Παλιά, το “χάος” ήταν λέξη απαγορευμένη στην πολιτική.
Ήταν το φόβητρο με το οποίο οι κυβερνήσεις ένωναν γύρω τους το “νοικοκυριό” της χώρας.
Αν δεν μας ψηφίσετε, θα έρθει το χάος.
Το ακούγαμε από το 1989, το 2012, το 2015 κι όμως, κάθε φορά το χάος ερχόταν όχι όταν άλλαζαν οι κυβερνήσεις, αλλά όταν έμεναν ίδιες.
Η τελευταία δημοσκόπηση της Interview απλώς επιβεβαιώνει το αυτονόητο: το δόγμα της “σταθερότητας” έχει χάσει την ισχύ του.
Όταν το 42% δηλώνει ότι προτιμά το χάος αντί για τον Πρωθυπουργό, και άλλο ένα 28% ζητά κάτι “άλλο”, δεν μιλάμε για τυφλή οργή. Μιλάμε για υπαρξιακή κόπωση.
Για μια κοινωνία που νιώθει ότι το “κανονικό” της έχει ξεχειλώσει,
ότι η σταθερότητα έγινε συνώνυμο της στασιμότητας, και ότι το χάος – όσο επικίνδυνο κι αν ακούγεται – μοιάζει πια πιο ειλικρινές.
Το ζήσαμε άλλωστε.
Το πραγματικό χάος δεν ήταν οι πλατείες των Αγανακτισμένων, ούτε οι πρόωρες κάλπες και τα “όχι” που έγιναν “ναι”.
Το πραγματικό χάος ήταν το 2010-2015, όταν μια ολόκληρη χώρα έμαθε να ζει χωρίς βεβαιότητες.
Να χάνει μισθούς, δουλειές, ασφάλειες – αλλά να κερδίζει κάτι πιο σπάνιο:
τη γνώση ότι μπορεί να επιβιώσει και χωρίς “προστάτες”.
Εκείνη η εμπειρία χάραξε μέσα μας ένα μόνιμο αποτύπωμα.
Δεν είναι ότι οι πολίτες “θέλουν να καεί το σύστημα”.
Είναι ότι δεν πιστεύουν πια πως το σύστημα μπορεί να ανανεωθεί εκ των έσω.
Το χάος δεν το βλέπουν ως καταστροφή, αλλά ως προϋπόθεση επανεκκίνησης.
Ένα πολιτικό restart, όχι αναρχία.
Όταν το 70% δηλώνει ότι θέλει κάτι άλλο – οικουμενική, συνεργασίες, νέες ηγεσίες,
στην ουσία λέει: “Ας μπλέξουμε λίγο, μήπως ξεμπλέξουμε.”
Η Ελλάδα του 2025 δεν φοβάται πια το χάος.
Το έχει ζήσει, το έχει πληρώσει και – ειρωνικά – το έχει δει να φέρνει πρόοδο.
Αν το 2010 το χάος ήταν ο εφιάλτης, σήμερα είναι το μόνο που μοιάζει να έχει σενάριο αλλαγής. Γιατί τίποτα δεν φοβίζει τόσο μια κοινωνία που έχει καεί,
όσο η επανάληψη των ίδιων, με νέα κουστούμια.
Το “χάος” των δημοσκοπήσεων δεν είναι κραυγή παραίτησης.
Είναι μια ψυχρή, κυνική επίγνωση ότι το υπάρχον πλαίσιο εξαντλήθηκε.
Ότι τα παλιά διλήμματα δεν κινητοποιούν πια κανέναν.
Και πως, αν χρειαστεί να γκρεμίσουμε λίγο για να ξαναχτίσουμε,
ίσως αξίζει το ρίσκο.
Το χάος, λοιπόν, δεν είναι το αντίθετο της σταθερότητας.
Είναι το τεστ αντοχής της δημοκρατίας.
Και αν κάτι έμαθε αυτή η χώρα μέσα από μνημόνια, επιτροπείες και ψευτοδιλήμματα, είναι πως το πραγματικό χάος δεν βρίσκεται στους δρόμους ή στις κάλπες, αλλά στην παράταση του ίδιου σκηνικού, εκεί όπου τίποτα δεν αλλάζει – κι όλοι προσποιούνται πως κυβερνούν.
Διαβάστε επίσης:
Γαλλία: Κι όμως, οι υπερπλούσιοι Γάλλοι δεν θα φοροληθούν – Απορρίφθηκε ο φόρος Ζικμάν
Ασύλληπτο: Η ΕΛ.ΑΣ απαγορεύει την αυριανή συγκέντρωση και κάθε συνάθροιση για Κίμπερλι Γκίλφοϊλ
Ουγγαρία: Φίλος του Όρμπαν απέκτησε τη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας
