Μία συγκινητική εκδήλωση για την τραγωδία των Τεμπών πραγματοποιήθηκε στην Πάρο στις 16 Νοεμβρίου, με κεντρική προσκεκλημένη τη Μαρία Καρυστιανού. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Μάνος Σταυριανός, πρόεδρος της Ένωσης Συλλόγων Γονέων Πάρου, επέκτεινε τη συζήτηση πέρα από το σιδηροδρομικό δυστύχημα, κάνοντας λόγο για τα «Τέμπη της Πάρου», αναδεικνύοντας μία σειρά χρόνιων και σοβαρών προβλημάτων στο νησί.
Ο κ. Σταυριανός υποδέχτηκε τη Μαρία Καρυστιανού, επαινώντας την ως γυναίκα που τόλμησε να μετατρέψει τον πόνο σε διεκδίκηση δικαιοσύνης, και υπογράμμισε τη σημασία της ενεργού συμμετοχής των πολιτών, καθώς «όταν σηκώνεται ο απλός άνθρωπος, τότε αλλάζει ολόκληρη η κοινωνία».
Ο Πρόεδρος της Ένωσης Γονέων χρησιμοποίησε την έννοια «Τέμπη» ως συμβολισμό για κάθε κρατική ανεπάρκεια και αμέλεια που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των πολιτών. Εστίασε σε οκτώ κύριες «πληγές» της Πάρου.
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Σταυριανού:
«Yποδεχόμαστε τη Μαρία Καρυστιανού. Μια γυναίκα που δεν έγινε σύμβολο επειδή μίλησε για πόνο, αλλά επειδή τόλμησε να μετατρέψει τον πόνο σε διεκδίκηση. Δεν έμεινε στην τραγωδία, στάθηκε σε αυτό που μπορεί να κερδηθεί όταν ένας γονέας δεν σωπαίνει.
Με τη φωνή και την επιμονή της κατάφερε να ενώσει χιλιάδες ανθρώπους στο Σύνταγμα, σε μια συγκέντρωση που έδειξε κάτι βαθύτερο: ότι η κοινωνία δεν αντέχει πια τη σιωπή. Πως ζητά δικαιοσύνη, όχι για λίγους, αλλά για όλους.
Και άφησέ με να μοιραστώ έναν δικό μου συμβολισμό, κάτι που για μένα λέει πολλά. Ο πατέρας μου, άνθρωπος που δεν είχε ξαναμπεί σε τρένο εδώ και δεκαετίες, αποφάσισε εκείνη την ημέρα να πάει στη συγκέντρωση. Και μου είπε: «Κοίτα τι ειρωνεία… μπαίνω σε ένα μέσο που πήρε μαζί τόσα παιδιά».
Αυτό δεν είναι μικρό. Είναι απόδειξη ότι όταν σηκώνεται ο απλός άνθρωπος, τότε αλλάζει ολόκληρη η κοινωνία.
Γι’ αυτό χρειάζεται να μην απέχουμε. Γιατί όσο μένουμε καθισμένοι, τόσο συντηρούμε αυτό που μας πληγώνει. Η οργή για δικαιοσύνη δεν είναι οργή που καταστρέφει, είναι οργή που σηκώνει. Που μας ενώνει. Που μας ξυπνά.
Και θα κλείσω με μια εικόνα από τη γλώσσα των μύθων μας.
Η Νιόβη, η μάνα που είδε τα παιδιά της να χάνονται και τον κόσμο να σωπαίνει, έμεινε να κλαίει τόσο που έγινε πέτρα. Και οι αρχαίοι έλεγαν:
«Καμιά πέτρα δεν είναι πιο βαριά από της μάνας την καρδιά όταν δεν βρίσκει δικαίωση».
Και δίπλα σε αυτό, η προειδοποίηση των τραγωδιών:
«Φόβου την οργή εκείνου που δεν έχει πια τίποτα να χάσει».
Γιατί ο Έλληνας μπορεί να έχει χίλιες αδυναμίες, αλλά ένα ζητά πάντοτε: Δικαιοσύνη.
Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αυτό δεν είναι απλώς επιλογή. Είναι ανάγκη.
Αγαπητή Μαρία, δεν είναι η πρώτη φορά που σε καλωσορίζουμε στην Πάρο. Έχεις ξανάρθει.
7/3/2023 – 28/2/2024 – 11/10/2024 – 26/1/2025 – 28/2/2025
Σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, από την πρώτη εβδομάδα μετά το έγκλημα μέχρι και δύο χρόνια αργότερα, υπήρχε ένα κοινό στοιχείο: ο κόσμος κατέβαινε ενωμένος στον δρόμο, με αξιοπρέπεια, οργή και αποφασιστικότητα. Κάθε συγκέντρωση ήταν μια πράξη μνήμης και αντίστασης στη λήθη και τη συγκάλυψη, μια σταθερή υπενθύμιση ότι η αναζήτηση δικαιοσύνης δεν σταματά.
Κι εμείς, αλήθεια, δε θα θέλαμε να είσαι εδώ — όχι για τους λόγους που δε σε θέλει το παρασκήνιο, που το είδαμε και στην Πάρο αυτές τις μέρες. Αλλά γιατί δε θα θέλαμε ποτέ να έχει συμβεί αυτό το έγκλημα. Σήμερα δεν ήρθε η “Καρυστιανού”. Ήρθε η Μαρία: η μητέρα, η εργαζόμενη, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που έχασε το παιδί του σε ένα τρένο που υποτίθεται ήταν ασφαλές. Ένα ταξίδι που τίποτα δεν προμήνυε το κακό. Γιατί, ξέρετε, το κακό δεν σε προετοιμάζει. Δεν προαναγγέλλει. Σου στήνει ενέδρα και δεν το παίρνεις χαμπάρι!!!
Ποιος γονιός δε μπήκε στη θέση σου όταν είπες ότι δεν ήσουν εκεί όταν κρινόταν η ζωή της Μάρθης.
Ποιος γονιός δεν ταυτίστηκε μαζί σου όταν συμπέρανες ότι η Μάρθη επέζησε της σύγκρουσης και εγκλωβισμένη περίμενε μαρτυρικά να πεθάνει… όχι από τη σύγκρουση, αλλά από την φωτιά που την έκαψε ζωντανή.
Ποιος γονιός δε δάκρυσε σε εκείνο το ηχητικό ντοκουμέντο όταν η Μάρθη σου είπε: Θα πεθάνουμε… και της απάντησες Μάρθη σ’ αγαπώ!
Σε ευχαριστούμε, Μαρία, που είσαι σήμερα εδώ — στην πρώτη διά ζώσης σου παρουσία στο νησί μας. Αλλά πέρα από το “ευχαριστώ”, θέλουμε να πούμε και συγχαρητήρια. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είστε εσείς, είμαστε εμείς — όλοι όσοι ήρθαμε για να ακούσουμε τον αγώνα της Μαρίας, την εμπειρία του Δημήτρη, και να πούμε όχι στην αδικία, όχι στη δυστοπία, όχι στην τοξικότητα του διαδικτύου.
Ας μην ξεχνάμε: αυτά τα κακεντρεχή σχόλια είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό, σε αντίθεση με τους χιλιάδες που αλληλεπίδρασαν θετικά — πάνω από 700 θετικές αντιδράσεις σε υπερτοπικό μέσο. Κι όσο κάποιοι επέλεγαν τις εντυπώσεις, ο κόσμος επέλεγε την ουσία.
Οι άνθρωποι που μας κριτικάρουν δεν φταίνε — κανείς δεν γεννιέται κακός, γεννιόμαστε άνθρωποι με διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Υπάρχουν για να ξεχωρίζουμε, όχι για να τους βάλουμε απέναντι. Με ευγένεια και ενσυναίσθηση μπορούμε να δείξουμε ότι σήμερα είναι ενός άλλου γονέα το παιδί, αύριο μπορεί να είναι το δικό μας.
