Και εκεί που νομίζαμε ότι το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη θα μας ζεστάνει μόνο με καύσωνες και τον γνωστό υγρό αυγουστιάτικο λήθαργο, ήρθε ένα δάνειο 30 εκατομμυρίων από την ΕΤΕπ να ξεκουνήσει τα δημοτικά έδρανα, να ιδρώσει τα κουστούμια των παλιών δημάρχων και να περάσει το μήνυμα πως, ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να κάνουν έργο και όχι απλώς έργα τέχνης… μικροπολιτικής.
Η Δημοκρατία των “Λευκών” και των απόντων
Το δάνειο εγκρίθηκε. Επιτέλους. Με 31 θετικές ψήφους, ευρεία πλειοψηφία και μια μικρή δόση λογικής που έμοιαζε να είχε λείψει από τη δημόσια ζωή της πόλης εδώ και χρόνια. Ο δήμαρχος Αγγελούδης —ο πρώτος πολιτικός εδώ και δεκαετίες που λέει κάτι σοβαρό και δεν φοβάται να το υλοποιήσει— δεν ζήτησε λευκή επιταγή. Ζήτησε κάτι πιο απλό: κοινή λογική. Σπάνιο αίτημα.
Αλλά ποιος τους πιάνει εκεί στη μείζονα αντιπολίτευση… Ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, αποχωρώντας ψυχολογικά από τη δημαρχία με τον ίδιο μυστήριο τρόπο που κάποτε εξαφανίστηκε ο σταθμός Βενιζέλου από τον χάρτη του μετρό, ψήφισε «λευκό». Ή μάλλον, παρευρέθη και ήταν “παρών” χωρίς να συμμετέχει. Αυτό δεν είναι στάση. Είναι call me maybe.
Η τριάδα των “στασιαστών”
Σε μια εποχή όπου η συνέπεια θεωρείται ριζοσπαστική πράξη, οι τρεις σύμβουλοι της παράταξης Ζέρβα που ψήφισαν υπέρ —ο Κούπκας, ο Δημητριάδης και ο Αηδονόπουλος— αξίζουν τουλάχιστον μια πλατεία στο όνομά τους. Ή έστω ένα καθαρό πεζοδρόμιο με φιλική ράμπα ΑμεΑ, αφού αυτό είναι πλέον επαναστατικό στη Θεσσαλονίκη.
Φυσικά, η διαφοροποίησή τους ήταν αρκετή για να βγάλει τον Ζέρβα από τα ρούχα του. Αν και, ας είμαστε ειλικρινείς, εδώ και καιρό φαινόταν να του είναι στενά. «Έθεσε εαυτόν εκτός παράταξης», είπε για τον Κούπκα — φράση τόσο θεσμικά υπεροπτική που θα ζήλευε κι ο Σπίθας από τον Μικρό Ήρωα.
Ο Πέγκας και το όραμα που φοβόταν την άσφαλτο
Ο Σπύρος Πέγκας, πάλαι ποτέ υποψήφιος της αστικής κομψότητας και του προοδευτικού lifestyle, βρήκε την ευκαιρία να ξεσκονίσει το αμπέχωνο της αστικής ειρωνείας. Δήλωσε ότι δεν είδε «τίποτα οραματικό» στο δάνειο. Φυσικά, γιατί ο ίδιος οραματίζεται μόνο πάρκα με τέχνη επιδοτούμενη και πεζοδρόμια χωρίς άσφαλτο – μόνο με ποίηση.
Μα αγαπητέ, για να υλοποιηθεί ένα όραμα πρέπει να έχεις και λίγο τσιμέντο. Και μερικά μηχανήματα. Όχι μόνο μια ατζέντα που μυρίζει Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και μαστίχα.
