Η 18χρονη Ντάνιελ Σουλτς μεγάλωσε πιστεύοντας ότι ο στρατός του Ισραήλ ήταν «ο πιο ηθικός» στον κόσμο. Τώρα πηγαίνει στη φυλακή για να αποφύγει να υπηρετήσει σε αυτόν.
Άρθρο του Όρεν Ζιβ στο 972Magazine*
Την Κυριακή, η 18χρονη Ντάνιελ Σουλτς καταδικάστηκε σε αρχική φυλάκιση 20 ημερών σε ισραηλινή στρατιωτική φυλακή επειδή αρνήθηκε να καταταγεί σε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Σε μια ασυνήθιστη εξέλιξη, αφού δήλωσε την άρνησή της και παρέλαβε την ποινή της στο γραφείο στρατολόγησης του Τελ Χασόμερ κοντά στο Τελ Αβίβ, η Σουλτς στάλθηκε σπίτι από τις στρατιωτικές αρχές για να περιμένει ραντεβού με την επιτροπή συνείδησης.
«Η άρνησή μου δεν είναι ηρωική πράξη», έγραψε σε δήλωση που δημοσιεύτηκε πριν από την καταδίκη της. «Δεν αρνούμαι επειδή πιστεύω ότι η ατομική μου δράση θα αλλάξει την πραγματικότητα και δεν νομίζω ότι οι επιλογές μου ως Ισραηλινή αξίζουν κεντρικής προσοχής στη συζήτηση [γύρω] από την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αρνούμαι επειδή είναι το πιο ανθρώπινο πράγμα που μπορεί να γίνει. Απέναντι σε μωρά που πεθαίνουν από την πείνα, ολόκληρα χωριά που ξεριζώνονται βίαια και πολίτες που στέλνονται σε στρατόπεδα βασανιστηρίων – δεν υπάρχει άλλη επιλογή».
«Στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και το εσωτερικό του ’48, το Κράτος του Ισραήλ και οι πολίτες του επιβάλλουν ένα εφιαλτικό καθεστώς στον παλαιστινιακό λαό, [και] η κυρίαρχη ισραηλινή άποψη είναι ότι κάθε τέτοιο βήμα έχει μια «αναγκαιότητα ασφάλειας», συνεχίζει η δήλωση του Σουλτς. «Μια χώρα της οποίας η ασφάλεια απαιτεί την εξόντωση ενός άλλου λαού δεν έχει δικαίωμα στην ασφάλεια».
«Μια κοινωνία ικανή για τέτοιες πράξεις είναι άρρωστη», πρόσθεσε. «Η ισραηλινή κοινωνία δεν έχει καμία πιθανότητα αποκατάστασης, εφόσον ο Σιωνισμός είναι το αδιάσπαστο δόγμα της».
Δύο ημέρες νωρίτερα, δεκάδες είχαν συγκεντρωθεί στη Λεωφόρο Ρότσιλντ του Τελ Αβίβ για μια διαδήλωση αλληλεγγύης υπέρ του Σουλτς, η οποία διοργανώθηκε από το δίκτυο αντιρρησιών συνείδησης Mesarvot. Περαστικοί, συμπεριλαμβανομένου ενός στρατιώτη με στολή, επιτέθηκαν σωματικά και έβρισαν τους διαδηλωτές.
Η αντίρρηση συνείδησης είναι εξαιρετικά σπάνια στο Ισραήλ. Ο Σουλτς ενώνεται με περίπου 20 Ισραηλινούς εφήβους που έχουν φυλακιστεί επειδή αρνήθηκαν δημόσια την στράτευση από την έναρξη της γενοκτονίας πριν από δύο χρόνια. Σύμφωνα με το Mesarvot, ο στρατός έχει υιοθετήσει μια ολοένα και πιο σκληρή γραμμή εναντίον αυτών των νεαρών αρνητών — στέλνοντάς τους επανειλημμένα πίσω στη φυλακή μετά τη λήξη της ποινής τους, αντιμετωπίζοντας τη συνεχιζόμενη άρνησή τους ως «νέο» αδίκημα.
