Στη θεατρική παράσταση τα «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ» βρέθηκε το nonpapers την περασμένη Κυριακή. Το έργο εμπνευσμένο από την κλασική ταινία του 1972 του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του πλέον παραγωγικού σκηνοθέτη στην ιστορία του κινηματογράφου, μεταφέρεται στο θεατρικό σανίδι σε μετάφραση και σκηνοθεσία Έφης Ρευματά στη σκηνή του θεάτρου ΕΛΕΡ.
Του Σπύρου Σερέτη
Η Πέτρα, επιτυχημένη σχεδιάστρια μόδας, χωρισμένη από τον δεύτερο σύζυγο της, και σε μία μάλλον προβληματική σχέση με τη μητέρα της, μένει και δημιουργεί στο ατελιέ της μαζί με την πάντα σιωπηλή βοηθό της, Μαρλέν.
Την ζωή της Πέτρα έρχεται να αλλάξει η Κάριν, μία νεαρή και φιλόδοξη κοπέλα, που προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο. Η συνάντηση των δύο γυναικών, θα αλλάξει τις ζωές τους αλλά και την δυναμική των σχέσεων.
Πολύ γρήγορα οι δύο γυναίκες δημιουργούν έναν δεσμό ο οποίος βασίζεται σε «σαθρά» θεμέλια, στην εξάρτηση την καταπίεση και την υποταγή.
Η Πέτρα πέφτει θύμα ενός προσχηματικού έρωτα και περνάει από μία δυναμική γυναίκα που είναι έτοιμη να αδράξει κάθε ευκαιρία και να διεκδικήσει την ζωή, σε ένα παθητικό πλάσμα που το κατευθύνει το θυμικό και γίνεται έρμαιο των παθών του.
Η Βίκυ Βολιώτη, στο ρόλο της Πέτρα, ψυχρή, απόκοσμη αλλά και αισθαντική, καλύπτει πλήρως τις ανάγκες του ρόλου εκείνου, της ατσάλινης σχεδιάστριας που σταδιακά «κατρακυλά» από το θρόνο της.
Η Κατερίνα Αγγελίτσα, ερμηνεύοντας την Κάριν, είναι τόσο εκμεταλλεύτρια και χειριστική όσο απαιτεί η περσόνα που υποδύεται, ενώ καταφέρνει να προσδώσει βάθος σε έναν ρόλο που χαρακτηρίζεται από ελαφρότητα.
Ο Αντώνης Βαρνάβας, κερδίζει τις εντυπώσεις στην παράσταση ως βουβή «Μαρλέν», με το πάντα «θλιμμένο» βλέμμα του και τη λιτή μαυροφορεμένη αμφίεση του.
Σκηνοθετικά η παράσταση χαρακτηρίζεται από μια καθαρή ταυτότητα και αισθητική, ενώ μέσα από μία ιδιαίτερη σκηνογραφική ματιά σε συνδυασμό με υψηλά επίπεδα ερμηνείας και πρωτότυπη μουσική επένδυση, επιτυγχάνεται ένα αποτέλεσμα που συγκινεί ακόμα και τον πιο αμύητο στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Περισσότερα για την παράσταση εδώ