Το αντιδάνειο Μέτωπο
Η αντιπολίτευση, σε όλα τα ύψη και τα βάθη της, κατάφερε για άλλη μια φορά να διαψεύσει κάθε προσδοκία συνέπειας. Από την Πόλη Ανάποδα, που συνεχίζει να διαβάζει Μαρξ ανάποδα, μέχρι τη Λαϊκή Συσπείρωση, που βλέπει κάθε δανεισμό σαν πρελούδιο μνημονίου και ηθικής κατάπτωσης, η ψήφος «κατά» ήταν δεδομένη.
Το επιχείρημα; «Θα χρεωθούν οι πολίτες». Σα να λέμε: «Ας μην βάλουμε φώτα στους δρόμους για να μην πληρώνουμε ΔΕΗ». Πού να δείτε τι χρεώνονται σήμερα οι πολίτες χωρίς έργα… Το ότι η επικεφαλής της παράταξης «Πόλη Ανάποδα» μπέρδεψε τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες με τα τεχνικά έργα είναι ψιλά γράμματα. Τι κι αν επισήμανε ο δήμαρχος ότι «πάγιες ανάγκες» είναι οι δαπάνες που αφορούν μόνο στο προσωπικό και ότι ουδεμία σχέση έχουν με το δάνειο από την ΕτΕΠ… Άλλωστε για να εκταμιευτούν δόσεις από τέτοιας μορφής δανειακές συμβάσεις, πρέπει να συνοδεύονται από αιτιολογήσεις που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με άλλες δαπάνες.
Ο Αγγελούδης ζήτησε ευθύνη
Ο δήμαρχος έκανε κάτι σπάνιο: μίλησε καθαρά, έθεσε προτεραιότητες, έδειξε ότι υπάρχει σχέδιο. Πρότεινε και επιτροπή παρακολούθησης — κι όχι τίποτα στημένο. Με τους επικεφαλής των παρατάξεων μέσα. Δημοκρατία, ναι; Αλλά και διαφάνεια. Κι αυτό πονάει. Γιατί αν υλοποιηθεί το δάνειο σωστά, τελειώνει το παραμύθι της καλής αντιπολίτευσης με τις ερωτήσεις στα δημοτικά συμβούλια. Τελειώνει και το παραμύθι του κακού δημάρχου που μας έφερε κι άλλο χρέος.
Το πολιτικό ηθικό πλεονέκτημα δεν βγαίνει με Instagram Stories
Και για όσους γκρινιάζουν ότι η πρωτοβουλία Αγγελούδη δεν είναι αρκετά «προοδευτική» ή «ραγδαία μεταρρυθμιστική», να θυμίσουμε το εξής: Δεν είναι υποχρεωμένος να φέρει τον σοσιαλισμό με το κουτάλι. Αρκεί να φέρει καθαρές πλατείες, σχολεία χωρίς μούχλα και πεζοδρόμια που δεν χρειάζονται τετρακίνηση.
Προς το παρόν, αυτό που έκανε είναι να φέρει χρήμα στην πόλη με ευνοϊκούς όρους, με θεσμική νομιμότητα και χωρίς επικοινωνιακά κόλπα. Και κυρίως — να χωρίσει το παλιό από το νέο χωρίς να φωνάξει. Με ευγένεια. Σαν να είπε σε όσους αντιδρούν: «Καλωσήρθατε στο 2025, αλλά δεν είστε υποχρεωμένοι να μείνετε».
Υστερόγραφο: Όταν βλέπεις ουρές ασθενών στον ΕΟΠΥΥ της Τούμπας εν μέσω καύσωνα και ορισμένοι δημοτικοί σύμβουλοι ανησυχούν για το «όραμα» της αναβάθμισης του πεζοδρομίου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι σημαίνει τελικά πολιτική τύφλωση. Ή απλώς αδιαφορία με διατριβή στην αισθητική
Υστερόγραφο δεύτερο: Αν η Άννα Διαμαντοπούλου κατεβεί υποψήφια δήμαρχος Θεσσαλονίκης με χορηγό την ΕΤΕπ, σας παρακαλώ, μην της ζητήσετε «όραμα». Ζητήστε της να τελειώσει πρώτα τα έργα. Και μετά να σας δείξει PowerPoint.