Γι’ αυτό η Μαρία πρέπει να βρει το δίκιο της — όχι μόνο για την Μάρθη, αλλά για όλα τα παιδιά που δεν έχει ηρεμήσει η ψυχούλα τους από κρατικά εγκλήματα (Ναυάγιο Σαμίνα, Σεισμοί 1999, τροχαίο στα Τέμπη, πυρκαγιές στην Ηλεία, στο Μάτι) και για όλα τα εν δυνάμει εγκλήματα, αν συνεχίσει η πολιτεία με το ίδιο μοτίβο.
Όλα λοιπόν αυτά τα εγκλήματα έχουν πολλά κοινά σημεία:
σιωπές που συνεχίζουν, δωμάτια που μένουν άδεια, “αν” που στοιχειώνουν, νέοι που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, να κάνουν λάθη, να ερωτευτούν, το χρόνο που δεν θεραπεύει μόνος του αλλά με τη βοήθεια της δικαιοσύνης και της αλήθειας.
Τα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα. Ήταν ένα ακόμα κεφάλαιο βιβλίου με τίτλο «τα κρατικά εγκλήματα» αλλά και μια προειδοποίηση ότι όσοι ζούμε, έχουμε χρέος να φυλάμε τη μνήμη τους, να λέμε τα ονόματα, να γίνουμε η φωνή τους.
Γι’ αυτό το λόγο, αν δεν υπήρχες Μαρία, θα έπρεπε να σε έχουμε εφεύρει.
Πολιτικές ευθύνες και η συγκάλυψη της αλήθειας
Όταν συμβαίνει ένα απλό τροχαίο, τα γεγονότα καταγράφονται. Στα Τέμπη όμως η αλήθεια μπαζώθηκε πριν απαντηθούν τα “πώς” και “γιατί”, χαλώντας και την εμπιστοσύνη. Η τραγωδία δεν οφείλεται σε έναν άνθρωπο, αλλά σε έναν μηχανισμό που φθειρόταν χρόνια και αγνόησε προειδοποιήσεις. Η πολιτική ευθύνη είναι συλλογική και βαριά, και η δικαιοσύνη δεν είναι εκδίκηση αλλά υποχρέωση να προστατευτεί η αλήθεια και η μνήμη.
Με αφορμή, λοιπόν, την παρουσία της Μαρίας εδώ, κουβαλώντας πάνω της όλον αυτόν τον αγώνα δυόμισι χρόνων, θέλω να της πω και να σας πω το εξής: Τέμπη, Μαρία, δεν είναι μόνο η σύγκρουση των δύο τρένων. ‘’Τέμπη’’ για μας, είναι και τα καθημερινά προβλήματα που βιώνουμε στα νησιά μας.
Θα αναφερθώ λοιπόν στα Τέμπη της Πάρου:
Τέμπη ήταν και το ναυάγιο του Σάμινα, τότε που δεν γίνονταν οι απαραίτητοι έλεγχοι, ώσπου κάποια στιγμή “έσκασε”. Εδώ να μην ξεχάσουμε ότι γνωστός δημοσιογράφος είπε ότι “θυσιάστηκαν άνθρωποι για να αλλάξει η ακτοπλοΐα τότε με το Σαμίνα”. Έτσι και τώρα ο ίδιος είπε ότι “θυσιάστηκαν για να αλλάξει ο σιδηρόδρομος”. Μόνο που τίποτα δεν άλλαξε. Το ναυάγιο αυτό ακόμα μολύνει τις θάλασσές μας και θυμίζει την προχειρότητα με την οποία λειτουργεί το κράτος. Ούτε ο σιδηρόδρομος άλλαξε. Ένα χρόνο μετά βρέθηκαν στην ίδια γραμμή του προαστιακού δύο μηχανοκίνητα.
Τέμπη είναι κι αυτά που προοικονομούν οι εργαζόμενοι στα αεροδρόμια, τα “αεροπορικά Τέμπη”. Δεν υπάρχουν ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Εδώ στην Πάρο υπάρχει, λένε, ένας. Και κάποιοι ήδη προειδοποιούν για το επόμενο δυστύχημα που έρχεται. Κι όταν έρθει, πάλι λίγες μέρες πριν, θα μας κουνήσουν το δάχτυλο λέγοντας “διασφαλίζουμε την ασφάλεια”.
