Γιώργος Φλωρίδης: «Ίσως από τον τρόμο τούς είχε κοπεί η λαλιά, πράγμα που δεν πιστεύω»

Αυτή είναι μεταξύ των άλλων, η ανάρτηση του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, την οποία επαναλαμβάνουν ενθέρμως και διάφοροι ποινικολογούντες και μη Δικηγόροι, ιδιαιτέρως οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενοι στο άρθρο 18 του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης που συζητείται στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, σχετικά με το δικαίωμα προσβασης στο υλικό της δικογραφίας.

Έχει ενδιαφέρον να το δούμε:

To 2014, η κυβέρνηση Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ, με Πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά και Αντιπρόεδρο τον κ. Βενιζέλο, έφερε στη Βουλή προς ψήφιση την ενσωμάτωση της με αριθμό 2012/13/ΕΕ, Ευρωπαϊκής Οδηγίας. Τα άρθρα 7 και 8 της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, προέβλεπαν τις προϋποθέσεις πρόσβασης στη δικογραφία, ορίζοντας τα εξής:

“Εφόσον δεν θίγεται το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, οι αρμόδιες αρχές, κατά την ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση, δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε τμήμα του υλικού, αν αυτή ενδέχεται να θέσει σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή ή τα θεμελιώδη δικαιώματα άλλου προσώπου ή αν τέτοια άρνηση είναι απολύτως απαραίτηση για την προστασία σημαντικού δημοσίου συμφέροντος, όπως στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η πρόσβαση θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη διεξαγωγή έρευνας ή να βλάψει σοβαρά την εθνική ασφάλεια.

Για την παροχή πληροφοριών στον κατηγορούμενο σύμφωνα με τα παραπάνω, συντάσσεται έκθεση ή γίνεται ειδική μνεία στην έκθεση που συντάσσεται αρμοδίως.

Ο κατηγορούμενος ή ο συνήγορός του έχει το δικαίωμα να υποβάλλει αντιρρήσεις κατά της ενδεχόμενης παράλειψης ή άρνησης της αρμόδιας αρχής να παράσχει τις κατά τα ανωτέρω πληφορίες.”

Αυτές οι διατάξεις, ενσωματώθηκαν στο άρθρο 101 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, με το άρθρο 12 του νόμου 4236 του 2014, όπως είχε υποχρέωση η χώρα μας.

Στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή, που προετοίμασε την ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, συμμετείχε και Δικηγόρος ως εκπρόσωπος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Η διάταξη αυτή ίσχυσε στο Ποινικό μας Δίκαιο επί πέντε (5) χρόνια, δηλαδή από το 2014 μέχρι το 2019, οπότε και καταργήθηκε σιωπηρά από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Ποινικό Κώδικα που έφερε εσπευσμένα πριν κλείσει η Βουλή το 2019, κατά παράβαση της υποχρέωσής μας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Το πρώτο ερώτημα προς αυτούς που σήμερα δηλώνουν ότι “αισθάνονται τρόμο”, είναι πώς έζησαν με αυτόν τον τρόμο επί πέντε χρόνια χωρίς να πουν μία λέξη; (!) Ίσως από τον τρόμο τούς είχε κοπεί η λαλιά, πράγμα που δεν πιστεύω.

Αυτή λοιπόν η διάταξη, η οποία ισχύει με την ενωσμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας στην Γαλλία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία κλπ, επαναφέρεται αυτούσια, ως έχει υποχρέωση η χώρα μας, με τη διάταξη του άρθρου 18 του νομοσχεδίου που συζητείται στη Βουλή, με πρόσθετες εγγυήσεις προς τους διαδίκους, όπως η δυνατότητα προσφυγής των ενδιαφερομένων προς το Δικαστικό Συμβούλιο, που δεν υπήρχαν στην προϊσχύσασα επί πέντε (5) χρόνια διάταξη του 2014 και η οποία ΔΕΝ “προκαλούσε τρόμο”.

Επαναλαμβάνω, μήπως και σταματήσουν κάποιοι να εκτίθενται, ότι η διάταξη αυτή που ψηφίστηκε το 2014, νομοθετήθηκε από την Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και προφανώς υπερψηφίστηκε από τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

——–

Όσον αφορά διάφορους που ξιφουλκούν για τον δήθεν απαράδεκτο περιορισμό ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων, θέλω να υπενθυμίσω ότι το Ανώτατο Δικαστήριο στον κόσμο για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), το οποίο με διαδοχικές αποφάσεις του:

– το 1997 στην υπόθεση Van Mechelen κατά Ολλανδίας,

– το 2.000 στην υπόθεση Rowe & Davis κατά Μ. Βρεττανίας,

– το 2017 στην υπόθεση Van Wesenbeeck κατά Βελγίου,

– το 2017 στην υπόθεση Matakovic κατά Κροατίας,

– το 2017 στην υπόθεση Berardi κατά Σαν Μαρίνο και

το 2018 στην υπόθεση Paci κατά Βελγίου),

αποφάνθηκε ότι:

“Το δικαίωμα στην αποκάλυψη σχετικών αποδεικτικών στοιχείων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟ. Στις ποινικές διαδικασίες μπορεί να υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, όπως είναι η εθνική ασφάλεια, ανάγκη προστασίας μαρτύρων που διατρέχουν κίνδυνο αντιποίνων και γι’ αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι αναγκαίο να αποκρύπτονται στοιχεία, προκειμένου να διαφυλαχθούν τα θεμελιώδη δικαιώματα τρίτων”.

Ελπίζω, με την ανάγνωση των αποφάσεων αυτών του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίων Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να υποχωρήσει, έστω λίγο, ο “τρόμος” των οψίμως ανησυχούντων προστατών των ανθρωπίων δικαιωμάτων, οι οποίοι εσιώπησαν επί μία πενταετία (2014-2019) όταν ίσχυε η συζητούμενη σήμερα στη Βουλή διάταξη, η οποία επαναλαμβάνω, επανέρχεται ως συμμόρφωση της χώρας μας προς το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, με περισσότερες εγγυήσεις για τους διαδίκους, που δεν υπήρχαν στην προϊσχύσασα, όπως ακριβώς ορίζουν και οι αποφάσεις του Ε.Δ.Δ.Α.”