Ο πρώτος που φυλακίστηκε μετά τις 7 Οκτωβρίου, ο Ταλ Μίτνικ, εξέτισε 185 ημέρες. Ένας άλλος, ο Ιταμάρ Γκρίνμπεργκ, φυλακίστηκε για σχεδόν 200 ημέρες — η μεγαλύτερη ποινή για αντιρρησία συνείδησης εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία. Ο Μεσαρβότ είπε ότι ο στρατός έχει επίσης σταματήσει να εξαιρεί όσους αρνούνται μετά από 120 ημέρες φυλάκισης, κάτι που ήταν προηγουμένως κοινή πρακτική.
Η Γιουβάλ Πέλεγκ, μια άλλη αντιρρησίας συνείδησης, αναμένει επί του παρόντος περαιτέρω ποινή, αφού έχει ήδη εκτίσει 90 ημέρες φυλάκισης σε τρεις περιόδους. Δύο στρατιώτες που ξεκίνησαν τη στρατιωτική τους θητεία και στη συνέχεια αρνήθηκαν, ο Ομέρ Γιοράν και ένας στρατιώτης που γράφει μόνο με το αρχικό R., καταδικάστηκαν επίσης την περασμένη εβδομάδα σε αρχική ποινή φυλάκισης 20 ημερών.
Σε συνέντευξή της στο περιοδικό +972 πριν αναφερθεί στο γραφείο στρατολόγησης, η Σουλτς εξήγησε ότι δεν μεγάλωσε με ριζοσπαστικές αριστερές απόψεις. «Ήμουν αρκετά κεντρώα, με φιλελεύθερες, ανθρωπιστικές αξίες», είπε. «Η ιδέα ότι οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις είναι «ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο» ήταν ένα σημαντικό μέρος της κοσμοθεωρίας μου».
Αυτή η άποψη άρχισε να αλλάζει όταν, σε ηλικία 16 ετών, εγγράφηκε σε ένα διεθνές οικοτροφείο στο Γκιβάτ Χαβίβα στο βόρειο Ισραήλ, όπου φοιτούσαν μαζί Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι και διεθνείς φοιτητές. «Ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα και μίλησα με Παλαιστίνιους», θυμήθηκε. «Μέσα στους πρώτους έξι μήνες εκεί, ξαφνικά εκτέθηκα στις αδικίες: την πραγματικότητα στη Δυτική Όχθη, την εμπειρία του απαρτχάιντ των Παλαιστινίων εντός της Πράσινης Γραμμής και την κατάσταση στη Γάζα [ακόμα] πριν από την έναρξη της γενοκτονίας».
Πότε αποφασίσατε να αρνηθείτε;
Αποφάσισα ότι δεν ήθελα να καταταγώ εκείνη την εποχή [ενώ σπούδαζα στο Givat Haviva]. Είχα μια Παλαιστίνια συγκάτοικο, με την οποία μιλούσαμε αργά το βράδυ κατά τους πρώτους έξι μήνες [του σχολείου]. Την άκουγα με ανοιχτό το στόμα.
Άκουσα για τον θείο της που συμμετείχε σε διαδηλώσεις στη Δυτική Όχθη που διαλύθηκαν [από τον ισραηλινό στρατό] με πραγματικά πυρά τον Μάιο του 2021. Άκουσα πώς οι γονείς της, που είναι πολίτες [του Ισραήλ], συσπώνται από φόβο κάθε φορά που βλέπουν έναν στρατιώτη. Άκουσα πόσο θυμωμένη και πληγωμένη ήταν που κάποιοι από τους φίλους της επέλεξαν να καταταγούν. Με επηρέασε βαθιά.