Τέμπη, Μαρία, είναι και τα προβλήματα υγείας. Ένας εξοπλισμός στο Κέντρο Υγείας που μένει ανενεργός. Η έλλειψη γιατρών. Η απουσία κινήτρων. Οι θαλάσσιες διακομιδές που είναι πολλαπλάσιες από τις αεροδιακομιδές — ενώ οι δεύτερες είναι και πιο οικονομικές.
Τέμπη, Μαρία, είναι ότι η Πάρος μας δεν είναι φιλική προς όλους. Μια μητέρα με καρότσι δεν μπορεί να κινηθεί — δεν υπάρχουν πεζοδρόμια. Ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα δεν μπορεί να φτάσει κοντά — πρέπει να παρκάρει μακριά, γιατί κανείς δεν κάνει ελέγχους ούτε στις θέσεις στάθμευσης για ΑΜΕΑ. Και όλα αυτά δεν τα λέμε μόνο εμείς, τα λέει ο μέσος κάτοικος του νησιού.
Τέμπη είναι η πτώση οροφής στα σχολεία μας. Το νηπιαγωγείο της Νάουσας, πριν δυόμισι χρόνια. Την ίδια χρονιά έπεσε η οροφή στο αγροτικό ιατρείο της Μάρπησσας. Αυτά δεν είναι Τέμπη; Τέμπη είναι τα εκπαιδευτικά κενά. Δεν μιλάμε μόνο για τη γνώση που στερούνται τα παιδιά μας, αλλά για την ασφάλεια τους. Λιγότεροι εκπαιδευτικοί σημαίνει λιγότερα μάτια που τα προσέχουν. Τέμπη είναι όταν τα παιδιά μας πρέπει να ταξιδεύουν στη Νάξο για να αξιολογηθούν στο ΚΕΔΑΣΥ. Κάθε οικογένεια χαλάει 400 ευρώ το ταξίδι — κι όμως, το ίδιο το κτίριο του ΚΕΔΑΣΥ στη Νάξο, είναι έτοιμο να πέσει.
Τέμπη είναι οι κακοτεχνίες στους δρόμους, οι λακκούβες, οι θάμνοι που αναγκάζουν τον οδηγό να περάσει στο αντίθετο ρεύμα. Πολλά τα τροχαία!!! Τέμπη είναι οι χαλασμένες γέφυρες. Τέμπη ήταν και οι πλημμύρες της χρονιάς που πέρασε — που αν γίνονταν μια ώρα νωρίτερα, θα κινδύνευαν μαθητές στο δημοτικό της Νάουσας.
Η έλλειψη προσωπικού σε κρίσιμες υπηρεσίες, αστυνομικό τμήμα, πυροσβεστική, λιμεναρχείο, και Κέντρο Υγείας.
Όλοι το ξέρουν: πολλές υπηρεσίες λειτουργούν “στο όριο” με προσωπικό που κάνει 2 και 3 δουλειές. Όταν ένα σύστημα δουλεύει στο όριο, μια στραβή αρκεί για να γίνει ατύχημα.
Τέμπη είναι ακόμα και η ακρίβεια. Τα αυξημένα ενοίκια, το τρέμουλο στο χέρι όταν ανοίγει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, το ίδιο τρέμουλο αύριο – μεθαύριο όταν θα ανοίξει ο λογαριασμός του νερού, οι τιμές στο super market που με 50€ παίρνεις πλέον το πολύ 10 πράγματα και φυσικά το ότι τελειώνει ο μισθός στην καλύτερη περίπτωση στις 20 του μήνα.
Αυτά είναι τα Τέμπη της Πάρου. Και γι’ αυτά πρέπει να μιλήσουμε — πριν χρειαστεί να τα θρηνήσουμε.
