Ανακοινώθηκαν οι βάσεις των Πανελλαδικών και – να! – ξαφνικά η Δημοσιογραφία έγινε ξανά “hot”. Το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ σημείωσε εντυπωσιακή άνοδο 820 μορίων και δήλωσε, με σιγουριά και συγκίνηση, πως το 64% των εισαχθέντων το είχε πρώτο στη λίστα. Συγκινητικό, δε λέω. Σαν να βλέπεις sold out εισιτήρια για παράσταση του Καραγκιόζη – αλλά μόνο για να διαπιστώσεις ότι τα σκηνικά έχουν καεί και ο Καραγκιόζης παίζει μόνο για influencers.
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας
Η αλήθεια είναι ότι δεν το περιμέναμε. Μια σχολή που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπιζόταν σαν η «ρεσεψιόν» των θεωρητικών σπουδών, ξαφνικά έγινε αντικείμενο ζήτησης. Κάτι βλέπουν οι μαθητές που εμείς δεν βλέπουμε. Ή που απλώς ξεχάσαμε να δούμε.
Αλλά ας μιλήσουμε με facts.
Το τμήμα διαθέτει διδάσκοντες με προέλευση από ψυχολογία, στατιστική, πολιτικές επιστήμες, φυσική αγωγή (ναι, καλά διάβασες), πληροφορική, επικοινωνία και λοιπά πολύτιμα – και συχνά άσχετα – πεδία. Οι επαγγελματίες της πιάτσας είναι λίγοι. Περνούν σαν επισκέπτες. Σαν μετεωρίτες που ακουμπούν και φεύγουν, χωρίς να αφήσουν βαρυτικό αποτύπωμα.
Γιατί, ας το παραδεχτούμε: το να διδάσκεις δημοσιογραφία χωρίς να έχεις ζήσει το deadline, χωρίς να έχεις νιώσει τον ιδρώτα να πέφτει στο πληκτρολόγιο γιατί σου άλλαξε το θέμα το κανάλι πέντε λεπτά πριν βγεις live, είναι λίγο σαν να διδάσκεις σεξουαλική αγωγή διαβάζοντας Πλάτωνα. Ευγενές, αλλά κάπως θεωρητικό.
Την ίδια ώρα, έξω από τις αίθουσες, η ίδια η δημοσιογραφία μοιάζει περισσότερο με εφαρμογή της Silicon Valley παρά με κοινωνική αποστολή. Τα social media είναι η νέα Πηγή, η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι η νέα Συντακτική Ομάδα, και το μεγαλύτερο ερώτημα δεν είναι «ποιος έχει την είδηση», αλλά «ποιος έχει το αλγόριθμο».
Και μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα καταφέρνει το ακατόρθωτο: να είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη στην ελευθερία του Τύπου σύμφωνα με τη λίστα που δημοσίευσαν οι «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» (RSF). 89η στον κόσμο. Πίσω από την Σιέρα Λεόνε, τον Νίγηρα, τη Ζάμπια. Πίσω από χώρες που δεν έχουν ούτε ΜΜΕ, ούτε ελευθερία, ούτε καν ρεύμα. Εδώ όμως έχουμε… λίστες. Και βαφτίζουμε την ανεξαρτησία “διαφήμιση” και την πολυφωνία “εκπομπή με δύο πολιτικούς του ίδιου κόμματος”.
Κι όμως, κάποιοι διάλεξαν να σπουδάσουν αυτό το πράγμα. Μπράβο τους. Ίσως είναι οι τελευταίοι ρομαντικοί. Ίσως πάλι είναι απλώς καλοί στα Νέα Ελληνικά και δεν τους έβγαινε η Ιατρική.
Αλλά δεν έχει σημασία πώς μπήκαν. Σημασία έχει πώς θα βγουν.
Γιατί ο ρόλος της δημοσιογραφίας δεν είναι να παράγει ευθυγραμμισμένους διαχειριστές περιεχομένου ή άψογα φορμαρισμένα γραφεία Τύπου. Ο ρόλος της είναι να κάνει θόρυβο, να σπάει αφηγήσεις, να κρατάει τον φακό σταθερό εκεί που όλοι γυρνούν το βλέμμα αλλού.
Και αν κάτι έχει ανάγκη αυτός ο τόπος, είναι δημοσιογράφους που δεν θα ρωτούν τι ώρα είναι, αλλά ποιος έκλεψε το ρολόι.
Οπότε, καλώς ήρθατε, νέοι και νέες της Δημοσιογραφίας. Καλώς ήρθατε στη σχολή που κάποιοι είχαν ξεγράψει – αλλά ίσως είστε εσείς που θα την ξαναγράψετε απ’ την αρχή. Με πιο καθαρό μελάνι. Με πιο κοφτερό πληκτρολόγιο. Με φωνή – όχι για να αρέσει, αλλά για να ακούγεται.
Γιατί αν είναι να σωθεί η δημοσιογραφία, δεν θα σωθεί από bots. Θα σωθεί από ανθρώπους που γράφουν ενώ καίγεται ο κόσμος – κι επιμένουν να περιγράφουν τη φωτιά.
