Η συζήτηση για την Παλαιστίνη επανήλθε. Οι μεσσιανιστές του Νετανιάχου προκαλούν όλο το Ισλάμ.
«Ζιντάν που θα πας και τι θα κάνεις;» ρώταγα τον «Ζιντάν» στην Αθήνα, αφού είχε καταφέρει να ζητήσει άσυλο στο Βέλγιο όπου είχε συγγενείς, μετά τον πόλεμο της Γάζας το 2014.
«Σπούδασα διακοσμητής εσωτερικών χώρων και θα ψάξω για δουλειά» μου είπε και του έριξα ένα βλέμμα ειρωνείας.
«Ζιντάν σπούδασες κάτι που δεν χρειάζεται στη Γάζα -το έχουν αναλάβει οι ισραηλινοί αυτό» τον πείραξα. Και γελάσαμε μαζί.
Ο Ζιντάν πριν φύγει πρόσφυγας μου είχε ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα για το Παλαιστινιακό κράτος.
«Παλαιστίνιος από που εννοείς;» με ρώτησε όταν ζήτησα την άποψη των νέων για το Μεσανατολικό.
Η Παλαιστίνη δεν είναι μία
«Εγώ είμαι Παλαιστίνιος της Γάζας, ο άλλος λέει Παλαιστίνιος από τη Δυτική Όχθη αν τον ρωτήσεις, άλλος από τη Ραμάλα, άλλος από Ιορδανία κτλ».
Κανείς δεν έχει την ίδια άποψη ούτε για ποιος πρέπει να κυβερνήσει τη Γάζα- εκτός της Χαμάς- ούτε για το ποιά αραβική χώρα πρέπει να αναλάβει τα ηνία του θύλακα μεταπολεμικά.
Το Ισραήλ, εδώ και δεκαετίες έχει καταφέρει να μεγαλώνουν χωρίς ενιαία κρατική-πολιτειακή συνείδηση πολλές γενιές Παλαιστινίων.
Πολίτες υποτίθεται ενός κράτους που υπάρχει μόνο στα χαρτιά του διεθνούς δικαίου και όχι αρκετά στην πολιτική και κοινωνική βούληση του σημερινού Ισραήλ.
Το ζήτημα αναγνώρισης μιας Παλαιστίνης μοιάζει αλλόκοτο όταν αποδεκατίζεται από μια γενοκτονία ο πληθυσμός της εδώ και δυο χρόνια.
Μπορεί να παίξει ρόλο κυρίως στην εσωτερική πολιτική σκηνή του Ισραήλ, ακυρώνοντας την πολιτική δεκαετιών Νετανιάχου που ενταφίασε την προοπτική παλαιστινιακού κράτους.
Πως; Εάν ενεργοποιηθεί η ισραηλινή αντιπολίτευση συζητώντας για συνύπαρξη λαών, θα είναι ένδειξη ότι υπάρχει ελπίδα Παλαιστίνης.
Κόκκινες γραμμές
Την ίδια ώρα, ο μεσσιανιστής υπουργός Εθνικής Ασφάλειας, Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, ξεπερνούσε την Κυριακή άλλη μια κόκκινη γραμμή για ολόκληρο το Ισλάμ.
Ο ακροδεξιός υπουργός του Νετανιάχου ηγήθηκε ομάδας 10 εβραίων και προσευχήθηκαν στο ιερό για τους Εβραίους Όρος του Ναού και την τρίτη ιερότερη περιοχή του Ισλάμ, το Αλ-Άκσα για τους Μουσουλμάνους.
Παραβιάστηκε δια της κυβερνητικής θρησκευτικής πομπής, περισσότερο, το status-quo που διατηρεί τις εύθραυστες θρησκευτικές ισορροπίες κατανέμοντας δικαιώματα προσευχής στην ιερή περιοχή.
Ενώ η συζήτηση αναγνώρισης μιας Παλαιστίνης επανέρχεται από τις δυτικές δυνάμεις, η μεσσιανική κυβέρνηση Νετανιάχου σπεύδει να καταλάβει ένα «θρησκευτικό στέμμα» του Ισλάμ, επιστέγασμα της νίκης –όπως θεωρεί- μιας εβραϊκής κυριαρχίας στους Αγίους Τόπους.
Η αντίδραση σε κάτι τέτοιο αναπόφευκτα δε θα είναι μόνο παλαιστινιακή αλλά θα αφορά όλους τους μουσουλμάνους, υπό την όποια μοναρχία, εντός όποιου κράτους.
Μια τέτοια θρησκευτική οργή ξεπερνά την συζήτηση για την Παλαιστίνη και επαναφέρει συνθήκες για μια νέα Ιντιφάντα.