Εγώ επέστρεφα σπίτι τα Σαββατοκύριακα και ρωτούσα τους γονείς μου αν γνώριζαν ότι συνέβαιναν αυτά τα πράγματα. Οι απαντήσεις τους ποικίλλουν. Έβλεπαν την πραγματικότητα πιο περίπλοκη από εμένα. Βλέπω το κακό και το πρώτο μου ένστικτο είναι να του αντισταθώ. Υπήρξαν πολλοί καβγάδες, αλλά πάντα έδειχναν μεγάλη ενσυναίσθηση. Καταλάβαιναν από πού προερχόμουν και δεν με κατηγορούσαν που ένιωθα ό,τι ένιωθα για το κράτος ή τον στρατό.
Αρχικά, νόμιζα ότι θα εξαιρούμουν για πασιφισμό ή ψυχολογικούς λόγους. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, συνειδητοποίησα ότι η επιλογή να μην καταταγώ είναι εγγενώς πολιτική και φέρει μαζί της μια πολιτική δήλωση. Δεν μπορώ λοιπόν να το κάνω σιωπηλά και να προσποιούμαι ότι όλο το σύστημα είναι καλά και ότι εγώ είμαι το πρόβλημα. Η δήλωσή μου είναι ότι το σύστημα είναι το πρόβλημα και επιλέγω να μην καταταγώ.
Έχω φίλους από το σχολείο των οποίων ολόκληρες οικογένειες εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα στη Γάζα. Αυτός ο πόνος και το σοκ είναι αφόρητα.
Πώς αντέδρασαν η οικογένεια και οι φίλοι σας στην άρνησή σας;
Οι άνθρωποι στην οικογένειά μου δεν συμφωνούν πραγματικά μαζί μου. Είναι δύσκολο για αυτούς με την δημόσια έκθεσή μου [ως αποτέλεσμα της άρνησής μου για στράτευση], αλλά στο τέλος με αγαπούν και με στηρίζουν. Δεν νιώθω ότι είναι θυμωμένοι μαζί μου ή ότι πιστεύουν ότι δεν πρέπει να το κάνω αυτό, και αυτό με ενδυναμώνει.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου, οι περισσότεροι φίλοι μου, βρίσκονται στην ίδια ριζοσπαστική αριστερή σφαίρα. Ο σύντροφός μου μόλις βγήκε από τη φυλακή [επειδή αρνήθηκε να καταταγεί τον Αύγουστο]. Νιώθω τεράστια και αδιαμφισβήτητη υποστήριξη.
Είναι η άρνησή σας ένα μήνυμα προς άλλους νέους Ισραηλινούς πριν καταταγούν;
Πιστεύω ότι το πιο ξεκάθαρο μήνυμα που μπορώ να στείλω στην [ισραηλινή] κοινωνία μέσω της άρνησής μου είναι ότι η κατάταξη είναι πάντα μια επιλογή. Πολλοί άνθρωποι ζουν με την αντίληψη ότι είναι κάτι που μας συμβαίνει: γίνεσαι 18 ετών, σου τίθεται ειδοποίηση στράτευσης – μια παθητική κατάσταση. Αλλά υπάρχει πάντα μια επιλογή.
Γνωρίζω ανθρώπους που δεν υποστηρίζουν αυτό που κάνει ο στρατός, αλλά αισθάνονται ότι [η στράτευση] τους επιβάλλεται. Το μήνυμά μου είναι ότι αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Αν σας ζητηθεί να κάνετε κάτι που αντιβαίνει στην ηθική σας πυξίδα, έχετε πάντα το δικαίωμα να πείτε όχι.
Προσπαθείτε επίσης να στείλετε ένα μήνυμα στους Παλαιστίνιους μέσω της άρνησής σας;
Ελπίζω η άρνησή μου να δώσει στους Παλαιστίνιους κάποιο είδος ελπίδας. Παρόλα αυτά, μιλάμε για μερικές δεκάδες αρνητές από μια ομάδα δεκάδων χιλιάδων που έχουν καταταγεί. Δεν είναι αρκετό. Αλλά αν μέσα από τις πράξεις και τα λόγια μου μπορώ να κάνω τους Παλαιστίνιους — ειδικά τους φίλους μου από το σχολείο — να νιώσουν ότι με βλέπουν, τότε έχω κάνει το καθήκον μου.
