, μιας σύνθεσης της τοπικής με τη δυτική παράδοση. Σημάδια μιας τέτοιας δραστηριότητας εμφανίζονται ήδη σε διάφορες “υπό ανάπτυξη χώρες” όπως, π.χ., η Ινδονησία, το Χονγκ-Κονγκ, η Κίνα, η Μπούρμα, οι Φιλιππίνες, τμήματα της Λατινικής Αμερικής. Αυτό δείχνει κατά την άποψή μου ότι για όλους τους λαούς του κόσμου υπάρχει η δυνατότητα της αυτόνομης πολιτικής δραστηριότητας, αλλά δείχνει επίσης το πόσο τραχύς και αβέβαιος είναι ο δρόμος προς την ελευθερία.
Οι εναλλακτικές δυνατότητες που διαγράφονται για το μέλλον είναι δύο:
Είτε οι δυτικοί αποκτούν ξανά την πολιτική και πνευματική τους δημιουργικότητα και γίνονται ικανοί να επηρεάσουν αποφασιστικά μια γόνιμη επαφή ανάμεσα στην ευρωπαϊκή παράδοση και τις άλλες κουλτούρες (κάτι τέτοιο μπορεί βεβαίως να ξεκινήσει και από τον μη δυτικό κόσμο).
Είτε όλος ο κόσμος σκλαβώνεται όλο και περισσότερο από την αυτονομημένη πορεία της τεχνοεπιστήμης και της οικονομικής ανάπτυξης για την οικονομική ανάπτυξη. Και τότε, με κανένα τρόπο, δεν θα μπορέσει να αποφευχθεί η εξάπλωση της πιο εφιαλτικής ουτοπίας.»
Διαβάστε επίσης:
Κλειστά τα θέατρα στις 27 Δεκεμβρίου λόγω απεργίας ηθοποιών και μουσικών
Να εύχεσαι… «ψόφο» στον Πούτιν αλλά να του ζητάς και ειρήνη;
Η ακροδεξιά «έκλεψε» τα Χριστούγεννα: Πώς ενδύθηκε υπερασπιστής του Χριστιανισμού