Μια δημοσίευση στα social media μιας μητέρας, με την οποία πρόσφατα παλέψαμε ως Ένωση Γονέων και καταφέραμε να κερδίσουμε μια μικρή μάχη αναφορικά με την ασφάλεια των παιδιών μας, αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες — γιατί και έτσι παίρνεις μικρές νίκες.
Η Βούλα λοιπόν έγραψε το εξής:
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν επέλεξαν τον αγώνα, τους επέλεξε η ζωή.
Η Μαρία Καρυστιανού είναι μια από αυτούς. Πήρε τον πιο σκληρό πόνο και τον έκανε φωνή, ευθύνη και φως, για όλους μας.
Αυτός είναι ο λόγος που στηρίζω την παρουσία της στο νησί μας. Όχι γιατί ανήκει κάπου πολιτικά, αλλά γιατί εκπροσωπεί κάτι πολύ μεγαλύτερο: το θάρρος να μιλάς όταν άλλοι σωπαίνουν.
Κι αν αύριο επιλέξει έναν πολιτικό δρόμο; Τη στηρίζω. Γιατί η αλήθεια της δεν χωράει σε ταμπέλες… τις ξεπερνά!
Σήμερα, λοιπόν, δεν ανεβάζω απλώς μια αφίσα. Ανεβάζω μια στάση. Μια θέση. Μια φωνή που πρέπει να ακουστεί!
Και στο σημείο αυτό, λίγο πριν το κλείσιμο, ας τονίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και την κομματική πολιτική:
Η κομματική πολιτική ασχολείται με ταμπέλες, κόμματα και αντιπαραθέσεις. Η ουσιαστική πολιτική όμως αφορά την ποιότητα της ζωής μας: την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, τις υπηρεσίες που λειτουργούν. Δεν κοιτάζει κόμματα· κοιτάζει ανθρώπους.
Και όλα όσα ζητάμε είναι πολιτικές θέσεις: να υπάρχουν περισσότεροι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας· να λειτουργεί ο εξοπλισμός στο Κέντρο Υγείας και να υπάρχουν γιατροί με κίνητρα· να είναι η Πάρος συμπεριληπτική για όλους· να είναι ασφαλή τα σχολεία μας και επαρκείς οι εκπαιδευτικές δομές· να μην υπάρχουν κακοτεχνίες στους δρόμους, ελλείψεις σε κρίσιμες υπηρεσίες, ούτε ακρίβεια που εξαντλεί τις οικογένειες.
Αυτή είναι η πολιτική που αφορά τη ζωή μας. Δεν είναι κομματική. Είναι ανθρώπινη.
Αυτό είναι που κάνει τη Μαρία και τον αγώνα της ξεχωριστούς: δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, δεν υπηρετεί ιδεολογίες. Εκπροσωπεί κάτι πολύ μεγαλύτερο: το θάρρος να μιλάς όταν άλλοι σωπαίνουν, την ανάγκη να προτάσσεις την ουσία πάνω από τις ταμπέλες, τη φροντίδα για την ασφάλεια, την υγεία, την εκπαίδευση και τη ζωή των παιδιών μας.
Σήμερα, λοιπόν, δεν στηρίζουμε την πολιτική της για τα κόμματα. Στηρίζουμε την πολιτική της για την κοινωνία, για τα νησιά μας, για την Πάρο, για κάθε γονιό και κάθε παιδί που αξίζει ασφάλεια, δικαιοσύνη και φροντίδα. Και επιτρέψτε μου, αυτή η πολιτική είναι και η θέση της Ένωσης Γονέων & Κηδεμόνων Πάρου.»
Διαβάστε επίσης:
Τέλος στη συνεργασία ΜέΡΑ25 και ΛΑΕ για τα επεισόδια στο Πολυτεχνείο
Αποκάλυψη Τσίπρα: Προσπάθησε να δώσει το «δαχτυλίδι» σε Αχτσιόγλου και Χαρίτση αλλά αρνήθηκαν
Παρέμβαση Πολάκη για το βιβλίο Τσίπρα: Λέει ψέματα πολλά και ανακρίβειες
